Op eerste kerstdag bij de eerste hulp
Ik had me kerst 2022 toch wat anders voorgesteld. Ik had zin in de feestdagen, ik was vrij van werk, flink veel gezellige dingen op de planning met vrienden en familie. Maar op kerstmiddag komt er ineens een enorme pijn op in mijn rechterborst, waar de biopten zijn genomen. Ik ben onderweg naar een vriendin die een groot kerstdiner geeft en ik twijfel. Omdraaien en naar huis? Deze pijn is echt heftig. Ik besluit door te rijden en het ziekenhuis te bellen. 'Paracetamolletje' is het advies. Man, daar ga ik het echt niet op redden, hoor. Schakelen is ook pijnlijk, ik zit me te verbijten in de auto en als ik aankom en mijn vriendin de deur opendoet houd ik het niet meer, ik barst in tranen uit. Lekkere entree op kerstavond...
Gelukkig is haar vriend arts en hij maakt een lekkere 'cocktail' voor me, ibu met paracetamol. Als ik die op heb voel ik me alweer een stuk beter. Maar ik loop die avond op m'n tandvlees. Toch heb ik dit zo hard nodig vanavond. Hier bestaat het even niet. Ik praat gezellig met iedereen, geniet van het zalige eten, neem voorzichtig een klein drankje. Hier is mijn hoofd is even niet bezig met 'voorstadium van borstkanker', de pijn en al het onzekere wat me staat te wachten. In de auto schakel ik op de terugweg af en toe met m'n linkerarm. Het doet zo godvergeten pijn weer. De volgende ochtend, eerste kerstdag zit ik 's morgens letterlijk de pijn weg te puffen. Ik app een vriendin die gister nog bij me langs is geweest. Ze vindt dat ik actie moet ondernemen, ziekenhuis weer bellen. En als het nodig is brengt ze me naar de eerste hulp. 'Maar het is kerst!', zeg ik. Dat maakt niks uit. En een paar uur later zitten we samen bij de spoedeisende hulp. Merry Christmas dan maar, he?
We zijn niet de enige wiens plannen met kerst zijn gewijzigd, het is echt super druk. De mondkapjes zijn ook weer terug, we hebben er allebei een op en maken een selfie voor de vriendinnengroepsapp. Als ik aan de beurt ben en mijn bovenkleding uit moet doen, barst ik in tranen uit. Alleen kijken naar mijn rechterborst lijkt al pijn te doen. De arts onderzoekt me, maar kan niets vinden, behalve dan dat mijn borst erg gezwollen en ontstoken is. Het lijkt wel stuwing, volgens mijn vriendin. Ik heb geen idee hoe dat voelt, maar ik kan je zeggen: dat is niet best! Met flinke pijnstillers ga ik richting het kerstdiner dat hierdoor in plaats van bij mijn ouders, bij mij thuis is. Daar zit ik dan, op eerste kerstdag met natte zwachtels rondom m'n boezem. Ik knap wat op. Wat een hemels gevoel dit, alsof je na een rondje sauna in een koud bad gaat. Oh ja, het eten was ook lekker! ;-)
En zo gaan we kerst 2022 heel anders in dan gedacht. Het had om mijn moeder moeten draaien, die net de chemo heeft afgerond, succesvol geopereerd is en het laatste staartje, bestralen, moet ondergaan. Dat hadden we willen vieren. Maar het lijkt erop dat haar traject opgevolgd wordt door die van mij. Wat voor traject, dat moet nog gaan blijken...