Hoe neem je afscheid van een borst?

Afscheid nemen van je borst. Hoe doe je dat? Ik heb er geen antwoord op. Ik merk wel dat ik me nu heel bewust ben van mijn rechterborst. Dat komt aan de ene kant door die vreselijke pijnscheuten die ik erin heb, dus hij laat zich ook goed horen, maar ik probeer er ook bij stil te staan. Nu heb ik nog gevoel erin, dit is mijn borst zoals ik die 41 jaar geleden heb gekregen toen ik ter wereld kwam. Een babytje met twee tepels op een platte borst, wat toen ik een jaar of 11 was overging in een kleine welving, het eerste teken van de naderende puberteit.

Vreselijk vond ik het, borsten krijgen. Ik moest er niets van weten. De meisjes in mijn klas droegen allemaal van die topjes met een elastieken band en hadden nog niet echt borsten. Ik vond het stom dat die van mij al gingen groeien. Wilde niet dat mijn lijf ging veranderen, het ging al 11 jaar prima zo. En dus bleef ik m'n topjes dragen, totdat m'n moeder het tijd vond en mijn eerste BH voor me kocht. Ik weet het nog precies, hij was beige met rode bloemetjes. Nu denk ik, wat een schattig ding. Destijds vervloekte ik 'm, ik wilde er niets van weten. Mijn broer kreeg 'm op een gegeven moment te pakken en rende zwaaiend met die BH in z'n hand achter me aan. Oh oh oh. Wat voelde ik me rot. 

De grote ommekeer kwam toen ik naar de middelbare school ging en ik in de kleedkamer van het gymlokaal allemaal meisjes met BH's zag. Ik wist niet hoe snel ik mijn BH weer moest opduikelen. Ik was er klaar voor, vrouw worden. Verder zijn mijn borsten voor mij nooit echt een issue geweest. Ze zijn niet te klein, ik ben goed bedeeld, ik had er soms alleen wat last van met sporten, dan plak je ze het liefst tegen je lijf aan, zodat ze niet in de weg zitten. Was ik er super trots op? Neuh, dat niet. Ik vond mezelf niet op die perfecte plaatjes lijken van vrouwen met pront vooruit staande borsten, zoals Pamela Anderson in die tijd. Belachelijk natuurlijk, want wie heeft dat wel, maar als vrouw kijk je daar toch naar. Ik pakte ze lekker in, in een mooie bikini, mooie BH en ze hoorden bij mijn lijf.  Verder stond ik er niet teveel bij stil.

Naast dat mijn borsten bij mij horen, staan ze voor mij ook symbool voor vrouwelijkheid. Mijn neefjes gaan er als ik ze op schoot heb ook ongegeneerd lekker tegenaan liggen. Ik snap het wel, lekker zacht en warm. Borsten hebben ook iets troostends, ze zijn natuurlijk primair bedoeld om te voeden, te geven. Dat is ook wel even slikken, het feit dat mijn rechterborst nooit een kindermond zal gaan voeden. Of de linker dat wel gaat doen is ook nog maar afwachten, maar het lot van de rechter is al bepaald. Ergens is dat ook een heel verdrietig idee. Toch werkt het lichaam weer zo ingenieus dat de ene borst het overneemt van de ander en dus twee keer zoveel zal gaan produceren. Wonderlijk iets toch, dat lijf. 

Om mijn borsten te eren en te herinneren zoals ze nu zijn en straks als ze ooit waren laat ik een borstbeeldje maken. Dit doen veel vrouwen als ze zwanger zijn met hun ronde buik. Maar in een situatie als de mijne kan het ook. De avond voor de afspraak ben ik heel verdrietig. Ik heb totaal geen zin. Maar als ik er eenmaal ben met een lief vriendinnetje is het heel fijn. Het voelt als een ode aan mijn lijf. Aan mijn vrouwenlijf. Met een 3D scanner wordt heel mijn lijf gescand en nog geen minuut later zie ik mijn lichaam in 3D op een computerscherm. Ik vind het prachtig. Wat heb ik niet mooi gevonden hieraan? Fuck Pamela Anderson en dat verknipte beeld dat we door haar en andere vrouwen in de jaren '90 hebben meegekregen. Mijn borsten zijn prachtig en ik ben zo blij dat ik ze heb vereeuwigd in een bronzen beeldje. Ik wil het elke vrouw aanraden, ziek of niet, hoe oud je ook bent en wat je ook van je lijf vindt, eer je lijf, eer jezelf en laat een beeldje maken. Of een foto voor mijn part. Je bent prachtig en dat mag gezien worden!