Ik heb het ei gelegd

Lieve lezer,

Afscheid nemen...
Iets dat het laatste jaar een belangrijke plek inneemt in mijn leven. Iets waar ik graag aandacht en liefde  aan geef. Gewoon omdat ik het belangrijk vindt om over dingen na te denken die me dierbaar zijn. Ik wil graag iets zichtbaars mee te geven dat voor altijd is. Zo geldt dat ook voor het onze droomplek in Costa Rica. In 2003 hadden we, Maarten & ik mooie idealen. We wilde in Costa Rica een nieuw bestaan op te bouwen. We visualiseerden ons suf en startten met 'droominactie'. Twee jaar later, in 2005 waren we grootgrondbezitters geworden. We hadden 18.000 m2 jungle gekocht. We werkten gestaag verder aan ons plan om op onze blote voeten in de jungle een fijn nieuw bestaan op te bouwen. Een plek voor ons en voor anderen om te kunnen landen, landen in zichzelf. Een plek waar ruimte is voor allerlei vormen van schoonheid. In 2010 het jaar waar ook onze zoon Tim geboren werd, werd ook onze droomplek een feit. Ik leefde helemaal op en vond het geweldig om van helemaal niets iets prachtigs te maken. Helaas kwam in 2011 abrubt een einde aan onze dierbare droom. Er waren dingen gebeurt waardoor er weer geld op de plank moest komen.... De oplossing was Nederland. Ik had het zwaar, maar we kregen het hier weer op de rit.
Nu 2019 is onze droomplek er nog steeds, maar gaan we haar overdragen aan een nieuwe eigenaar. Het voelt enerzijds verdrietig, maar anderzijds geeft het ook weer ruimte op andere gebieden. Zeker als je leven onzeker wordt doordat kanker op je pad komt, worden andere dingen belangrijk die ik wel meer in Nederland dan in Costa Rica vind.
Om afscheid te nemen van 'mijn huis', 'mijn droomplek' heb ik iets gemaakt. Iets dat bij mij past en mij voor altijd ermee verbind. Waar ik ook ben. Ik heb een ets gemaakt in koper, die ik in onze rivier, waarin enorme keien liggen, ga monteren.
Nog een weekje en dan sta ik daar met tranen in mijn ogen. 
Dag fijn huis, jungle, Uvita. Ik ga jullie missen,
liefs Mique