Hoe het begon
Het is zomer 2012. Ik ben met de auto op weg van mijn werk naar huis. het was de laatste werkdag en voor me uit ligt een heerlijke periode van drie weken van lekker met een boekje in de tuin zitten genieten van het mooie weer en zonovergoten terrasjes. Opeens voel ik me niet lekker worden. Twee seconden maar, maar wel heftig met 120 km per uur. Twee weken daarna gebeurt het opnieuw. Deze keer in een winkel en ik moet me vastgrijpen om niet tegen de vlakte te gaan. Thuisgekomen voel ik me grieperig en duik in bed. 's Nachts uit bed om over te geven. Vanaf dat moment blijft niks meer binnen, zelfs geen slokjes water. van de huisarts een middel tegen de misselijkheid en uitdroging gekregen en na drie weken op mijn eerste werkdag ben ik voldoende opgeknapt om weer aan de slag te gaan. Dan, na een week keert dezelfde griep weer terug. De huisarts wil een urinemonster en ontlasting op kweek laten zetten en verwijst mij door naar een darmspecialist en dringt er bij mij op aan om ook een afspraak te maken met een uroloog, dit omdat er bloed (niet zichtbaar) in de urine was aangetroffen.
Bij de darmspecialist kan ik direct terecht en ik schuif het maken van een afspraak met de uroloog voor mij uit. Want ik ben bang. Bang omdat ik weet hoe het met mijn vader is afgelopen (die overleed zo'n 25 jaar geleden aan dezelfde vorm van blaaskanker als die ik nu heb). Bang ook voor de onderzoeken waarvan ik het vermoeden heb dat die niet zullen lukken omdat ik een te nauwe pisbuis heb. Eerst dus maar door de molen bij de MLD-arts. Op een echo wordt bij de blaas een streepje gezien wat er niet hoort te zitten. Ik wordt doorverwezen naar het ziekenhuis voor een CT-scan van de buikstreek. Daarop wordt bevestigd waar ik al zo bang voor was: er zit iets in de blaas, dus je moet naar een uroloog toe voor een cystoscopie. met lood in de schoenen zit ik in het kleedhokje en barst in tranen uit. Als ik heb uitgelegd waarom ik zo bang ben, zegt de urologe resoluut, nou maar dan doen we het gewoon onder narcose, maar dan spreek ik wel met u af dat als ik iets vind, ik dat gelijk weghaal. Mijn opluchting is enorm. De week erop op 31 oktober rook ik mijn laatste sigaret en stap ik het ziekenhuis in voor de opname. Ik voel me misselijk van de spanning.
Volgende afleveringen staan hier: https://www.kanker.nl/herman2709/blog
Bij de darmspecialist kan ik direct terecht en ik schuif het maken van een afspraak met de uroloog voor mij uit. Want ik ben bang. Bang omdat ik weet hoe het met mijn vader is afgelopen (die overleed zo'n 25 jaar geleden aan dezelfde vorm van blaaskanker als die ik nu heb). Bang ook voor de onderzoeken waarvan ik het vermoeden heb dat die niet zullen lukken omdat ik een te nauwe pisbuis heb. Eerst dus maar door de molen bij de MLD-arts. Op een echo wordt bij de blaas een streepje gezien wat er niet hoort te zitten. Ik wordt doorverwezen naar het ziekenhuis voor een CT-scan van de buikstreek. Daarop wordt bevestigd waar ik al zo bang voor was: er zit iets in de blaas, dus je moet naar een uroloog toe voor een cystoscopie. met lood in de schoenen zit ik in het kleedhokje en barst in tranen uit. Als ik heb uitgelegd waarom ik zo bang ben, zegt de urologe resoluut, nou maar dan doen we het gewoon onder narcose, maar dan spreek ik wel met u af dat als ik iets vind, ik dat gelijk weghaal. Mijn opluchting is enorm. De week erop op 31 oktober rook ik mijn laatste sigaret en stap ik het ziekenhuis in voor de opname. Ik voel me misselijk van de spanning.
Volgende afleveringen staan hier: https://www.kanker.nl/herman2709/blog