Diagnose en operatie plus twee jaar.

Ondertussen zijn we al weer twee jaar na de operatie. Waar staan we nu?

Het gaat goed met L., héél erg goed. Anders dan veel anderen met alvleesklierkanker heeft L. géén last van slecht werkende darmen, géén suikerziekte en géén moeite om op gewicht te blijven. Af en toe preventief een creon en regelmatig de injecties met een maretak - en een meteoorijzer preparaat is alles wat ze doet.

We hebben de afgelopen twee jaar fantastische vakanties beleefd (Noorderlicht en Zuid Afrika). We hebben mooie indrukken opgedaan in Praag, Londen, Barcelona maar ook in Coevorden, Zaanstad, Deventer, Apeldoorn…..

En …… medio januari is het eerste kleinkind geboren, een mooie kleindochter!

Hoe gaat het dan met de strijd tegen kanker? Met het begrip “strijd/gevecht tegen kanker” kan ik zelf niet zoveel. Als je al in dit soort termen een vergelijking wilt maken dan ervaar ik het veel meer hoe je als burger met een sluipschutter omgaat. Je probeert er zoveel mogelijk bij uit de buurt te blijven. Je neemt alle maatregelen die je kan en wil nemen om niet in zijn vizier terecht te komen en verder probeer je er niet te veel bij stil te staan.

“Er niet te veel bij stil te staan”. Het is inderdaad zo dat kanker ons leven niet beheerst. We zijn in de gelukkige omstandigheid dat L. als gevolg van de operatie en chemokuur weinig lichamelijke klachten heeft overgehouden. Enkele bestaande klachten die ze had zijn zelfs verminderd of verdwenen. In het maken van plannen, voor bijvoorbeeld vakanties en dergelijke, speelt kanker géén enkele rol. Hoogstens dat we zaken niet voor ons uitschuiven. Is er iets dat we willen en we hebben het geld en de tijd er voor, dan gewoon doen!

Toch is het op de achtergrond wel voortdurend aanwezig. Je kan het vergelijken met het geluid dat een PC maakt. Ben je bezig, dan hoor je het gezoem niet. Eerst nadat je de PC uitzet valt er een weldadige stilte over je. Zo ervaar ik kanker. Ergens in mijn achterhoofd draait er voortdurend een soort van radar die energie vraagt en ruis veroorzaakt. De weldadige stilte is er niet meer. Iedereen ervaart natuurlijk met enige regelmaat een pijntje, kramp of iets dergelijks. Als er bij L. zo iets is dan gaat de radar harder werken en meer energie verbruiken. Zijn dit inderdaad alleen maar krampen? Is hier meer aan de hand? Komt kanker zo terug? Wordt het erger of minder? Zien we het nog even aan of willen we dat iemand er naar kijkt. Zo ja maken we een afspraak bij de huisarts of willen we liever gelijk naar het LUMC? Ik merk dat ik in een soort van verhoogde paraatheid kom. Andere zaken schuiven naar de achtergrond. Na het beëindigen van de chemo zijn we tot nu toe twee keer in een situatie beland dat er een afspraak is gemaakt. Vorige jaar zomer ’n keer bij het LUMC en recent ’n keer bij de huisarts. Beide keren was de conclusie dat er niets verontrustends aan de hand was. Langzaam ontspan je dan weer, de staat van verhoogde paraatheid neemt weer af maar de radar blijft op de achtergrond zoemen. Helemaal stil wordt het niet. Nooit meer? De tijd zal het leren. In ieder geval is de waakzaamheid nu al veel minder dan een jaar geleden. Is het een kwestie van alles went of vindt er langzaam maar zeker toch een ontspanning plaats. Het laatste is volgens mij het geval ook al is het eerste ook waar.

En hoe nu verder? Begin juli gaan we weer een kopje koffie in het LUMC drinken. Dat is dan de laatste van de viermaandelijkse ´controles´. We gaan dan de komende drie jaar over op een schema van zesmaandelijkse ´controles´. Na deze drie jaar zijn we dan in totaal vijf jaar verder. Dat zal dan wel weer een feest worden. We zijn dan en vijf jaar getrouwd én vijf jaar kankervrij én ik ben dan bijna 65. Bij de controle in januari 2016 zijn we al op de helft!!!