Alvleesklierkanker! Waar is het geitenpaadje??
Begin mei hebben we het gesprek met de neuroloog. De uitslagen van de onderzoeken zijn binnen en het ziet er niet goed uit. Was de voorlopige diagnose nog een lichte TIA de definitieve diagnose is een lichte epileptische aanval veroorzaakt door meerdere uitzaaiingen in de hersenen.
De dag na het gesprek met de neuroloog rijden we naar Helios voor de 40ste chemokuur. De resultaten van de MRI-scan en een brief van de neuroloog voor dr. Helmer nemen we mee. Jammer genoeg is dr. Helmer op de eerste van twee vakantie maar ze mag en wordt telefonisch geraadpleegd. Haar advies is voor nu stoppen met de chemo want die brengt niet wat ze ervan hoopte en alle aandacht naar het hoofd. ’s-Middags rijden we weer terug naar huis. Vrijdagochtend komt de afspraak met de radioloog van het Helios ziekenhuis in Krefeld centrum binnen. Komende dinsdag worden we om 09:45 verwacht. Dan krijgen we uitleg over welke behandeling voor L. mogelijk is.
Ondertussen heeft L. meer behoefte aan rust en is ook vaker misselijk. Is het de impact van het nieuws en/of is het gevolg van de uitzaaiingen en/of het nieuwe medicijn dat epileptische aanvallen moet onderdrukken? L'.’s eetlust is een stuk minder maar drinken gaat gelukkig redelijk.De bijna geboekte mooie rondreis door Andalusië komende juni blaas ik maar af.
Ondanks zeven files (en dat in de meivakantie!) zijn we vrijdag precies op tijd op de afspraak. Helaas loopt het spreekuur bijna één uur uit. Het is niet anders, we weten uit ervaring dat je maar beter kan wachten dan de oorzaak van het uitlopen zijn.
Tijdens het gesprek schuift een “tolk” aan om ervoor te zorgen dat er geen nuances verloren gaan. Het gaat om tien tot twaalf bestralingen op opeenvolgende werkdagen. De behandeling zelf duurt maar een paar minuten en met het inregelen en nog wat nazorg sta je na vijftien à twintig minuten al weer buiten.De bijwerkingen wegen wel op tegen de potentiele winst die de behandeling kan brengen dus besluit L. om ervoor te gaan. De radiologe regelt dat aansluitend aan het gesprek de CT-inmeetscan en het gezichtsmasker gemaakt kunnen worden (kom daar in een Nederlands ziekenhuis eens om!!)
Omdat twaalf opeenvolgende werkdagen Zoetermeer – Krefeld v.v. te reizen voor Letty wel heel erg pittig is (voor wie niet trouwens) besluiten we in de buurt van Arcen een vakantiewoning te huren. Limburg is dan wel geen Andalusië maar we zijn er dan toch even uit. Met de Pinksteren verhuizen we dan naar een groter vakantiehuis in de buurt van Weert en dan komen Jeroen, Esther en Wesley met de kleinkinderen ook. Na de Pinksteren verhuizen wij dan weer terug naar Arcen. Eind mei zou de behandeling er dan op moeten zitten.
Hyperthermie en bestralen gaan goed samen en daarom maken we met Helios in Hüls hiervoor afspraken voor maandag, woensdag en vrijdag. Dit is wel fijn want gedurende de behandeling ligt de chemo stil. Wellicht dat we een van deze dagen ook nog even met dr. Helmer kunnen overleggen.
Het voelt momenteel alsof je tijdens een bergwandeling denkt een fout te hebben gemaakt omdat het dal door een indrukwekkende felswand lijkt te worden afgesloten, een doodlopend dal. Maar dan blijkt er achter een groot rotsblok een geitenpaadje te beginnen dat even wat naar links en rechts draait en dan ineens is daar uitzicht op een pad omhoog. We hebben de afgelopen jaren wel vaker gedacht dat we ons op een doodlopend pad bevonden maar iedere keer was daar toch weer dat geitenpaadje.
De dag na het gesprek met de neuroloog rijden we naar Helios voor de 40ste chemokuur. De resultaten van de MRI-scan en een brief van de neuroloog voor dr. Helmer nemen we mee. Jammer genoeg is dr. Helmer op de eerste van twee vakantie maar ze mag en wordt telefonisch geraadpleegd. Haar advies is voor nu stoppen met de chemo want die brengt niet wat ze ervan hoopte en alle aandacht naar het hoofd. ’s-Middags rijden we weer terug naar huis. Vrijdagochtend komt de afspraak met de radioloog van het Helios ziekenhuis in Krefeld centrum binnen. Komende dinsdag worden we om 09:45 verwacht. Dan krijgen we uitleg over welke behandeling voor L. mogelijk is.
Ondertussen heeft L. meer behoefte aan rust en is ook vaker misselijk. Is het de impact van het nieuws en/of is het gevolg van de uitzaaiingen en/of het nieuwe medicijn dat epileptische aanvallen moet onderdrukken? L'.’s eetlust is een stuk minder maar drinken gaat gelukkig redelijk.De bijna geboekte mooie rondreis door Andalusië komende juni blaas ik maar af.
Ondanks zeven files (en dat in de meivakantie!) zijn we vrijdag precies op tijd op de afspraak. Helaas loopt het spreekuur bijna één uur uit. Het is niet anders, we weten uit ervaring dat je maar beter kan wachten dan de oorzaak van het uitlopen zijn.
Tijdens het gesprek schuift een “tolk” aan om ervoor te zorgen dat er geen nuances verloren gaan. Het gaat om tien tot twaalf bestralingen op opeenvolgende werkdagen. De behandeling zelf duurt maar een paar minuten en met het inregelen en nog wat nazorg sta je na vijftien à twintig minuten al weer buiten.De bijwerkingen wegen wel op tegen de potentiele winst die de behandeling kan brengen dus besluit L. om ervoor te gaan. De radiologe regelt dat aansluitend aan het gesprek de CT-inmeetscan en het gezichtsmasker gemaakt kunnen worden (kom daar in een Nederlands ziekenhuis eens om!!)
Omdat twaalf opeenvolgende werkdagen Zoetermeer – Krefeld v.v. te reizen voor Letty wel heel erg pittig is (voor wie niet trouwens) besluiten we in de buurt van Arcen een vakantiewoning te huren. Limburg is dan wel geen Andalusië maar we zijn er dan toch even uit. Met de Pinksteren verhuizen we dan naar een groter vakantiehuis in de buurt van Weert en dan komen Jeroen, Esther en Wesley met de kleinkinderen ook. Na de Pinksteren verhuizen wij dan weer terug naar Arcen. Eind mei zou de behandeling er dan op moeten zitten.
Hyperthermie en bestralen gaan goed samen en daarom maken we met Helios in Hüls hiervoor afspraken voor maandag, woensdag en vrijdag. Dit is wel fijn want gedurende de behandeling ligt de chemo stil. Wellicht dat we een van deze dagen ook nog even met dr. Helmer kunnen overleggen.
Het voelt momenteel alsof je tijdens een bergwandeling denkt een fout te hebben gemaakt omdat het dal door een indrukwekkende felswand lijkt te worden afgesloten, een doodlopend dal. Maar dan blijkt er achter een groot rotsblok een geitenpaadje te beginnen dat even wat naar links en rechts draait en dan ineens is daar uitzicht op een pad omhoog. We hebben de afgelopen jaren wel vaker gedacht dat we ons op een doodlopend pad bevonden maar iedere keer was daar toch weer dat geitenpaadje.