Alvleesklierkanker! Een naschrift.

Een jaar na mijn ‘laatste’ bijdrage is het tijd voor een naschrift.

Uiteraard is er het afgelopen jaar veel gebeurd.

Dat het laatste stukje van Letty’s leven, waar ze zo tegenop had gezien, zo snel is gegaan, dat ze zo rustig is overleden en de uitvaartplechtigheid zo mooi was heeft geholpen met het verweven van al wat gebeurd is in mijn leven. In het algemeen heb ik genoeg om handen maar soms valt het ineens op dat het stil is in huis.

De diepe en zware emotionele tijd is achter de rug en ik ben begonnen om mij op de rest van mijn leven te richten. Wat laat ik los? Waar begin ik aan? Voor het eerst mis ik mijn werk. Niet zo zeer het werk zelf maar het contact met collega’s en klanten, informatie waar je toegang tot had en de humor van de werkvloer.

De kinderen van Letty hebben spullen waaraan ze goede herinneringen bewaren of die ze praktisch konden gebruiken meegenomen. Van de rest zijn er een paar dingen naar dierbare vrienden gegaan en zijn de andere zaken via de kringloopwinkel weer op een goede plek terecht gekomen.

Esther is in juni getrouwd in de mooie jurk die ze nog met haar moeder had uitgezocht. Het gouden klavertje vier dat Letty vaak droeg stond haar mooi. Het was een mooie en af en toe een emotionele dag.

Soms komt een gesprek op Letty en wat er allemaal is gebeurd. Ik vind het wel fijn om er over te praten de ene keer loopt er een traan uit mijn ogen en een andere keer brengt een herinnering een glimlach op mijn lippen.

Onlangs ben ik begonnen aan het Trekvogelpad te lopen. Met Letty had ik al een paar ‘krenten uit de pap’ gewandeld maar nu ga ik het pad helemaal (Bergen aan Zee, over de Veluwe naar Enschede) lopen. Voor volgend jaar zomer wil ik het af hebben.

Volgende week begin ik met werken voor de Kindertelefoon. Eerst drie maanden opleiding en dan zelf aan de slag. Ik vind het wel spannend. Met mijn andere vrijwilligerswerk ga ik voorlopig gewoon door.

De tuin, wat altijd Letty’s domein was, ligt er mooi bij en zo langzamerhand begin ik er zelf ook wel lol in het tuinieren te krijgen.

De contacten met Letty’s kinderen zijn minder intensief geworden maar we zien elkaar regelmatig. Ook mijn zwager en schoonzus zie ik om de paar weken.

Terugkijkend waren het zware jaren die zo heel anders zijn gelopen dan dat wij bij ons trouwen hadden voorgesteld. Al een week na ons trouwen was het al duidelijk dat dit niet het verhaal van  ‘… en ze leefden nog lang en gelukkig’ zou worden. Toch kijk ik niet negatief op die jaren terug. Ontmoetingen met bijzondere en inspirerende mensen en fijne gesprekken die gevoerd zijn hebben indrukken achter gelaten die ik nu niet zou willen missen.

Ik wens een ieder die als patiënt of als naasten met alvleesklierkanker te maken krijgt veel steun en sterkte toe. Breng veel tijd met elkaar door en blijf praten. Probeer niet alleen iets voor de ander te doen maar vooral er voor elkaar te zijn!

Warme groet

Rob