Feest, mijn eerste verjaardag!

Wat aardig nu van Pedro hij is mijn verjaardag niet vergeten..😍

Precies een jaar geleden, mijnheer Sjozef, u hebt borstkanker en hoe kijk ik nu terug op dit afgelopen jaar?  Welnu sommige dingen vervagen en raken in de vergetelheid andere gebeurtenissen zijn hardnekkiger en blijven meer “hangen”. Is het een jaar om snel te vergeten of juist om te koesteren en heeft de kanker misschien ook iets goeds gebracht? Zeker, het besef dat vanzelfsprekende dingen niet zo vanzelfsprekend zijn als ze lijken en waarvan je soms denkt dat ze eindeloos vanzelfsprekend zijn of blijven. Vroeg of laat komt er een eind aan, hou daar maar stevig rekening mee.

Er lopen miljarden mensen rond op deze planeet. Miljarden mensen met allemaal hun eigen sores en gelukzaligheden en een daarvan ben ik. En wanneer je probeert om Sjozef uit deze miljarden mensenkluwen eruit te pikken, stop maar gauw dat gaat niet lukken, dit is nog erger als het bekende zoeken naar de bekende naald... En toch, ieder mens is uniek en daarom heb ik vaker het gevoel dat ik het middelpunt van het universum ben. Alles draait om mij en wat mij dierbaar is, of niet?  Het kankerjaar heeft mij het  besef gegeven dat alles eindig is en dat een intieme relatie ook iets is om te koesteren, nog veel meer als een jaartje kankeren..

Ik denk nog vaker terug aan het moment waarop ik hoorde dat ik borstkanker heb. De brenger van dit bericht is een sympathieke vrouw met een natuurlijke positieve uitstraling en de manier waarop ze vertelde dat ik borstkanker heb herkende ik. Beroepsmatig heb ik vroeger ook wel eens een zogenaamd slecht nieuws gesprek moeten houden waarbij heftige emoties ten deel vielen en leuk is anders. Met de deur in huis vallen gevolgd door een korte stilte met oogcontact. Ik voelde mij aan de hand genomen in een donker doolhof op weg naar een uitgang waar als je goed keek in de verte een lichtje zag branden. Nu mocht ik aan den lijve zelf ervaren hoe belangrijk het is dat je in dergelijke situaties met de juiste persoon geconfronteerd wordt. Dit moment zal niet vervagen.

Zoals ik al zei, sommige dingen vervagen en andere dingen blijven wat meer op de oppervlakte zoals de zenuwachtige aanloop naar de eerste chemo kuur en de laatste chemo kuur met als dank een paar dikke Limburgse vlaaien voor de betreffende afdeling. De behandelingen zelf vervagen maar de herinnering aan de toewijding van het personeel zullen zeker nog lang aanwezig blijven en dat gaat eigenlijk op voor het hele traject inclusief operatie en bestraling. Wat ik nog steeds vreemd vind is dat ik in het geheel geen pijn gehad heb na de operatie. Ik heb dus niet alleen goed op de chemo gereageerd maar kennelijk ook goed op de paracetamol.😀  Dus eigenlijk is tot nu alles gewoon goed gegaan zonder al teveel sores.

En nu wandelen mijn vrouw en ik weer dat het een lieve lust is, de kluslijst wordt kleiner en kleiner en Pedro is vrij rustig. Van de anti-hormoon therapie merk ik ook weinig, gewoon niet te veel bij nadenken is misschien wel de beste oplossing. Je kan wel overal iets achter zoeken en als je maar goed genoeg zoekt vindt je altijd wel iets. Leef je leven.  En niks is leuker om te plannen, de eerste echte wandeltest komt eraan met over twee weekjes 14 dagen IJsland waar wij al eens eerder geweest zijn. De combinatie rugzak met 4WD wordt een hele leuke denk ik zo. Goed het was een rib uit mijn lijf maar ach ik heb ook een borst minder en daar hoor je mij nu ook niet meer over.

De onzeker factor voor de toekomst is er zeker en zal de eerste tijd ook niet vervagen.. Volgend jaar februari wordt weer zo'n mijlpaal waarbij de loep op mijn lijf gelegd gaat worden en resultaten uit het verleden nietwaar... Ik hou er dan ook gewoon een beetje rekening mee dat ik vroeg of laat weer de ontvanger van een slecht nieuws gesprek ben maar dit is de negatieve mindset, ik hoop natuurlijk van niet en hoop doet leven nietwaar.  Het is te danken aan de uitstekende medische zorg dat ik nu, samen met mijn vrouw, mijn “oude leven” weer op kan pikken en dat is de positieve mindset voor de toekomst en daar ben ik dankbaar voor.   En wanneer ik zo door wat oudere foto's blader komen de mooie herinneringen vanzelf weer boven drijven.

Ik heb dus eigenlijk niks te klagen want achteraf is alles gewoon goed gegaan. Anders is het natuurlijk voor mensen die door deze verschrikkelijke rotziekte een geliefde verloren hebben of zelf weten dat ze uitbehandeld zijn en daarom,

Wanneer je met dankbaarheid naar het verleden kunt terugkijken wordt het leed voor de toekomst minder al is het misschien ook maar een heel klein beetje.

Sjozef.