De wereld draait door met of zonder Pedro de knaagmuis

De wereld draait door met of zonder Pedro.

In mijn eerste blog heb ik al geschreven dat er tijdens het weekje Ameland, een paar dagen voordat ik als man de uitslag borstkanker kreeg iets aan mij knaagde en dat dit beslist geen muizen waren. Achteraf is dat het moment geweest dat Pedro de muis in mijn leven kwam en tot op de dag van vandaag niet meer weg is gegaan. Pedro vind ik een leuke naam, is daarbij ook nog eens een mannetjes muis en dan is het toch ook een beetje “mannen onder elkaar hè”.

Pedro hoort dus gewoon bij mij. Vanaf het moment dat ik te horen kreeg dat ik borstkanker heb draaide de wereld toch gewoon door. Dag werd nacht en nacht werd weer dag zoals het hoort.

In mijn schrijfsels heb ik misschien de indruk gewekt dat het tot nu toe lichamelijk allemaal wel meeviel en dat is eigenlijk ook wel zo, lichamelijk ging en gaat het best goed dus daar ben ik best blij mee, mag ik dat zeggen? Maar Pedro zit tussen mijn oren en heeft kennelijk niet zoveel met de rest van mijn lijf.  Emoties, verdriet en vreugde, twijfel, onzekerheid, angst, kortom het hele kleurenpalet van emoties daar is Pedro weer goed in, heel erg goed zelfs.

Heb ik uitzaaiingen en hoe lang heb ik nog, het verdriet van mijn vrouw en hoe moet het nu verder met haar, kortom heel wat doemscenario's passeerden in het begin de revue en Pedro knaagde dat het een lieve lust was.

De twijfel bijvoorbeeld of de chemo wel zou aanslaan werd minder toen bleek dat de chemo goed zijn werk gedaan had, de tumor weg was en er verder geen uitzaaiingen in mijn lichaam gevonden waren en Pedro werd wat rustiger. Een probaat middel om Pedro nog wat rustiger te krijgen was om zoveel mogelijk dingen te doen die thuishoorden in mijn “oude”leventje waar Pedro geen deel van uitmaakte.  Wandelen samen met mijn vrouw, in het begin om de dag 2 uurtjes en vanaf kuur 5 elke dag een uurtje. Na de operatie een paar mooie wandeldagen aan de kust en nog niet zo lang geleden genoten van een wandelweekje in het Sauerland. Tijdens de gehele behandelperiode samen met mijn vrouw kunnen blijven wandelen is voor mij en ook voor mijn vrouw van onschatbare waarde gebleken. Naast dat het wandelen goed was voor mijn lichamelijk welbevinden bracht het rust in mijn brein en dat van mijn vrouw.

En Pedro houdt niet van wandelen, wanneer ik wandelde was Pedro muisstil.

Maar je kunt niet de hele dag wandelen nietwaar, dus wat doe je verder? Kleine klusjes gingen wel de grotere klussen heb ik uitgesteld die staan voor nu en de komende tijd op het programma.

Muziek, daar hou ik van en omdat ik al langer van plan was om een lp speler te kopen mij daarin dagen verdiept en uiteindelijk een mooie lp speler aangeschaft. Ik had nog een stapel lp's en ik verwende mij tijdens de gehele behandelperiode met een paar mooie lp's van bijvoorbeeld Louis Armstrong. Heerlijk met de ogen dicht muziek luisteren deed mijn oren en brein goed en was er verder tussen mijn oren geen plaats voor Pedro.

Ik doe vrijwilligerswerk bij het Ronald McDonald Huis en door mijn ziekte was daar geruime tijd helaas geen plaats voor en was het ook niet zeker of ik dit nog wel zou kunnen blijven doen. Ik vind het fijn werk waarbij je iets kunt betekenen voor mensen die in een hele moeilijke periode en misschien wel de moeilijkste periode van hun leven verkeren. Je leert daarbij je eigen situatie te relativeren. Pedro kan niet relativeren die vond het maar niks dat ik onlangs weer mijn eerste dienst bij het Ronals McDonald Huis heb gedraaid en tijdens deze dienst was Pedro weer muisstil.

Alles gaat toch goed? De snijwonden zijn schoon, de tumor is weg en ik krijg 7 jaar anti-hormoon therapie dus mocht er in de komende jaren ergens nog een celletje snode plannen hebben dan gaat die cel gewoon dood omdat er niks te eten is en beter die cel dan ik hè. Dat is geruststellend en Pedro is vrij rustig.  Totdat ik vorige week hoorde dat bij een collega van mij de borstkanker met uitzaaiingen op diverse plaatsen is teruggekomen nadat zij eerder ook “schoon” verklaard was en anti-hormoon therapie kreeg. Een moeder van 2 kinderen in de kracht en bloei van haar leven, ik vind het verschrikkelijk voor haar en slechte berichten projecteer ik op mijzelf. Ik ben toch ook “schoon” verklaard dus bij mij is de kans ook aanwezig dat de kanker terugkomt of niet, allerlei doemscenario's steken weer de kop op en Pedro is weer in topvorm.  Pedro is een muis en Pedro heeft eten nodig om te overleven. Pedro heeft mijn emoties nodig en verhaaltjes zoals hierboven daar smult Pedro dan ook van. Een beetje uit zelfbescherming lees ik daarom niet al te veel over kanker en de gevolgen daarvan. Ik projecteer het nog teveel op mijzelf..

Pedro heeft  een hekel aan mijn vrouw. Mijn vrouw die als een rots in de branding naast mij staat, mijn wandelmaatje, mijn steun en toeverlaat waarvan ik ook wist en voelde hoe moeilijk zij het vaak had. Die wanneer ik weer eens van een behandeling thuis kwam zorgde voor een warm nest. Pedro was gewoon jaloers.

De knaagmuis Pedro heeft volgens mij niks met borstkanker te maken maar met zowat alle vormen van lichamelijke en of psychologische ziektes waarvan de uitkomst meer of minder ongewis is en een knaagmuis hebben de meeste mensen wel, denk ik.

Ondertussen ken ik Pedro vrij goed. Pedro heeft een hekel aan optimistische mensen, aan mensen met een goed humeur en Pedro heeft niks met humor. Wanneer ik zeg dat ik wil gaan wandelen dan krijg je Pedro  met bijna  geen stok de deur uit. Maar eigenlijk ben ik best een beetje van Pedro gaan houden, hij mag bij mij blijven ik zal met Pedro moeten leren leven maar Pedro ook met mij. Pedro moet alleen niet te groot worden en daarom heb ik Pedro op dieet gesteld. Ik zal hem bestrijden met mijn eigen wapens.

Pedro en ik wensen iedereen nog een mooi Pinksterweekend, geniet van het mooie weer en doe zoveel mogelijk dingen die je leuk vindt want daar houden muizen als Pedro niet van.