Negende dag thuis

En dat was weer dag negen thuis. Vanmorgen naar het ziekenhuis en hoewel P. daar niet de hele dag ligt, krijg ik er al een beetje een 'thuis' gevoel bij. We mogen doorlopen naar de kamer en vanaf de gang zwaait de verpleegkundige die er vorige week ook was al naar me. Bloed wordt afgenomen en de bloedwaarden gemeten. De rode bloedcellen zijn nog oké, maar de bloedplaatjes worden nu wel zo laag dat het echt oppassen is met wondjes e.d.. Dat doen we natuurlijk. De leukocyten zijn nu 0,2, dus 0,1 gedaald ten opzichte van maandag. P. is bezorgd dat dat niet genoeg is en dat ze op 0 moeten uitkomen. Maar dat hoeft niet persé, dat gaat over de neutrofielen, die moeten (eigenlijk?) wel naar 0. Helaas zijn die maandag en vandaag niet gemeten. Dat gaan ze dus vrijdag wel doen. We vragen ons af wanneer je nu kunt spreken van een 'geslaagde' STC. Dat zal dus nog moeten blijken en wordt eigenlijk steeds spannender. Het is in ieder geval wel duidelijk dat hij nu echt in de 'dip' (de periode van de laagste bloedwaarden en het moment waarop de nieuwe stamcellen nog niet aan het werk zijn) zit. 

Vorige week leek er nog niet veel aan de hand, nu merk ik wel aan P. dat het zwaarder wordt. Vandaag voor het eerst een flesje eiwitdrank gebruikt, omdat hij via de normale voeding waarschijnlijk niet genoeg eiwitten naar binnenkrijgt nu hij moeilijker eet. En hoewel sommige mensen vinden dat het niet lekker is, valt het in een milkshake wel mee. Dus: slagroomijs erbij in de blender en het gaat best naar binnen :-). De rest van de dag houdt hij het eten gelukkig binnen. Crackers met jam, vla, een kop soep met een boterham, de milkshake dus, een appel en ook de spaghetti vanavond is goed bevallen, die smaakte zelfs goed. 

Al met al zijn we de dag weer doorgekomen en gaan de medicijnen voor de nacht er zo in, meet ik de temperatuur en zet deze in de app. Hopelijk kunnen we infecties voorkomen de komende dagen en rolt hij er ook nu weer goed doorheen.