Interview VROUW

Regelmatig weet men mij te vinden voor een interview. Dit keer klopte in januari van dit jaar de VROUW (telegraaf) bij mij aan. Zij wilden in eerste instantie "gewoon mijn verhaal publiceren".  Afgelopen week hebben ze mijn verhaal nogmaals onder de aandacht gebracht. Dit maal om de noodzaak van het bevolkingsonderzoek onder de aandacht te brengen en omdat zij lazen dat minder dan 50% van de genodigden een hpv-vaccinatie neemt.  

Binnenkort lees je ook mijn meest recente interview hier op kanker.nl omdat ik mij weer in zet als ambassadeur van kanker.nl. Maar hierbij het artikel van VROUW:

Leontien van der Veen (36) werd op haar 28e gediagnosticeerd met baarmoederhalskanker. Ze onderging een operatie en werd langzaam weer de oude, maar toch kreeg ze een paar maanden later weer slecht nieuws van haar arts.

„Zeven jaar geleden kreeg ik last van waterige afscheiding. Het was zo heftig dat ik een tampon in moest doen, anders was het alsof ik in mijn broek had geplast. Ik ben heel nuchter, dus eerst dacht ik nog aan een infectie. Maar toen het na twee weken nog steeds niet over was, besloot ik toch naar de huisarts te gaan. De huisarts constateerde een zwelling bij de baarmoederhals en stuurde mij door naar de gynaecoloog.

In het ziekenhuis zijn biopten afgenomen. De gynaecoloog die dat deed, kon aan de structuur van het weefsel zien dat het waarschijnlijk kwaadaardig was. Zij bereidde mijn vriend en mij daar al op voor. Twee dagen later hoorden we definitief dat ik baarmoederhalskanker had. Ik schrok enorm. In eerste instantie kreeg ik een baarmoederbesparende operatie, omdat ik nog een kinderwens had. Het zag er toen allemaal goed uit. Alle snijwanden waren schoon. Ik was blij dat ik mij weer kon richten op mijn herstel.”

Overlevingsstand

„Maar na vier maanden was het weer mis. Op de donderdag voor de zomervakantie werd ik beter gemeld op mijn werk in het onderwijs, maar de zondag erna zat ik alweer in het ziekenhuis. Ik kreeg last van dezelfde symptomen. Ik voelde me bezwaard om mijn behandelend arts op zondag te bellen, maar mijn vriend haalde mij over. Gelukkig kon ik nog diezelfde avond terecht in het ziekenhuis. Uit de echo bleek dat ik weer een tumor had. Ditmaal kon het niet operatief verwijderd worden. Ik kreeg 6 chemokuren, 27 uitwendige bestralingen en 3 inwendige bestralingen. Zes weken lang kreeg ik één dag in de week een chemokuur en werd ik vijf dagen per week bestraald. Vaak sliep ik thuis, toch kwam het soms voor dat ik door lage bloedwaardes in het ziekenhuis moest blijven. Ik stond in de overlevingsstand.”

Stapje voor stapje

„Ik had veel last van allerlei bijwerkingen van mijn behandeling. Ik was continu doodmoe. Op een gegeven moment was ik al blij als ik aan de arm van een vriendin naar de supermarkt kon lopen. Stapje voor stapje, terwijl ik normaal heel sportief ben. Nog niet eens een halfjaar voor de diagnose liep ik nog een halve marathon. Omdat ik ook uitzaaiingen had in mijn lymfeklieren langs de aorta, werd mijn hele buikgebied bestraald, inclusief mijn darmen. Daardoor was ik vaak misselijk en kon ik maar weinig eten. Ik ben dan ook enorm afgevallen in die periode.”

Lymfoedeem

„Een ander blijvend restverschijnsel is dat ik lymfoedeem heb ontwikkeld. Bij de operatie hebben ze lymfeklieren verwijderd en door de bestralingen is het lymfestelsel nog meer aangetast. Het vocht kan nu niet meer goed worden afgevoerd. Aan mijn beide benen draag ik nu steunkousen tot aan mijn liezen. Niet zo sexy, al zeg ik het zelf, maar wel nodig voor de rest van mijn leven.”

Ongewenst kinderloos

„We kozen in eerste instantie voor een baarmoederbesparende operatie, maar toen ik toch bestraling kreeg, kwam ik in de overgang terecht, waardoor ik dus geen kinderen meer kan krijgen. Het was even schrikken toen we dat te horen kregen. Maar ik deed er alles aan om beter te worden, dat was het belangrijkste. De ongewenste kinderloosheid moest ik later pas verwerken. Door daar veel over te praten, hebben we dat goed kunnen doen. Inmiddels hebben we er ook vrede mee. Er is zoveel meer in het leven!”

Uitstrijkjes

Inmiddels gaat het goed met Leontien. De behandelingen zijn succesvol geweest en de tumor en uitzaaiingen zijn al een paar jaar weg. „Op mijn restklachten na gaat het heel goed met mij. Ik heb ondanks de oedeem in beide benen een kwarttriatlon gedaan. Tot vijf jaar na de diagnose kreeg ik nog controles. Die waren allemaal goed. Bij twijfel mag ik altijd contact opnemen met mijn behandelend arts. Maar ik heb er het volste vertrouwen in dat het niet meer terug komt.”

„Ik zou alle vrouwen op het hart willen drukken dat ze altijd gehoor geven aan de oproep om een uitstrijkje te laten doen. Ik hoop dat de leeftijd van het landelijke baarmoederhalskankeronderzoek vervroegd wordt van 30 naar 25 jaar. Het had mij en een hoop andere vrouwen een hoop ellende bespaard. Aan iedereen die met kanker te maken heeft gehad, zou ik willen zeggen: ’Kijk naar wat je nog wel kunt in plaats van naar wat je niet meer kunt.’ Ik ben gelukkig heel positief ingesteld. Ik geniet enorm van het leven, dat deed ik ook al voor mijn diagnose. Maar ik kijk er nu veel bewuster naar. Ik weet dat het ook anders kan lopen.”