De MRI wordt uitgesteld, net als mijn lot

Ik had zo gehoopt dat ik wel gewoon mee kon doen aan het kerst tennistoernooi. Al weken keek ik ernaar uit, lekker tennissen in de kerstvakantie, alles feestelijk versierd en de sfeer is altijd super gezellig. Maar nee, ik zit thuis. Met een pijnlijke borst. Bij alles voel ik 'm. De vaatwasser opentrekken. De was doen. Een ui snijden. Ik merk nu pas hoe vaak je je borstspier gebruikt. Als ik iets teveel heb gedaan word ik daar keihard voor gestraft. Alsof er tientallen kleine mesjes in m'n borst prikken. Auw. Mijn plannen voor oud & nieuw kunnen ook in de prullenbak. Niks nog even feesten voordat alles begint. Het traject waarvan ik nog geen idee heb wat die gaat worden. Want mijn MRI is uitgesteld. Als mijn borst nog zo gezwollen is, kunnen ze geen goede MRI maken. En dus wordt mijn lot ook steeds uitgesteld.

Ik heb geen idee wat ik kan verwachten. Maar daar ben ik eerlijk gezegd niet echt mee bezig. De pijn overweldigt me elke dag weer. Ik slaap slecht, ik moet als buikslaper op m'n rug slapen en dat is ronduit vreselijk. Middenin de nacht word ik wakker van de pijn in m'n rug. En overdag... ik kan weinig. Elke poging om even te gaan wandelen moet ik na een paar minuten stoppen, want: weer die mesjes in m'n borst... AUW. Rust is goed. Maar ik rust al zoveel dat mijn benen pijn doen van het niks doen. Ik vind het allemaal even heel erg moeilijk. Toch gaat het ietsjes beter aan het einde van de week. Ik sta op 1 januari op het rooster en werk dan vanuit huis. Daar ga ik voor. Even wat anders. Dat gaat goed, hoewel ik 's avonds merk hoeveel energie me dat heeft gekost. En dus weer rustig aan.

De week erop werk ik nog twee dagen vanuit huis, maar op de eerste dag voel ik hoe ook werken met de muis z'n weerslag heeft op m'n borst. Mesjes... auw. Ik werk nog een tweede dag op karakter voordat ik me ziek meld bij HR. Die zijn heel lief en begripvol. Mijn werk kan echt wel twee weken zonder mij, zegt ze. En dat weet ik wel. Maar dit duurt nu al een tijdje en werken is voor mij ook een lekkere afleiding. Toch is het fijn dat ze dit tegen me zegt. Ik ben een doorzetter, type, niet lullen maar poetsen, pijn is voor mietjes, maar eigenlijk gaat het gewoon niet. En dus zit ik weer twee weken thuis. En wordt de MRI weer uitgesteld... 

Ik bel maar weer eens met het ziekenhuis. Is het normaal dat ik zoveel pijn heb? Dit komt bijna nooit voor, zeggen ze. Ik mag beginnen met vitamine C slikken en homeopatische pilletjes tegen ontsteking. Maar ook dat helpt niet echt. Als ik op een ochtend als een dood vogeltje met m'n vader bel, is hij het zat. 'Nou is het klaar, zegt hij. Hoe lang duurt dit al, twee weken?' 'Drie', antwoord ik. M'n vader zegt dat ik moet eisen dat er naar me gekeken wordt en anders gaan we de huisarts bellen. De volgende dag mag ik al langskomen in het ziekenhuis en krijg ik weer een echo. Dit heeft de radioloog nog nooit gezien, iemand die zoveel last heeft van een paar simpele biopten. Ze kan er helaas niks aan doen, want er zit niet een grote vochtplek, het vocht zit verspreid door m'n hele borst. Rustig aan doen is het devies, maar het goede nieuws is dat de MRI wel door kan gaan. 

Dan kijken we daar maar naar uit. En ondertussen.... doen we ... jup... rustig aan. Precies wat ik zo goed kan. Not.