Twaalfde dag: in het ziekenhuis
En dan zijn we alweer aan dag twaalf begonnen, nog steeds in het ziekenhuis. In de ochtend ben ik 'vrij', even naar de kapper en een 'rondje stad'. Dat hoort nu eenmaal bij elkaar en is ook even lekker. R. en J. zijn er toch in de ochtend, dus aanspraak heeft P. wel.
In de middag ga ik weer naar hem toe. En hij ziet er weer heel gewoon en goed uit. Ook zijn praatjes zijn weer op het oude niveau. Hij is dus behoorlijk opgeknapt tussen gisteren en vandaag. Of dat door het infuus komt of omdat de bloedwaarden aan het stijgen zijn, tja, dat is de vraag. De leukocyten zijn vanmorgen 0,5 (neutrofielen nog niets op het portal) dus daar is gelukkig iets goeds aan het gebeuren. Niet dat alles nu dus weer 'normaal' is, het blijft natuurlijk nog herstel na de transplantatie. Geen idee overigens of hij moe is, snel vermoeid, krachtsverlies heeft of dat soort dingen. Dat valt nu niet zo te merken, omdat hij de hele dag op die kamer zit. Thuis loopt hij de trap op en af en dan merk je of je er wel of niet moe van bent.
P. wil eigenlijk nu wel weer naar huis. En tegen wie er ook maar komt maakt hij dat duidelijk. Op de fiets even langskomen voor het infuus is volgens P. geen probleem. Maar ja, dat mag natuurlijk niet. We hopen maar dat hij maandag, als het infuus klaar is, weer in het 'ambulante traject' terecht kan komen. Want waarom ook niet. We hebben niet de indruk dat het thuis zoveel 'gevaarlijker' is dan in het ziekenhuis als het gaat om ziekteverwekkers. Sterker nog: in het ziekenhuis komen er veel meer mensen de kamer in dan thuis. Nu desinfecteert iedereen natuurlijk wel zijn handen, maar als dat het is, dan is het thuis zelfs beter. In de afgelopen twee weken thuis zijn alleen onze schoondochter en de kleine man langs geweest en die hebben ook hun handen gedesinfecteerd en zijn op afstand gebleven.
Morgen dus nog een saaie dag in het ziekenhuis. Het haar valt nu zoveel uit dat zijn hele bed onder zit. De haren zijn ook grijs, net als van de katten en wat dat betreft is er niet veel verschil. Morgen neem ik de tondeuse mee en scheren we het maar lekker af. Het boeit P. echt helemaal niet dat hij zijn haar verliest. Hij had al coupe super kort, dus dat maakt weinig uit. Het groeit vanzelf wel weer terug.
Verder weinig nieuws, een vies drankje om het kaliumtekort tegen te gaan en het infuus opnieuw geprikt (in zijn andere arm) omdat de vloeistof niet doorliep. Jongste zoon en vriendin op bezoek geweest, weer gezellig. Na het eten ben ik weer naar huis gegaan. Oudste zoon stelde voor om te videobellen en dat was ook leuk. De ziekte van opa maakt wel indruk op de kleine man. Op het kinderdagverblijf had hij verteld dat opa ziek was en in het ziekenhuis lag. Hij snapt het nog niet helemaal maar weet wel dat hij afstand moet houden. Gelukkig kunnen kusjes en kushandjes via de telefoon wel en die krijgen we dan ook in ruime mate. Iets mooiers kun je toch niet krijgen?