Nog geen uitslag

Al sinds mijn operatie kijk ik uit (en tegelijkertijd vrees ik) de ingeplande belafspraak met de behandelend gynaecoloog. De tijd duurt lang en vliegt tegelijkertijd voorbij. Na een aantal zenuwinzinkingen is de dag dan eindelijk daar: de dag waarop ik zal horen of ik kanker heb.

Aangezien mijn ouders net op vakantie zijn, heb ik vriendin N gevraagd om naar mij te komen en mee te luisteren met het gesprek. In de uren voor het ingeplande tijdstip voel ik mijn lichaam samentrekken van spanning. Het lukt me bijna niet normaal te lopen, maar ik houd mezelf voor dat ontlading in het verschiet ligt. Met N denk ik dat het een goed idee is om alvast te beginnen met flink wat alcohol te consumeren, als voorbode voor een goede uitslag en als tijdverdrijf. Als mijn telefoon dan eindelijk overgaat, staat m'n hart even stil. De gynaecoloog begint met "ditjes en datjes". Ze wil weten hoe ik me voel, of ik al hersteld ben etcetera. Ik kan niet anders dan "ja", "nee" en "prima" antwoorden, terwijl ik wacht op de verlossende woorden. En dan blijkt dat de uitslag er helemaal nog niet is. Volgens de gynaecoloog is dit niet perse iets slechts: ze weten het gewoon nog niet. Wel kan ze mij, nadat ik daar naar vraag, vertellen dat uit het operatieverslag niet blijkt dat er iets (afwijkends) te zien was in mijn buik/ bij mijn baarmoeder en mijn andere eierstok. We maken een nieuwe belafspraak en hangen daarna op.

Het moment waar ik weken naar toe heb geleefd heeft mij niet gebracht wat ik hoopte (of wat ik vreesde). En dat is kut, zwaar kut. Aangezien ik al best aangeschoten was op het moment dat de gynaecoloog belde, duurde het even voordat de boodschap volledig was aangekomen. Enkele uren later kan ik niet anders telefonisch uithuilen bij mijn ouders. Het etentje om de uitslag te vieren (mijn ouders zijn zeer positief ingesteld) kan nog niet ingepland worden. Het plan vandaag een vakantie te boeken moet ik nog even in de ijskast zetten. De stapavond die ik voor zaterdag heb gepland blijft een stapavond en geen moment van ontlading en/of feest.

Ik realiseer me dat er veel mensen zijn die het veel zwaarder dan ik hebben en wil het dan ook zeker niet doen voorkomen alsof ik de zieligste persoon op aarde ben. Maar wat heb ik het even zwaar. En wat is wachten toch ontzettend kut. Mijn lichaam is op dit moment volledig op, maar ik moet toch weer door... De onzekerheid zal helaas nog even voortduren.

Zoals mijn oma en moeder zeggen "geduld is een schone zaak". Als deze kwade droom straks hopelijk echt voorbij is, kan ik "geduldig" aan mijn kerneigenschappen op m'n CV toevoegen. Dat overigens nadat ik de vakantie heb geboekt en uiteten ben geweest met mijn lieve ouders.