Veertiende dag: weer thuis

En ja, P. is weer thuis. Het duurde wel even, maar dan heb je ook wat. Hij is niet alleen thuis en weer in het ambulante traject, zijn neutrofielenwaarde was twee dagen op rij hetzelfde en de leukocyten stijgen nog steeds, zodat hij 'ontslagen' is uit het ambulante traject. Concreet: niet meer elke maandag, woensdag en vrijdag naar het ziekenhuis, maar 'alleen maar' op controle bij de hematoloog. P. heeft nog een laatste 'shot' medicijnen gehad voor de komende dagen en aanstaande vrijdag hebben we een afspraak bij de hematoloog. Donderdag als voorbereiding bloedprikken om te bekijken hoe het er dan voor staat. En vrijdag bespreken hoe het traject verder gaat. 

Wat een opluchting. Het duurde vandaag wel een hele poos voor P. echt door een arts was gezien die hem kon ontslaan. In die tijd heeft hij nog twee keer zijn vieze kaliumdrankje gehad en nog twee shots antibioticum. Geduld is een schone zaak, daar zijn we ook wel achter. In het ziekenhuis bestaat de dag eigenlijk vooral uit wachten. Wachten, alleen op je kamer, tot er iemand langskomt. Wachten tot je eten en drinken krijgt, wachten op je medicijnen, wachten tot het avond wordt en je kunt gaan slapen. Het zal zeer zeker in bepaalde gevallen noodzakelijk zijn, dat staat buiten kijf. Maar wij hopen oprecht dat steeds meer mensen de mogelijkheid krijgen om thuis, in het ambulante traject, te kunnen herstellen. De rust die het geeft om in je eigen omgeving te zijn is helpend. En zoals we allemaal weten: herstellen is niet alleen een lichamelijk proces, maar ook een geestelijk proces. Natuurlijk beseffen we ook dat we geluk hebben om aan alle voorwaarden te voldoen om in het ambulante traject te mogen. En hoewel het lijkt dat er thuis heel veel gedaan moet worden (wat op zich wel zo is), vond ik het heen en weer gaan naar het ziekenhuis eigenlijk vermoeiender. 

Dat P. ontslagen is wil overigens niet zeggen dat er thuis nu helemaal nergens meer op gelet hoeft te worden. De medicatie volgens schema innemen blijft belangrijk. De hygiëne is misschien nu nog wel belangrijker, want de neutrofielen zijn nog steeds heel veel lager dan noodzakelijk is. De vatbaarheid voor infecties is dus ook groter, groter dan de eerste dagen na de SCT denk ik. Het poetsen met de doekjes ga ik dus zo weer lekker doen. Het is het me waard. De handen wassen (meer dan normaal) en ontsmetten heb ik ook weer opgepikt en opletten bij de voedselbereiding en bewaren van voedsel is eigenlijk geen moeite. 

Eten ging vandaag goed. We hebben een voedzame groentesoep gegeten met brood en een lekker ijsje toe. P. eet hier in ieder geval wat meer dan in het ziekenhuis. Het vreemde is wel dat hij, ondanks dat hij drie dagen heel weinig heeft gegeten, niet echt is afgevallen en vandaag zelfs weer zwaarder was geworden. 

Maar goed, mijn doel met deze blog was om geïnteresseerden mee te laten lezen met onze beleving van het ambulante traject en daarmee ook informatie te geven over hoe dit verloopt aan een ieder die dit traject nog gaat doorlopen of er meer over wil weten. In het laatste geval: heb je een vraag, stel deze gerust. 

Omdat het ambulante traject officieel is afgesloten, na dag 14 dus, zal ik niet meer elke dag iets schrijven over het verdere verloop van het traject. Als er iets te melden is, doe ik dat graag. Hopelijk gaat het vanaf nu alleen maar beter en zal ik pas vrijdag weer iets schrijven over het vervolgtraject.