Acht lange maanden..

Acht maanden lang een wereld van onderzoeken, chemo kuren, operatie, bestralingen en dit alles voorzien van een bijpassend emotie sausje..

Ik heb altijd redelijk veel gesport, lange afstanden gelopen, altijd lekker actief bezig geweest samen met mijn echtgenote en wandel/fietsmaatje. Lekker genieten dus en we hebben nog een hoop plannen

In mei 2022 had mijn echtgenote mij al erop gewezen dat mijn linker tepel er wat raar uitzag, maar ik voelde mij kiplekker en deed er verder niks mee. Lekker een weekje wandelen en fietsen op Ameland dat stond op de planning en ik dacht er verder niet over na, dom misschien, ja achteraf.

Net voordat wij naar Ameland gingen raakte mijn echtgenote tijdens een kleine stoeipartij mijn linker tepel aan, dat deed even pijn en mijn echtgenote was toen duidelijk, “wanneer jij nu geen afspraak maakt met de huisarts, dan doe ik het!”  Ik keek toen pas naar mijn tepel en ik zag dat die wat was ingetrokken en verder ook wat ruw aanvoelde.  Daarnaast voelde ik een soort van schijfje achter de tepel. Shit, toch eens even kijken op het wereldwijde web en wat ik las was niet echt geruststellend. Mannen kunnen ook borstkanker krijgen, het is weliswaar zeldzaam maar het komt voor, alleen ik had er in ieder geval nog nooit van gehoord. Voor mij was het een echte vrouwen ziekte.

Wat nu? Naar de huisarts natuurlijk, maar eerst het weekje Ameland meepikken dat was immers al geboekt en een weekje meer of minder zou volgens mij nu niet veel meer uitmaken. Ameland was fantastisch, prachtig weer, gezwommen in de Noordzee, met de atb door de duinen gefietst en lekker gewandeld.

Maar toch, er knaagde iets aan mij, en het waren beslist geen muizen...

Tijdens de vakantie afspraak gemaakt met de huisarts. Op maandag gelijk om half negen bij de huisarts, 10 minuten later de verwijzing naar het ziekenhuis, morgen om kwart voor elf zien we u graag zei de vriendelijke mevrouw van het ziekenhuis. Het was eigenlijk al meer een bevel als een verzoek.

Een dag later foto's van de borst, echo en er werd gelijk wat weggenomen. Ik hoorde de patholoog iets mompelen over besmette Lymfeklieren of zoiets en ik voelde nattigheid.

Een uur later de uitslag, U hebt borstkanker........nee dat kan niet, ik ben kerngezond, emoties vliegen ons om de oren, waarom ik, ik wil niet, ik wil wakker worden uit deze nare droom, maar het is geen droom, het is echt. Ik heb borstkanker, als man.

Twee dagen later Pet-ct scan met als definitieve uitslag borstkanker, met 4 besmette lymfeklieren en verder geen uitzaaiingen in het lichaam. De tumor is 21mm, is dat groot, is dat klein? Ik weet het niet, belangrijker vind ik op dat moment dat er geen uitzaaiingen zijn in mijn lichaam. Dat stelt toch een beetje gerust, al is het ook maar een heel klein beetje en de tumor is hormoongevoelig.

Ze geven gas in het ziekenhuis of beter nog, ze zetten de turbo erop en een week later heb ik al de eerste chemo.

Daarvoor gebeurd nog van alles, bloedonderzoek, gesprekken met de specialist verpleegkundige, behandelplan, eerst 8 x chemo, daarna operatie, dan bestraling en als afsluiting 7 jaar anti-hormoon therapie. En ik krijg een eigen patiënten dossier waarop ik alles kan terugzien, berichten, afspraken, onderzoeken etc. In tijd van een amper een week leef ik in een totaal andere wereld, in een ziekenhuis wereld waarin ik geen weg weet en ik in het begin als een kip zonder kop rondloop.

Een achtbaan aan gevoelens en emoties, het ongeloof overheerst nog steeds. Een man met borstkanker is zeldzaam, waarom ik? Ik krijg er geen antwoord op. Ongeloof ook bij familie en bekenden. Onze zoon is de eerste die ik het vertel, daarna familie, vrienden en en wat bekenden. Ik hield het daarbij allemaal vrij “close”. Hoe stom het ook klinkt, ik had geen behoefte aan veel aandacht. De eerste dagen waren emotioneel, zowel voor mij als voor mijn echtgenote.

Na een paar dagen gebeurde er iets met mij, er botste iets in mij, ik kon mijzelf niet terug. Van nature ben ik positief en ik besefte dat ik zo niet verder kon, niet voor mij maar zeker ook niet voor mijn omgeving en ik begon te accepteren al was het ook maar een klein beetje.

Ik heb lang getwijfeld of ik mijn mannelijk borstkanker verhaal wel zou delen maar nu ik wat in rustiger vaarwater ben gekomen is dit toch alvast een start. Hoe waren mijn ervaringen, mijn angsten, mijn onzekerheden?

Terugkijkend op de laatste 9 maanden zal ik steeds een bepaalde periode eruit pikken waarin ook de humor niet zal ontbreken en hopelijk steken lezers er iets van op.

Met vriendelijke groet

Sjozef