Op naar een huis vol bloemen en kaarten

Van de rit van het ziekenhuis naar het huis van mijn ouders kan ik me weinig herinneren. Door de zware pijnstillers ben ik redelijk knock out. Lekker ook wel, want dan voel ik de pijn niet zo, maar irritant is het wel omdat ik steeds wegzak.

Als we thuis zijn ga ik direct op de bank liggen en mijn vader komt met een aantal kaarten die voor mij bezorgd zijn. Lezen lukt me zelf niet. Mijn vader leest elke kaart woord voor woord voor. De woorden raken me. Het feit dat mijn vader ze voorleest ook. Wat een liefde. Dan nog een mega fruitmand van een lieve vriendin. Het is alsof ik jarig ben. Alleen is mijn borst eraf. Dus ja, vieren is er niet echt bij. Toch is het fijn, deze aandacht en lieve dingen. Ik wil mijn vader vertellen dat ik gedouched heb in het ziekenhuis, zittend op een stoel. 'Pap, ik heb met de douche gestoeld', zeg ik. Hoewel ik echt iets anders probeerde te zeggen, komt dit eruit. Ai. Praten is niet echt een succes met een portie opiaten in je mik. 

Al gauw ga ik richting een echt bed, de bank is niet mijn beste vriend, ik lig daar een beetje schuin op en dan trekken mijn tissue expander en de wonden. Niet fijn. Mijn ouders hebben een verstelbaar bed, dus daar mag ik in liggen. Maar als ik langs de schuine wand schuifel met de drain in mijn hand, voel ik: nee. Laten we het slaapbankje proberen dat in mijn oude slaapkamer staat. Daar kan ik aan beide kanten het bed uit, kan ik er ruim omheen lopen. Ja, dit voelt goed. Het in en uit bed komen is nog een heel gedoe. Ik kan het niet zelf, mijn ouders moeten me ondersteunen en omhoog helpen. De drain staat als een oude vertrouwde naast me op de grond. De andere drain mocht er in het ziekenhuis gelukkig al uit. Mijn ogen vallen dicht. Als ik weer wakker word zie ik allemaal gekke kleine zwarte streepjes op de muren. Huh? Zie ik dit goed? Het lijken wel kleine beestjes. Oh jee, dit is de morfine. Niet goed. Ik probeer maar weer even te slapen. Dag gekke beestjes!

De komende dagen bestaan uit beneden ontbijten, terug naar boven om te slapen, lunchen, weer slapen, avondeten en direct erna weer naar m'n bed. Ik wil óf rechtop zitten, of plat liggen. Op een schuine bank liggen of zitten is niet te doen. Het valt me allemaal zwaar tegen. Ik dacht dat ik alleen mijn arm niet omhoog zou kunnen doen, maar ik heb ontzettend veel pijn. Het voelt alsof er een vrachtwagen over me heen is gereden. Ook m'n schouder doet zeer, mijn rug, onder m'n oksel. Om het over m'n borst maar niet te hebben. Vooral onder m'n borst doet het mega zeer. En dat is dan nog maar de pijn. Want ernaar kijken... dat is helemaal wat. Niet dat ik kijk naar hoe het eruit ziet. Mij niet bellen. Maar ik zie heus wel dat er links een borst zit en rechts niks. Ik vind het vreselijk om te zien. Aanraken doe ik ook niet. Ik negeer het gewoon even. Ik heb al genoeg aan de pijn. Ik kan net m'n eigen onderbroek naar beneden doen als ik naar het toilet wil. Aankleden, mijn boterham snijden, ik heb er allemaal hulp bij nodig. Mega confronterend. Maar het is wat het is.

Douchen ga ik zeker niet doen. Echt niet. Maar na dag twee met een washandje zegt m'n moeder dat we gaan douchen. Met frisse tegenzin ga ik de badkamer in. Ik wil niks zien, dus ik sta met mijn rug naar de spiegel. Het draagzakje gaat van mijn drain af, zodat die niet nat wordt, en met de grote bidon vol bloed en wondvocht (ieuw!) ga ik op het krukje in de douche zitten. Ik huil zachtjes. Mijn moeder zet de douche aan en laat de straal over mijn rug gaan. Ik kijk naar voren, wil absoluut niet naar beneden kijken. Maar dan zie ik mezelf in de weerspiegeling van de RVS douche kraan. Nee!! Nu zie ik toch dat ik een bont en blauwe bijna platte borst heb, met een grote witte pleister erop. Dit wilde ik dus NIET zien! Maar als ik naar boven kijk zie ik mezelf ook in de weerspiegeling van de regendouche. Ik houd het niet meer en huil hard. Heel hard. Wat een ellende dit. Toch is het warme water over mijn lijf heerlijk. Mijn lichaam ontspant. Als mijn moeder me afdroogt word ik langzaam weer wat rustiger. We pakken de boel weer mooi in met de aller lelijkste reconstructie BH en met schone kleren aan voel ik me erna toch een stuk beter. 

De verpleegster zei dat ik moest proberen te bewegen, een klein stukje lopen, al was het maar om het huis heen. Nou, dat lukt mij echt nog niet. Ik heb een mini hometrainer gekocht en daar zit ik een paar keer op. Na een paar minuten ben ik al buiten adem. Genoeg. Maar ik moet wel bewegen want ik heb een obstipatie door de pijnstillers van heb ik jou daar. Mijn hele buik is opgezwollen. Ook weer zoiets wat ze je niet van te voren vertellen. Ik drink wat laxeer zakjes, maar het mag niet baten. Op een avond (sorry voor de details) besluit ik: nu moet het eruit. Ik denk dat ik wel 30 minuten op het toilet heb gezeten. Met heel veel pijn en moeite lukt het. Een beetje. Als ik weer de huiskamer binnenkom roep ik: 'nu mag ik een sticker, toch!?' De overwinningen in dit herstelproces zijn van een kinderlijk niveau, haha. 

Ik heb een stapel tijdschriften naast mijn bed, boeken, maar het lukt me niet om ze te lezen. Netflixen vind ik fijn, maar eh, wel maar vijf minuten, dan val ik alweer in slaap. Mijn lijf is op. Moe. Kapot. Ik kan en wil alleen maar slapen. En eten. Volgens mijn vader eet ik als een bootwerker. Met grote ogen kijkt hij elke avond naar wat ik wegwerk. Ik heb gewoon mega honger. Daarom was ik dus zo blij dat ik eindelijk naar het toilet kon! 

Heel af en toe komt het binnen bij me. Mijn borst is eraf. Ik heb nog nooit een paniekaanval gehad, maar ik voel hoe de angst me overspoelt. Snel denk ik aan wat anders. Want als ik het echt binnen laat komen dan ga ik gillen. Deze realisatie bewaar ik voor later. Nu doe ik nog even de struisvogel tactiek. Kop in het zand. Dat bevalt me prima.