Alvleesklierkanker! Er is altijd hoop!

Het onderstaande artikel stond in het Algemeen Dagblad van 21 november 2019

Lucia overleefde dodelijkste kanker: 'Dankzij de wetenschap heb ik nu blos op mijn wangen’

ALVLEESKLIERKANKER | Lucia Meeuwsen kreeg van de dokter te horen dat ze maar 1 procent kans had om alvleesklierkanker te overleven. Maar na een reeks experimentele behandelingen leeft ze nu – 5,5 jaar later – nóg. ,,Dankzij de wetenschap sta ik hier nu met een blos op mijn wangen.’’

Marcia Nieuwenhuis 21-11-19, 11:16 

,,Het begon allemaal in 2012 met pijn bovenin mijn buik. Ik ben er een aantal keer mee naar de dokter geweest, maar werd afgescheept met vezels en paracetamol. Na anderhalve maand aandringen kreeg ik een echo. Een jonge arts-assistent vertelde me dat ze niets konden vinden en dat het stress was.’’ Lucia Meeuwsen, een vooraanstaand mezzosopraan die zangles gaf aan het conservatorium, besluit het roer om te gooien. 

Drie chemokuren Ik zei: als het stress is, dan moeten we dat goed oplossen. Laten we verhuizen naar ons huisje in Italië en dan ga ik vanaf daar zangles geven.’’ Vrijdag 28 maart 2014 zou de verhuizer voorrijden. ,,Maar twee dagen daarvoor ben ik helemaal geel geworden en bleek het mis. Alvleesklierkanker luidde de diagnose.’’ Buiten zakt ze neer op een verkeerspaaltje. ,,Huilend op een Amsterdammertje heb ik mijn man opgebeld. De verhuizing ging niet door en mijn wereld stortte in.’’
Volgens een Amsterdams stadsziekenhuis was de tumor niet te opereren. ,,Ik kreeg de keuze uit drie chemokuren voor verlenging van het leven. Mijn man vroeg: ‘kunnen we nog hoop hebben?’ De dokter zei: ‘dat woord moet u niet in de mond nemen’. Boos ben ik opgestaan en weggelopen.’’ Haar broer, die biochemicus is, vindt op internet informatie over een nieuwe experimentele aanpak van chirurgisch-oncoloog Marc Besselink in het Amsterdam UMC. Lucia ondergaat een nieuw type chemokuur. De chemokuren zijn zwaar, soms trilt ze als een rietje. Maar na een dag of vijf lukt het zingen vaak weer. De tumor slinkt en de zangpedagoge blijkt tóch te opereren. ,,De arts gaf me 1 procent kans om de operatie te overleven. Het was fantastisch. Feest. Ik bleek het goudvinkje van het AMC.’’ 

Tumor terug ,,Alleen een jaar later, in december 2016, bleek de tumor terug. Het was hopeloos. Ik zei tegen dokter Marc Besselink: ik heb mijn lichaam beschikbaar gesteld aan de wetenschap. Dus doe maar wat. Verzin wat.’’ Er zijn dan een aantal studies waarbij de alvleesklier, die zorg draagt voor een goede spijsvertering en bloedsuikerspiegel, in zijn geheel wordt verwijderd. ,,Dus ik zeg volgens mij moeten we dat gewoon doen. Je wordt dan zwaar diabeet, omdat er geen insuline meer aan wordt gemaakt en ik slik enzymen om mijn voedsel te verteren.’’

En wéér waagt de zangpedagoge zich aan een experimentele behandeling. ,,Bij iedereen die aan mijn bed komt zeg ik: natuurlijk doe ik mee. Dr. Marc Besselink zei onlangs: ‘Lucia, weet je dat ik in elke studie die ik doe, jouw naam voorbij zie komen?’ Er zijn haast geen wetenschappelijke studies naar alvleesklierkanker waar ik niet in voor kom. Na mij heeft hij nog zestig Lucia Meeuwsens geopereerd op dezelfde wijze. Ik ben een wandelend experiment. Maar ik ben er nog. Het is wonderlijk, écht wonderlijk dat ik er nog ben. Dankzij de wetenschap sta ik hier nu met een blos op mijn wangen.’’ 

In 2018 tart het noodlot haar wederom. Een tumor op de longen. Er volgt weer een operatie en ook die lijkt geslaagd. ,,Omdat mijn laatste scan goed was, durf ik nu mijn verhaal te vertellen. Ik kreeg een doodvonnis, maar ik leef nog. Al 5,5 jaar. Met dank aan de wetenschap. Ik doe volgens mij aan elk onderzoek net op tijd mee.’’

De volgende uitdaging van de nu 69-jarige Lucia, die inmiddels in Noord-Groningen woont? ,,Ik hoop binnenkort een kunstalvleesklier te krijgen, ook weer als onderdeel van een wetenschappelijk onderzoek. De wetenschap heeft mij zoveel gebracht. Op mijn beurt hoop ik ook mijn steentje bij te dragen aan de wetenschap. Ik hoop dat alle patiënten met alvleesklierkanker dit perspectief kunnen krijgen. Dat patiënten niet gelijk hoeven te denken ‘dit wordt mijn dood’. Ik zing nog steeds en geef weer lessen. Ik ga een masterclass doen en wat concertjes. Mijn kwaliteit van leven is nu geweldig. Ik heb me in jaren niet zo goed gevoeld.’’