De eerste TURT

Als ik bijkom uit narcose hangen er grote zakken vloeistof aan de infuusstandaard voor het continue spoelen van de blaas om stolsels te voorkomen. Alles ziet er prachtig helder uit. kritische blikken bij mijn buren laten zien dat er bij hun het er meer als cassis uitziet. Aan het eind van de middag komt de urologe langs op zaal die mij zegt dat ze acht elkaar overlappende tumoren in een gebiedje van 2 bij 5 cm heeft weggehaald. Ze dacht dat ze ze schoon had weggehaald en dat ze nog oppervlakkig groeiend waren en niet spierinvasief. Zekerheid daarover zouden we twee weken later bij de controle op de poli krijgen.
De nacht in het ziekenhuis is een hel. De katheter zit verstopt en loopt niet meer door. Pogingen om hem met de hand door te spoelen lukken niet omdat de zuiger van de injectiespuit terugfloept als ie wordt uitgetrokken. Er is een vacuüm ontstaan. Men besluit de katheter er vast uit te halen. Als ik vervolgens moet plassen lukt dat niet en voel ik hoe zich druk opbouwt en opeens valt die druk van binnen weg. Er wordt besloten een nieuwe katheter te plaatsen. Na drie pogingen (een te nauwe plasbuis die ook nog eens door de TURT verworden is tot een rood gezwollen wondgebied) en overleg met de dienstdoende uroloog wordt uiteindelijk onder zware verdoving een tieman katheter geplaatst. Daarbij vloeit aardig wat bloed, maar als het uiteindelijk zit, komen er stolsel naar buiten zetten en kan ik gelukkig weer terug naar zaal. Vanaf dat moment ziet de opvangzak van mij niet langer helder maar net als die van mijn mijn zaalgenoten cassiskleurig. Ik blijf wel veel last houden van de katheterballon die zich steeds vacuüm zuigt tegen de blaaswand aan. De dag erna mag de katheter eruit en na twee keer plassen op eigen kracht en het bladderen ter controle, mag ik naar huis en kruip ik m'n eigen bed in waar hond Freya met een wat zorgelijk koppie tegen mij aan kruipt om me beter te maken (zie foto)
Het volledige overzicht van mijn blogberichten staat hier: https://www.kanker.nl/herman2709/blog