Dertiende dag: in het ziekenhuis en een beetje thuis

Vandaag de derde dag in het ziekenhuis. Vanmorgen was ik met tondeuse naar P. toe gegaan; we gaan zijn haar afscheren zodat zijn bed niet meer helemaal onder de haren zit. In de badkamer beginnen we met zijn hoofd en nemen daarna zijn borstkast onder handen. Wat niet afgeschoren wordt, valt uit zichzelf op de grond. Zo'n beetje al het borsthaar is nu weg. P. vindt het maar een raar gezicht (hij heeft normaal veel borsthaar dat ook af en toe gekortwiekt wordt), zo'n 'blote buik'. Zijn hoofd verschilt niet veel van het normale kapsel dat hij heeft. Met kleren aan kan het wel weer, vindt hij. 

Na het scheren en douchen komt de zaalarts langs. 's Ochtends had P. aan de verpleegkundige weer zijn pleidooi voor 'even naar huis' gaan gehouden. De zaalarts gaf hem, omdat het nu beter gaat, toestemming om buiten te gaan wandelen met mij. De opluchting was groot. P. besloot er meteen maar een lange wandeling van te maken: van het ziekenhuis naar huis, zodat hij in de middag wel terug kon gaan. Dat viel toch een beetje tegen. Ik was met de fiets naar het ziekenhuis gegaan en P. vroeg me halverwege om naar huis te fietsen en hem op te halen met de auto. Terwijl dat proces aan de gang was (hij doorlopen, ik auto halen), heeft hij een spier in zijn kuit verrekt. Maar al met al: we zijn thuisgekomen, waar P. met een icepack op zijn kuit in de tuin is neergestreken. Jongste zoon kwam langs om nog wat zaken van de buitenmuren te schroeven, omdat morgen wordt begonnen met het reinigen van de gevel. Dat gaat maar gewoon door omdat dat al zo lang geleden was afgesproken. Eigenlijk een beetje jammer, want het betekent wel dat we binnen moeten zitten met alles dicht, en dat terwijl het zo'n mooie week gaat worden. Maar ja, je kunt niet alles hebben. 

Thuis heeft P. lekker twee koppen soep gegeten, een milkshake met eiwitdrankje en een lekkere kop koffie (in het ziekenhuis is het zijn 'cup of tea' niet) gedronken. Na de start van de formule 1 gekeken te hebben, vertrokken we op de fiets weer naar het ziekenhuis. De zaalarts heeft vanmorgen aangegeven dat P. morgen uit de 72 uurs behandeling is en, omdat het goed gaat, hij dus weer in het ambulante traject valt, dus naar huis mag! De leukocyten zijn vandaag 0,7 dus die vooruitgang is ook echt daaraan te zien. Je kunt P. niet gelukkiger maken dan te vertellen dat hij weer naar huis mag. Mij ook hoor, ik heb hem ook liever hier om me heen dan dat ik elke keer naar het ziekenhuis ga. Vandaag dus drie keer op en neer geweest en hoewel het heel dichtbij is (10 minuten fietsen), is het ook lekker om woensdag pas weer terug te gaan voor de controles. 

Vanavond las ik enkele blogs en bedacht ik dat we het toch  'getroffen' hebben, ondanks dat P. kanker heeft. Hoeveel erger kan het ook allemaal zijn, niet te geloven wat sommigen moeten doorstaan en ondergaan. Niet alleen als patiënt, maar ook als naaste. Natuurlijk is elke vorm van kanker er een teveel, maar zoals het nu gaat hopen we dat de Kahler zich na deze behandeling een poos rustig houdt. Blogs van anderen geven hoop wat dat betreft. Petje af voor iedereen die met kanker te maken krijgt. Alle ontberingen, onzekerheden, angsten en pijn die doorstaan worden, het is soms niet te geloven. Wat zijn mensen sterk als het erop aankomt. Bij het weggaan vanavond knuffel ik P. nog maar een keer extra, wat ben ik blij dat het tot nu toe zo goed gaat en dat hij er nog is. En dat we mogen hopen op een rustigere periode na alle behandelingen. Dat heeft hij ook wel verdiend.