een borstoperatie, het is rot maar het mot....

De chemo ligt achter mij en ik vond het prima dat met de chemo kuur begonnen werd en daarna pas operatie en bestraling, hoe eerder ik van de chemo af was hoe beter en achteraf viel de chemo kuur wel mee, en dan op naar de operatie die 4 weken na de laatste chemo kuur gepland is.

Misschien klinkt het vreemd maar vanaf het begin zag ik tegen de operatie niet op. Misschien omdat ik man ben, het cosmetisch gedeelte mij persoonlijk niet zoveel zegt, een borstcorrectie hoefde voor mij absoluut niet. Borstbesparend is bij een man ook niet van toepassing dus hier hoefde ik mij ook geen zorgen over te maken.

Ik ben slank, het litteken zou waarschijnlijk niet al te veel opvallen en anders kijken “ze” maar een andere kant op nietwaar? Hier lag ik dus absoluut niet wakker van en dat maakt het wel wat makkelijker. En ik spreek nu echt helemaal voor mezelf maar ik denk dat dit toch wel het grootste verschil is tussen man en vrouw bij de behandeling van borstkanker. Ik wil niet zeggen dat het mij helemaal niks deed, dat ook weer niet maar ik heb er zeker niet slecht van geslapen.

Mijn linkerborst wordt dus weggenomen en tijdens de operatie kijkt de patholoog of er mogelijk metastasen zijn achtergebleven in mijn lymfeklieren want dat konden ze op de Pet-ct-scan niet zien. In dit geval zullen al mijn lymfeklieren verwijderd worden en ik begreep natuurlijk wel dat ze mij niet even uit de narcose konden halen om te vragen wat ik er van vond.

Anno 2023 verloopt het contact met de artsen/specialisten vaak telefonisch/digitaal dus:

- wat betreft de narcose telefonisch consult met de anesthesist waarbij tevens besloten werd dat ik een zenuwblokkade zou krijgen oftewel een zogenaamd Pecs blok. Het doel hiervan is pijnstilling tijdens maar vooral na de operatie en dat vond ik prima natuurlijk.

-beeldbellen met de verpleegkundig specialist waarbij nog wat ins en outs besproken worden en er nog plaats is voor eventuele vragen. En een vraag had ik al. In een van de vele folders die ik had meekregen stond het advies om voor de operatie een sport bh mee te nemen. (–:  Ik heb dan ook gevraagd of de sport bh van mijn echtgenote ook goed was,  hier zag men gelukkig wel de humor van in en een strak hemdje was in mijn geval ook goed. (-:

En dan is het zover, mijn vrouw brengt mij naar het ziekenhuis en gaat eigenlijk alles verder van een leien dakje.

Wel wordt om de haverklap naar mijn geboortedatum gevraagd en op de operatiekamer zelfs nog of ik wist welke borst weggehaald zou worden. Toen werd ik toch even zenuwachtig, het was amper 2 weken voor carnaval dus je weet maar nooit hè en daarom voor de zekerheid ook nog de linkerborst aangewezen en daarna werd ik wakker.....en jammer dan, tijdens de operatie bij pathologisch onderzoek bleek dat er van de 15 lymfeklieren er nog 3 besmet waren. Twee macro en een micro of andersom dat vond ik niet belangrijk, het resultaat was dat al mijn lymfeklieren verwijderd werden zoals besproken en dat was toch voor mij een tegenvaller maar het is niet anders.

 Het betreft een dagopname, dus na een kopje koffie met broodje alweer naar huis, ongelooflijk en nog steeds voor geen centje pijn ik vertrouw het voor geen meter.

Op vrijdag ben ik geopereerd en het weekend stond in het teken van de drain. In een plastic zakje sleepte ik het ding overal mee naar toe. Vrouwen krijgen wel eens een leuk fleurig draintasje mee naar huis, maar ja ik ben een man hè dus ik deed het met een plastic zakje van de jumbo. Even werd het nog spannend of de drain er op maandagmorgen wel uit zou gaan. Ik produceerde nog rijkelijk veel vocht, iets van 100 ml per dag terwijl de grens kennelijk op 50ml ligt. Maar naar telefonisch overleg werd toch besloten om de drain te verwijderen. Volgens de thuiszorg zag de wond er mooi rustig uit en waren er verder geen complicaties. Ik blij en gelijk op maandagmiddag een stukje gaan wandelen. (–:

En dan na 14 dagen eindgesprek met de chirurg met het goede nieuws dat de snijranden schoon waren en de tumor geheel verwijderd was, daar doe je het voor.

Wat heb ik na de operatie gedaan om het herstel zo goed mogelijk te laten verlopen zonder daarbij te forceren, luisteren naar je lichaam is dan ook zeker belangrijk.

Tegen de pijn.

Dag 1 na de operatie 4x2 paracetamol 500 mg en 1 oxycodon 5mg.

Vanaf dag 2 t/m 5 , 4x2 paracetamol afbouwend naar 3x2, 2x2 en 1x2 en dit ging goed, ik heb geen pijn gehad. Dit vind ik nog steeds een vreemde ervaring ik had toch wel wat pijn verwacht maar kennelijk doet de paracetamol zijn werk dan toch goed.

Het hemdje wat ik de eerste 4 weken droeg was een thermo shirt waarvan ik er gelukkig nog een paar had. Deze zitten als een tweede huid lekker strak en droeg ik ook 's nachts. Ik vond het een prettig gevoel dat het vocht van de wond zo lekker strak op zijn plaats gehouden werd.

Het litteken en de borst verzorg ik tot op de dag van vandaag dagelijks met cetomacrogol creme. De wond trekt niet en voelt gelukkig goed aan.

Ik ben gelijk begonnen met oefeningen voor arm, nek en schouders. Eerste week licht en daarna opbouwend in zwaarte. De arm heb ik niet ontzien, ik deed er zoveel mogelijk mee.

Volgens de folder mocht ik de eerste weken geen zwaar huishoudelijk werk doen zoals stofzuigen en ramen zemen. Daar was mijn echtgenote minder blij mee (–:

Twee keer per week fysio massage voor het seroom vocht onder de oksel.

Op advies van mijn fysio deed ik een klein kussentje onder mijn linker oksel en voelde ik, wanneer ik op mijn rechterzij sliep, de druk van de arm op de wond niet.

Wat ging goed?

De operatie en het herstel van de wond ging prima, in het geheel geen pijn en de beweeglijkheid van de schouder arm bleef ook goed.

En omdat een foto meer zegt als duizend woorden bij dit blog een foto van het resultaat 4 maanden na de operatie en zoals ook uit de foto blijkt, ik kan indien nodig nog steeds mijn hand in eigen boezem steken.(-:

Wat viel tegen?

Het seroom vocht onder de oksel, ik had verwacht dat dit sneller weg zou zijn maar het is nu ruim 4 maanden na de operatie nog duidelijk aanwezig, het wordt wel kleiner maar het gaat langzaam, tergend langzaam en het kan nog maanden duren volgens mijn fysio. Last heb ik er gelukkig niet van . Kwestie van geduld dus, heel veel geduld.

Toch een beetje oedeem met name in mijn linkerhand en onderarm. Soms wat meer en soms wat minder, het wisselt. Wel goed is dat na rust het oedeem nagenoeg weg is, dus ik hoop dat het met de tijd minder gaat worden.

En dan als eerste mijlpaal gelijk na het gesprek met de chirurg ons verwend met een weekje aan de kust. Heerlijk gewandeld door duinen en langs het strand en daarna met een goed gevoel op naar de bestraling.