Zevende dag thuis

Vanmorgen dus naar het ziekenhuis voor de controles. Bij de receptie worden we al herkend ;-) en we worden snel geholpen. Fijn gesproken met de verpleegkundige. Zoals het nu gaat, gaat het 'goed' met P. (gezien de omstandigheden natuurlijk). Daar is hij dan ook benieuwd naar: hoe staat zijn 'conditie' dan ten opzichte van andere mensen die een STC hebben gehad? En ja, zoals te verwachten: er zijn mensen die er amper iets van merken en er zijn er ook die het liefst de hele dag onder hun dekentje blijven liggen. P. prijst zich gelukkig tot de 'gunstige' gevallen te mogen horen tot nu toe. 

Het is mij ook wel duidelijk geworden dat de hygiënische maatregelen die ik thuis tref prima zijn, misschien zelfs wel wat overdreven. De verpleegkundige geeft aan dat het vooral gaat om het handenwassen. Eigenlijk wel logisch, want als P. in het ziekenhuis zou verblijven en bezoek ontvangt, dan is het bezoek ook op het werk geweest en in contact met voorwerpen e.d.. En dat gaat ook goed als de handhygiëne wordt nageleefd. Dat stelt me dan weer gerust: doorgaan zoals nu maar ook weer een beetje loslaten. We hebben het over het fijne van dit traject; thuis zijn is toch heel wat beter dan in zo'n klein kamertje. Voor P. zou het niets zijn en we zijn dan ook blij dat hij in aanmerking kwam voor dit traject. De omstandigheden moeten er natuurlijk ook geschikt voor zijn. Als je alleen woont is het al heel wat lastiger lijkt me. Hoewel hij in ons ziekenhuis de eerste is, is hij dat zeker niet als je naar alle ziekenhuizen kijkt. We hopen dat de ervaring die ze nu opdoen met ons, anderen helpt om ook dit traject te mogen volgen. 

De bloedwaarden zien er goed uit (het valt me op dat niet elke keer precies dezelfde waarden worden onderzocht):

• Hemoglobine 98
• Trombocyten 76
• Leucocyten 0,3
• Erytrocyten 4.4

De verpleegkundig legt ons uit dat rode bloedcellen langer leven en dat de dip daardoor bij deze cellen niet gelijk loopt met de andere bloedcellen. Dat blijkt ook wel uit de hemoglobinewaarde: zo hoog is deze geloof ik nog nooit geweest. De dip is dus ingezet en zal nog even verder gaan. De kweken van vorige week waren ook goed: geen ziekmakers ontdekt. P. is wel weer lusteloos vandaag. Naast het heen en terug fietsen naar het ziekenhuis hebben we dan ook niet gewandeld, het was genoeg. Morgen maar een poging wagen om weer een rondje te gaan lopen. Wat eten betreft gaat het wel, dat worden wel wat kleinere porties en wat meer op een dag. En onder eten versta ik dan ook een milkshake, die er goed ingaat. Het misselijke gevoel in de nacht komt toch weer, maar daar helpt de yoghurt dan prima tegen. Ik merk er niets van, slaap gewoon door. In de ochtend ben ik eerder wakker. P. ligt zo stil dat ik kijk of hij nog wel ademhaalt. Want hoewel het goed gaat, weet je nooit wat er kan gebeuren. Een beetje angstig is dat gevoel wel, maar gelukkig is hij er gewoon nog. 

's Avonds schoondochter en kleine man op bezoek. Heel leuk en lief: taart mee van de verjaardag van onze zoon. De kleine man vindt het maar lastig dat hij opa en oma niet mag aanraken. Gelukkig zijn kushandjes, zwaaien en een kusje op het raam ook goed. Daarna voor de zekerheid alles wat hij aangeraakt heeft maar met een antibacterieel doekje schoongemaakt, veiligheid voor alles :-). 

Zo weer een rondje met de doekjes en dan op naar de volgende dag thuis.