Waar is mn energie gebleven?

Een paar dagen geleden ben ik gaan eten met een vriend. Normaal gesproken doe ik dit niet meer in de avond omdat ik bijna altijd voor 20.00 uur in bed lig. Mijn energie is dan ver op. Ik was voorheen graag met vriendin(nen) te vinden op een terrasje om lekker te borrelen of eten. 
De laatste tijd spreek ik liever In de middag af om ergens een koffietje te drinken of te lunchen. 
Daarna weer een rustmoment om tegen 16.30 naar mn moedertje te gaan. Mijn broertje komt dan om 17.15. Ik vind het zo fijn hem dan ook te zien. Dit doe ik ook niet iedere dag meer. Het lukt me gewoon niet maar in ieder geval zo vaak mogelijk en zeker, samen met mn broertje, op zaterdag en zondag. 
Mn moeder is 88 en woont nog op zichzelf. Mn vader is 2 jaar geleden overleden. Mijn broertje en ik hebben hem tot het laatste moment thuis verzorgd. Enkele jaren lang. Mn vader had darmkanker. De laatste 5 dagen hebben we hem geen minuut alleen gelaten. Mn broertje sliep op een matje en ik in de stoel van mn vader. De verzorging van mn vader is een van de mooiste momenten uit mn leven. Zo blij dat ik de kracht had om dit zo te doen. Dit heeft me zeker sterker gemaakt. 
Ik had dit ook graag voor mn moeder willen doen. Zij is nog redelijk gezond maar heeft zeker hulp nodig. Deze hulp moet ik helemaal aan mn broertje overlaten. Dat is moeilijk 😥 om die stap terug te doen. De administratieve- en zorgtaken. Maar het kan niet anders. 
Ik moet dingen gaan loslaten. 
Iedereen begrijpt dat maar het voelt zo definitief. 
Moet alleen dingen doen waarvan ik energie krijg en niet die me energie kosten zegt iedereen. Dat is zo niet wie ik ben. 
Voor mensen klaarstaan, kan niet gek genoeg zijn, dat is wie ik ben. Al moet ik me in bochten wringen ik ben er voor je. Meestal niet genoeg minuten in een uur, zoveel dingen te doen. 
Het kan niet meer. Het past niet bij mij, maar ik moet hieraan toegeven. Het is wel erg fijn te voelen dat de kinderen, vrienden, collega’s er voor je willen zijn. 
Dankbaar 💖