De naderende operatie hangt als het zwaard van Damocles boven m'n hoofd

Ik weet dat ik ergens de komende weken geopereerd ga worden. Nog niet wanneer precies. Operaties rondom borstkanker worden ad hoc gepland. Wat vandaag ontdekt wordt gaat er bij wijze van over een paar dagen uit. Maar bij mij gaat het anders. Ten eerste omdat ik een voorstadium van borstkanker heb, en dus is er geen haast, maar ook omdat ik nog zoveel pijn van de biopten heb. De artsen willen dat nog iets langer de tijd geven om te genezen en dus wordt het een paar weken vooruit geschoven. Dat is ergens fijn, maar aan de andere kant ook weer niet.

De naderende operatie hangt als het zwaard van Damocles boven m'n hoofd. Weten dat je borst eraf gehaald gaat worden is een bizarre gewaarwording. Ik ben erg visueel ingesteld en stel me voor hoe dat dan precies zal gaan. Hoe mijn borstweefsel in zo'n ijzeren bakje ligt drillend, lillend, zoals je dat in ziekenhuisseries ziet. Ja, ik weet het, ieuw, goor, hoezo denk je dat, maar ja... dat is het nadeel van 17 seizoenen Grey's Anatomy kijken en een baan bij de televisie hebben. 'Misschien moet je niet meer aan dat bakje denken', zegt mijn lieve collegaatje. En daar heeft ze natuurlijk helemaal gelijk in, want ik word niet echt vrolijk van het idee van dat bakje. Maar het helpt me wel om me het zo goed mogelijk te realiseren dat dat is wat er staat te gebeuren. Tegelijkertijd weet ik dat dat weefsel niet goed is. Het kan uitgroeien tot kanker en dan zijn de rapen gaar. Dus ja, ik weet dat het moet, maar het is tegelijkertijd een onwerkelijk idee dat ze in mijn lijf gaan snijden en een deel van mij weghalen.

Ik denk dat ik wel 100 x mijn digitale dossier heb gecheckt op de site van het ziekenhuis. Nope, nog niks in de agenda. Ik denk zelf dat het of 20 of 27 februari staat te gebeuren. Een gevoel. Ik heb ondertussen nog twee telefonische gesprekken gehad met mijn beide chirurgen. Daarin heb ik akkoord gegeven op de aanbevolen behandeling, want het is en blijft een keuze, voor zover je die hier dan weer in hebt... En ik had nog heel veel vragen voor mijn plastisch chirurg, die man zal wel gek van me worden, maar die heb ik ook allemaal kunnen stellen. Ik wil ook door deze twee chirurgen geholpen worden. Als ik het wachten en inloggen op mijn dossier zat ben, besluit ik gewoon te bellen. En ja hoor, ik sta in de agenda, 27 februari is het zover. De dag dat mijn borst eraf gaat.

En ondertussen draait de wereld gewoon door. Mijn collega's leveren elke dag weer een bomvolle show af, mijn familie en vrienden hun levens draaien door en die van mij is even gestopt. 'Hoe kom je de dagen door?', vroeg laatst iemand. Nou, ik heb geen idee, maar de dag vliegt om. Onvoorstelbaar hoe weinig een mens op een dag kan doen. Nou ja, niks, noem series bingen maar niks. Haha. Ik neem het er lekker van. Ik slaap uit (ik slaap verrot doordat ik alleen maar op m'n rug kan liggen), maak lekker ontbijt, keutel wat in huis, wandel naar de stad, drink een koffietje met een lief mens om mij heen, ik schrijf, lees, rommel, doe niks, nou ja, noem het maar niet druk! En als je dan zo bezig bent en even niet denkt aan wat komen gaat dan ja, dan is het er dus ook even niet. Dan bestaat mijn borst met slechte cellen die er binnenkort afgaat even niet. Die ontkenning af en toe is zalig. Dan is mijn leven eventjes normaal. Heel even...