Gebak!

Vorige week was het weer tijd voor de jaarlijkse uitgebreide gang door het medische molentje met naast en voorafgaand aan de halfjaarlijkse cystoscopie, een PSA check op prostaatkanker in verband met mijn altijd te hoge PSA en een CT-scan thorax en abdomen. En omdat de cystoscopie verzet moest worden, had ik de al geruststellende uitslagen gezien vooruitlopend op de cystoscopie. Kort samengevat: alles ok.

Bij de cystoscopie gezellig bij kunnen kletsen met gespecialiseerd verpleegkundige Amanda, en daarna werd er in de blaas gekeken en zag dat er ook helemaal goed uit.

En dat betekent dat het controleregime versoepeld wordt naar een cystoscopie en PSA-check per jaar. Tien jaar geleden begonnen met poliepjes, schoon verwijderd, drie maanden daarna de hele blaas vol met de agressievere in Situ variant en daarom vervolgens een jaar lang behandeld met BCG-spoelingen en daarna een eindeloze reeks controles. Het leven was zeker dat eerste jaar niet echt een feestje, maar als ik het vergelijk met mijn vader die blaaskanker niet overleefd heeft, en met de verhalen van anderen hier op kanker.nl die ons ontvallen zijn en waarmee we lief en leed gedeeld hebben, en met allen hier die (toch) weer te maken hebben gekregen met minder goede uitslagen en die zich weer hebben moeten herpakken, dan besef ik mij hoeveel geluk ik heb gehad. Daarom ga ik op 30 oktober (mijn kankerverjaardag) met gebak naar het ziekenhuis.

Soms zag ik blogs van mensen voorbijkomen die het moeilijk vonden om hier blij te zijn met goede uitslagen terwijl anderen hier juist slecht nieuws hadden gekregen. Ik heb daar ook even over nagedacht, maar ik denk dat het juist op kanker.nl belangrijk is dat er vanuit de ervaringsdeskundigen niet alleen maar het verdriet, de onzekerheid, angst en wanhoop doorklinkt, maar dat er ook ervaringen te vinden zijn die hoop bieden, en waar anderen met minder goed nieuws of in volslagen onzekerheid omdat het nieuws nog zo vers is, zich misschien weer aan op kunnen trekken.

Ik ben dit blog ooit begonnen in de hoop dat iemand anders, al was het maar 1 persoon  iets zou hebben aan mijn hier gedeelde ervaring. Dat zou het voor mijn gevoel allemaal  iets minder zinloos maken. Nu, tien jaar verder hoop ik nog even vurig dat mijn inmiddels positieve verhaal een ander zal helpen om de mouwen (weer) op te stropen en de strijd (opnieuw) aan te gaan. Niet zozeer een strijd tegen kanker, maar een strijd met jezelf om er ondanks die kanker, de onzekerheid, de angst en het verdriet, alles uit het leven te (blijven) halen wat er in zit.

Ik ben in gedachten bij jullie!

Liefs,

Herman