Onwaarschijnlijk
Dag na de 5de spuitsessie en ik heb net goed gegeten, vannacht goed geslapen en gistermiddag, behalve moe en leeg, ook nergens last van.
De afgelopen vier keer een aantal dagen behoorlijk beroerd geweest, zou mijn lijf er aan wennen? Ik hoop het, want zat beneden op vertrouwde reacties te wachten, die niet kwamen, koffie bleef smaken en paar broodjes gegeten.
De spuitsessie zelf was een ander verhaal, voor het eerst liepen de tranen over mijn wangen, aangeboden hand van assistente is waarschijnlijk blauw. Weer andere oncologische verpleegkundige en het eerste deel mocht iemand in opleiding doen...ik hoop dat de laatste twee sessies weer door de eerste of tweede gedaan worden en geen leerling erbij. Ik weet het,ze moeten het leren, maar ik heb mijn deel gedaan!
Aangezien deze behandeling om de twee weken op een donderdag gedaan worden, kom je vanzelf dezelfde gezichten tegen, een aantal oudere en kalende mannen met een plek op hun hoofd, mevrouw die voor 1 spuitje komt... vooŕ mij flïnk wat meer. Oncoloog wilde in eerste instantie deze behandeling ook niet doen, omdat het zoveel uitzaaiingen zijn, onc. verpleegkundige koos mijn kant en daar ben ik ondanks alles,nog steeds blij mee. Maar wat zal ik blij zijn als het erop zit! 29-9 en 13-10 nog en dan de punctie en scan, uur van de waarheid. Nu weer even genieten van "vrije" dagen.
Sterkte allemaal ,wordt vervolgd
5 reacties
Ik voel zo met je mee.
Hou vol meisje.
Ik moet zeggen dat de poppetjes die je in iedere blog erbij zet, wel heel aandoenlijk zijn, ze hebben een hoog knuffelgehalte, net als ik.
Omdat woorden je niet kunnen helpen, wil ik je daarom een hele grote knuffel geven
🫂🫂🫂😘Peter
En nu moet ik janken! Merci voor je lieve reactie🥰
Lieve onbekende Huubje58,
Hij komt vanuit het hart.
Ik weet een beetje hoe het voelt, omdat ik het net mijn vrouw meegemaakt heb, uiteindelijk was ze iedere maand minstens 11 dagen in het ziekenhuis, en hebben we geprobeerd van de overgebleven dagen iets te maken, weekendje Zeeland, 2 daagjes Zwolle.
In het leven is er maar een richting, en dat is vooruit, hoe moeilijk dat soms ook is.
Iedereen beleeft het anders, maar ik denk dat ik jouw gevoelens wel begrijp.
Onderstaande tekst schreef ik in de Blog, Hoe anders het is voor anderen, misschien vindt je het fijn, om te lezen::
Ik lees de blogs van anderen, die veelal zelf de ziekte hebben, of hebben gehad, en ik besef hoe anders mijn beleving als nabestaande is.
En hoewel men mooie dingen blogt, en mooie reacties krijgt, geeft het mij een gevoel van onmacht. Er zijn ook geen woorden te vinden, waarmee ik kan helpen.
Hoe steek je iemand een hart onder de riem, die het zo hard nodig heeft, ik probeer het toch.
Een leven van toppen en dalen, maar bedenk, zonder dalen, kunnen er ook geen toppen zijn.
Alles is balans, maar in jullie situatie moet je dubbel genieten van de toppen, anders kom je het dal niet uit.
Er liggen zoveel vragen voor je, onzekerheden voor je, een leven achter je, waar gaat het heen, wist je het maar.
En je zoekt warmte, anderen die je dragen, in je momenten van verdriet en verslagenheid, maar ook vooral om de mooie momenten te delen, als je het uitzicht vanaf de top geniet.
In gedachten knuffel ik iedereen die zich alleen voelt, verslagen, en verlaten, ik knuffel iedereen die op de top staat, want jullie allemaal, verdienen het zo.
Ik huil en ik lach met jullie, tot het eind, voel je je gedragen
Hopelijk heb je heel veel confetti rondgestrooit, omdat je geen last hebt van de laatste behandeling! Ik kan mij heel goed voorstellen dat je spuugzat bent geweest van de bijwerkingen van de voorgaande behandelingen. Ennuh, goed bezig dat je zelf meedenkt en beslist over je bahandel methode.
Warme groet, Peter
Dat nog net niet, maar volgens mijn man zat ik de hele avond te glunderen😀! En dat de koffie bleef smaken was een extra bonus!