Nu ben ik een patiënt

Vandaag krijg ik de MRI. Voor mij voor de eerste keer. Een vriendin gaat met me mee en het is ongelooflijk maar sneeuw komt met dikke vlokken naar beneden. Het is sprookjesachtig wit onderweg naar Bilthoven. We hebben afgesproken dat we erna een boswandeling gaan maken. Ik weet niet wat het is, maar ik kan sinds gisteravond niet stoppen met huilen. Het stroomt uit m'n ogen. Ik maak er geen geluid bij. Maar het blijft maar stromen. Als ik aan het avondeten ben moet ik even stoppen met eten, want: tranen. Ik laat het maar. Het zal er wel bijhoren. Wel jammer dat ik er van die lelijke dikke oogleden van krijg. Hopelijk is dat morgenochtend een beetje bijgetrokken.

Nou, dat was wishfull thinking, ik word wakker als een soort van eskimo. Hebben die dikke oogleden? Nou ja, in mijn wereld wel. Eskimo's passen wel weer bij dit winterweer. In de auto ernaar toe blijven de tranen stromen. Gezellig wel... pff. Mijn vriendin en ik drinken vooraf een theetje en kletsen bij. Dan gaan we richting het ziekenhuis. Ik ben zenuwachtig. Ik weet dat er niks engs gaat gebeuren en dat ze me dit keer geen pijn gaan doen, maar toch. Veel tijd om er nog over na te denken heb ik niet, want ik word meteen al geroepen. Ik mag mee naar een klein kamertje, waar ik me uit mag kleden. Alle sieraden af. En dan een blauw papieren schort aan. Het is een simpele handeling, maar als ik het schort aantrek moet ik m'n tranen bedwingen. Nu ben ik een patiënt. En dat vind ik vreselijk.

Ik krijg een infuus ingebracht voor de contrastvloeistof en mag op m'n buik gaan liggen. De tafel waarop ik lig heeft twee gaten, zodat mijn borsten eruit hangen. In mijn ene hand zit het infuus en in de andere een soort alarm bolletje waar ik op kan drukken als er iets is. De laboranten zijn super aardig en leggen alles duidelijk uit. Ik lig met mijn gezicht naar beneden en zie dus niks. Dat is eigenlijk ook wel lekker. Ik krijg oordoppen in en een koptelefoon op en dan gaat het beginnen. Ik word de cabine ingeschoven en hoor de laborant tegen me praten. 'Lig je goed?', vraagt ze. Nou ja, goed? Ik heb weleens beter gelegen, denk ik. Maar ik zeg heel braaf 'ja'. 

De scan bestaat uit meerdere sessies van een aantal minuten en om het kabaal een beetje te overstemmen krijg ik muziek op m'n koptelefoon. Ik heb geen idee wat voor muziek, want ik versta er werkelijk waar niets van. Kaboem, tssss, dzinggg dzinngg, dzinggg, ieehhhh, pfffff, takkketakke takkkkkk... dat is wat ik hoor. Volgende keer mag de muziek een tikkie harder, mevrouw. Ik lig ook niet lekker. Als je op een massage tafel ligt en je hoofd ligt net niet goed door de handdoek ofzo, dan ga je even verliggen. Maar ik moet zo stil mogelijk blijven liggen. Dus dat kan niet. Ik heb jeuk aan m'n neus. Verdorie. Hou op, dit is gewoon omdat je weet dat je niet kan krabben. En ondertussen katjingt, kaboemt en bonkt de MRI om me heen. Wat zal er op de scan te zien zijn? Hoe erg is het? Ik voel de tranen weer opkomen. Ik huil en ik huil en ik huil, terwijl ik heel braaf stil lig. Wat een nachtmerrie dit.

Ik zou zo graag m'n neus even willen snuiten. Waar gaan die tranen heen? Druppelen die niet op de machine? Komt er dan geen kortsluiting? Mijn hoofd draait overuren. Heej, wat hoor ik daar? Ik hoor stemmen. Het is niet de laborante. Trekpleister? What? Zit ik hier nou gewoon naar reclame te luisteren? Radio? Mensen, ga alsjeblieft een leuk Spotify lijstje maken voor mensen die een MRI moeten laten maken. Wat is dat nou voor moeite? En dan is het na zo'n 20 minuten klaar. Van de contrastvloeistof merkte ik niet veel, behalve dat m'n arm ervan ging slapen. De laatste sessie vond ik nog het ergste, daar bonkte en schudde de cabine heen en weer. Maar het is klaar.

Als ik omhoog kom zie ik twee zwarte strepen op het kussen. Ik zal er wel uitzien als een pandabeer, met m'n mascara op m'n wangen. Het maakt me niet uit. Ik ben blij dat het erop zit. Ik vond het ronduit vreselijk. Het schortje mag weer uit. M'n kleding aan, sieraden om. En als ik m'n vriendin zie, komen de tranen weer. Wat was het naar. En niet eens fysiek, maar gewoon, de hele ervaring, het daar moeten liggen, de onzekerheid, die razende machine om me heen, ik die daar helemaal alleen moet liggen, het lot dat me staat te wachten. Middenin de wachtkamer zit ik te huilen. Het kan me niet schelen wie er kijkt. Dit is wat het nu is. Mijn vriendin troost me.

Als ik naar buiten kijk zie ik de grootste sneeuwvlokken die ik ooit heb gezien. De hele wereld is wit, nog witter dan toen we aankwamen. Kom, we gaan wandelen, zeg ik. We pakken ons warm in en maken een van de mooiste winterwandelingen van m'n leven.