Met spoed weer onder het mes

Ik voel me top na de wisseloperatie. Natuurlijk, het doet heus nog pijn, maar het is a walk in the park als ik deze vergelijk met die van februari. Ik mag zelfs op m'n zij slapen van m'n plastisch. Supertjes, dat slaapt een stuk fijner dan op m'n rug. Maar twee dagen na de operatie zie ik dat het wat dikker is boven m'n borst, richting mijn zij. Er hangt zo'n kwabje, wat dikkere vrouwen hebben als ze een strapless top aan hebben. Dat heb ik normaal niet. 'Mam, vind jij het ook niet dikker lijken?,' vraag ik mijn moeder. 'Nee hoor, dat is gewoon oedeem, dat had ik ook na mijn operatie'. Hmm. Ik ben er toch niet gerust op, maar het doet geen zeer en ze zal wel gelijk hebben. 

Als ik 's avonds na het eten nog een keer kijk vind ik het wel heel dik. Mijn vader zoekt even op internet en komt aan met een icepack. Die doe ik op mijn borst. Maar er blijft een stemmetje zeggen dat het niet oke is en ik besluit toch het ziekenhuis te bellen. Het is wel vrijdagavond inmiddels, maar ze hebben me op het hart gedrukt dat ik altijd kan bellen, dag en nacht, als ik denk dat er iets is. Ik moet foto's opsturen en dat doe ik. Nog geen twintig minuten later word ik teruggebeld door een chirurg: 'wanneer ik voor het laatst gegeten heb', wil ze weten. 'Een paar uur geleden, hoezo', vraag ik, maar dan weet ik het antwoord al. Ik moet weer onder het mes. Nee, nee, nee, nee! Waarom dit nou weer? 'Ik heb een nabloeding, he?, vraag ik door. De chirurg denkt van wel en heeft al met de spoedeisende hulp van het UMCU gebeld. Zij weten dat ik kom en ik moet ook een tasje met kleding en toiletspullen mee. 

Geschrokken kijken me ouders me aan als ik het nieuws vertel. Mijn moeder wilde net naar bed gaan. We besluiten dat mijn vader me brengt. We zijn stil in de auto. Wat staat ons nu weer te wachten? Als we bij de spoedeisende hulp aankomen vraagt de receptioniste of ik mevrouw van Dongen ben. Zo, dat is nog eens binnenkomen. Ik mag even op een bed gaan zitten met allemaal apparaten eromheen en er wordt vast bloed afgenomen door een verpleegster. Dat zal nog veel vaker gaan gebeuren. 

Dan komt er een arts in opleiding (AIO) zich voorstellen en stelt een paar vragen. Hij wil mijn borst zien. 'Ben je er klaar voor?', vraag ik, voordat ik mijn speciale BH uitdoe. Dat is hij. Op rechts ben ik inmiddels een soort van Lolo Ferrari geworden. Mijn borst is enorm, en niet alleen mijn borst, ook onder mijn oksel en aan de onderkant is het flink gezwollen. De AIO denkt dat het gestopt is met bloeden en besluit dat ik vannacht niet geopereerd word. Mooi, dan kan ik thuis slapen en dan meld ik me 's morgens, denk ik nog. Maar niks ervan, ik moet meteen blijven. 

En dus slaap ik weer in een ziekenhuis, maar het wordt een mega onrustige nacht. Ik lig naast een of andere kerel die een heel bos omzaagt met zijn gesnurk. En m'n borst begint ook aardig zeer te doen. Ik voel af en toe ook iets knappen van binnen, heel raar. Gelukkig is de nachtzuster heel lief. Maar als ik om vijf uur even ga plassen voel ik dat mijn borst nog groter is geworden. Het is helemaal niet gestopt met bloeden. Ik ben er ook gewoon benauwd van, ademhalen gaat lastiger. Nu ben ik het zat. Ik druk op de bel om de verpleegster te roepen. Ik zeg haar dat de bloeding echt niet gestopt is en dat ik zo snel mogelijk onder het mes moet. Maar ik ben geen spoed A (levensbedreigend), maar een spoed B. Ze gaat het doorgeven, maar als er een spoed A tussendoor komt, moet ik wachten. Prima. Ga overleggen met je collega's, alsjeblieft, want ik ga dit niet veel langer volhouden.

De nachtzuster komt terug met goed nieuws. Ik ben om acht uur aan de beurt. Haar dienst zit er zo op, dus straks staat haar collega aan mijn bed. Top. Ik app mijn familie en vrienden en berg mijn mobiel op in mijn locker. Ik heb nog nooit zoveel zin gehad om naar de operatiekamer te gaan. Please, red me van deze enorme borst. Maar het duurt en het duurt. Het moet toch allang acht uur geweest zijn? Ik open mijn locker en zie dat het kwart over acht is. Wat is dit? Ik druk weer op de bel. Daar staat de dagzuster. Ze weet niks van een OK. Wat zullen we nou krijgen? Haar collega zei me toch dat ik aan de beurt was? Ze gaat het checken. Ik begin mijn geduld te verliezen, ik wil echt nu onder het mes. Ze komt terug en zegt dat er een spoed A tussen is gekomen en dat ik voorlopig nog niet aan de beurt ben. Man, man, man, ik ben er echt wel klaar mee nu. En ik mag ook nog eens niks eten of drinken.

Maar dan staat ze anderhalf uur later ineens aan mijn bed, ik ben aan de beurt. Mijn telefoon gaat af, het is mijn familie, maar ik neem niet op, hup naar de OK! Ik zit nog net niet juichend in het ziekenhuisbed dat ze richting de OK duwen. Daar krijg ik een mutsje op mijn hoofd en vast wat pijnstillers. De plastisch chirurg is opgepiept, vertelt de anesthesist, en kan er elk moment zijn. En dan denk ik ineens aan wat dit kan betekenen. Raak ik mijn prothese kwijt? Is het afgelopen half jaar voor niets geweest? Kunnen we weer helemaal opnieuw beginnen? Als mijn plastisch chirurg komt aangelopen vraag ik het haar op de man af. 'Nee hoor, je raakt je prothese niet kwijt', stelt ze me gerust. 'Je hebt geen infectie en de prothese is drie dagen oud, dus die halen we eruit, spoelen we en als we de bloeding hebben gevonden en het bloed hebben verwijderd, zetten we die gewoon weer terug'. Pfiew. 

En daar ga ik weer onder zeil, dit keer in het UMCU. Prachtig mooie operatiekamers hebben ze daar. Ik kan het verschil nu weten, natuurlijk! Als ik wakker word heb ik weer een normaal formaat borst. Thank god. Laat het voor nu klaar zijn. Ik blijf nog een nachtje voor de zekerheid en dan mag ik weer naar huis. De volgende dag wil ik per se langs mijn eigen plastisch chirurg. Ik wil dat hij ernaar kijkt. Zit het allemaal precies zoals hij het een paar dagen geleden had achtergelaten? Hij is zichtbaar geschrokken, een nabloeding na drie dagen dat heeft hij zijn hele carrière nog nooit meegemaakt. Nou ja, iemand moet de eerste zijn, he? Hij bekijkt mijn nieuwe borst en vindt het er keurig uitzien: 'Ik had het niet anders gedaan'. Wat een fijne geruststelling. Op naar huis. Op naar een goed herstel en weg hier uit het ziekenhuis. Hoewel, het is nog niet helemaal klaar, natuurlijk...