Voor de kerst nog even naar de huisarts
Weer vergeten. Vandaag moet ik echt even de huisarts bellen, maar de vorige keer dat ik belde waren ze in gesprek. Nu is het druk op werk. Morgen dan maar. En zo gaat het al maanden. Stiekem zie ik er ook tegenop. Ik heb al heel lang een knobbeltje in m'n borst. 'Daar moet je écht mee naar de huisarts', zei een ex-vriendje tegen me. En dat is inmiddels al bijna twee jaar geleden. Ik schaam me een beetje. Iedereen weet dat je met een knobbeltje in je borst meteen actie moet ondernemen. Maar ik heb er een goed gevoel over. Ik weet zeker dat het niks is.
Toch moet ik het laten checken, want in april dit jaar kwam mijn moeder erachter dat ze borstkanker had. Onze wereld stortte in. Mijn moeder, borstkanker? Ik kon het niet geloven. Dat gebeurt in films, of het is in ieder geval een andermans moeder. Niet die van mij. Toch was het zo en we gingen een heftig traject in van chemo, opereren, bestralen. Hoewel de chemo periode vreselijk was, mensonterend wat mij betreft, ging mijn dappere mamsje er goed doorheen. Ze werd vlak voor de kerst schoon verklaard. Ik had zin in de feestdagen. Lekker eten en proosten en nu mijn moeder weer trek had en ervan kon genieten was dat dubbel feest. Maar, oh ja. Ik moest zelf nog even dat knobbeltje laten checken. Ook wel handig om dat voor het nieuwe jaar te doen, omdat ik anders weer eigen risico moet betalen.
Dus hup, ik bel de huisarts, doorsta de wachtrij en ik kan twee weken (!) later pas terecht. 'Het zit er al twee jaar, dus die twee weken kunnen er ook nog wel bij', zei ik laconiek tegen de assistente. En zo voelde ik het ook. De avond voordat ik naar de huisarts ging had ik een uitgebreid kerstdiner met m'n werk. Ik stuurde een selfie door naar mijn collega's, helemaal in de glam, haartjes gestijld, m'n nieuwe glitterjurk aan. Ik was er helemaal klaar voor en ik had er enorm veel zin in. De avond was geweldig, iedereen was opgedoft, in de glitters en de avond eindigde met vuurwerk. Toen mijn collega's erna nog de stad in gingen haakte ik af. 'Ik moet naar de huisarts morgenvroeg', zei ik toen een collega vroeg waarom ik niet mee ging. Of het niks ernstigs was? Nee, hoor, zei ik toen ik het uitlegde.
De volgende ochtend dacht de huisarts hetzelfde. Is vast niets, maar volgens protocol stuurde ze me toch door naar het ziekenhuis. God, als dat maar voor 1 januari kon, anders zat ik nog steeds met dat eigen risico. Veel ziekenhuizen zaten vol, maar het Alexander Monro in Bilthoven had geen wachtlijst. Ik kende het ziekenhuis niet, maar prima. Nog op de fiets naar huis werd ik al gebeld voor een afspraak. Vlak voor de kerst. Top. De eerste hobbel is genomen. Even dat onderzoek laten doen en dan lekker kerst vieren.