Nog nooit had ik zo weinig zin om op vakantie te gaan
Tien dagen naar de Dominicaanse Republiek met een vriendin. Even helemaal niks, alleen maar zon, zee, strand. Maar ik heb nog nooit zo weinig zin gehad om op vakantie te gaan. Hoe moet dat met m'n tissue expander? Daar zit een magneet in en die mag niet te lang in de zon, anders wordt 'ie te warm. Mijn plastisch chirurg vertelde me over een patiente van hem die in een zwarte bikini in de felle zon op haar balkon had zitten zonnen. Die had dus een brandplek op haar borst. Jeetje. We hebben het resort dus mede uitgekozen op de hoeveelheid parasols. Ik moet in de schaduw. Maar ook, hoe gaat dat met vliegen?
Ik heb een speciaal pasje gekregen waarop staat dat ik medisch patiënt ben en dus niet in de scanner op Schiphol mag, vanwege de stralingen, ook weer voor de magneet. Via de MAMA care verpleegkundinge vraag ik om een begeleidende brief, ook in het Engels, voor op het vliegveld daar. Die krijg ik niet, is totaal niet nodig, laat mijn plastisch weten. Oke.. Ook maak ik me zorgen om mijn energie. Die is echt nog minimaal, hoe ga ik dat allemaal volhouden? Ik laat mijn vriendin weten dat ik echt nog niet de oude Romilde ben en niet wild kan gaan stappen en elke avond en misschien ook wel overdag flink moet slapen. Ze vindt het allemaal oke, de lieverd.
En dus ga ik met een kleine bibber in de benen richting Schiphol. Als ik bij de security aan de beurt ben laat ik weten dat ik niet door de scanner kan en hup daar betasten twee vrouwenhanden mijn lijf. Oke, dat is ook voor het eerst. Gek om daar aanraking te voelen. Mijn borst voelt dof, een beetje alsof je een verdoving hebt gehad bij de tandarts. Maar alles is goed en ik mag mijn handbagage pakken. De grote koffer sjouwt mijn vriendin, ik mag en kan ook gewoonweg nog niet zwaar tillen. Buiten het feit dat het pijn doet aan mijn borst, heb ik ook de kracht nog niet in mijn arm. Komt wel weer.
En na een vlucht en een transfer die eeuwig lijkt te duren komen we dan eindelijk in de avond bij ons resort aan. We gooien onze bagage op onze kamer en gaan op zoek naar het buffet, voor een laat hapje. Als ik tussen de palmbomen richting het restaurant loop voel ik ineens zand onder mijn voeten. Oh my god, ik sta gewoon al op het strand! Dat die zo dichtbij is! Ik hoor de zee ruizen, de golven heen en weer gaan en ik moet gewoon even met mijn voeten in de zee. Ik gooi mijn slippers aan de kant en sta dan met mijn voeten in het warme water, onder de wuivende palmbomen, met daarboven een donkere sterrenhemel.
Ik schiet vol. Dat ik dit mag meemaken. Dat ik hier mag staan met mijn voeten in de warme zee op dit paradijselijke eiland. Na alle pijn, alle kleine stapjes in mijn herstel, het vreselijke mentale deel van het moeten missen van een borst en de dankbaarheid en de blijheid van een nieuwe, sta ik hier. Wat een magisch moment. Ik ben er nog. Ik leef nog! De tranen lopen over mijn wangen. De hele reis is vergeten. Ik ben er, wij zijn er en we gaan er een top week van maken. Alleen maar genieten. Nooit eerder was ik zo bewust dankbaar voor de natuur, het feit dat ik deze reis kan maken en überhaupt mag beleven. Wow.
Na een heerlijke nachtrust zijn we vroeg wakker door onze jetlag. Ik pak een van mijn nieuwe bikini's. Het was nog een klus om een bikini te vinden voor een knoepert van een borst met de tissue expander en daarnaast mijn oude vertrouwde. Niks paste, ik kon geen beugel of voorgevormde cup velen. Gelukkig heb ik er toch een paar gevonden. We strijken neer op twee ligbedjes met zo'n prachtige rieten parasol boven ons. Een azuurblauwe zee, de felle zon aan de hemel, heerlijk drankje in de hand. Wat wil een mens nog meer? Als ik naar de buitendouche loop en naar beneden kijk zie ik mijn twee prachtige borsten. Een nieuwe en een oude. Van de buitenkant zie je er niks van. Ik ben er gewoon trots op, kijk mij shinen hier! Dat had ik een paar maanden geleden toch niet verwacht. Dit wordt een top week.