Positief!

"Wat een rare titel! Slaat nergens op!"
"Hoezo rijk leven? Als kankerpatient wordt je juist arm en verlies je alles!"
"Wat nou vechten? Ik wil niet vechten!"
"Zeker bedacht door zo'n positiviteitsgoeroe"
"Zeker bedacht door iemand die zelf nog nooit met kanker te maken heeft gehad"

Dat waren enkele reacties die ik op twitter voorbij zag komen op de titel van mijn blog.
Reacties afkomstig van andere mensen met kanker. Verder zoekend naar het waarom van die reacties kwam ik er al snel achter dat ik of de titel van mijn blog niet het enige was wat er mis is met de wereld. Er deugde maar weinig van een leven met kanker, en er deugde nog minder van hoe andere mensen, "buitenstaanders", daarmee omgingen of van kwf en kanker.nl.

Nu ben ik zelf meer iemand van "laat duizend bloempjes bloeien" en laat ieder maar er op zijn of haar manier mee omgaan zoals voor hem of haar het prettigste is. Maar goed, het bleef toch wat zeuren op de achtergrond. Waarom gaan mensen zo verschillend om met kanker. Natuurlijk. Er zijn vormen van kanker waarvan de prognose zo belabberd is of waarbij je (soms door de behandeling) zo beroerd voelt dat er weinig vrolijkheid te beleven valt. En dan is mijn blaaskanker daarbij vergeleken slechts een walk in the park.

En toen moest ik opeens terugdenken aan mijn moeder. Mijn moeder was iemand die ook voordat mijn vader overleed aan blaaskanker al vond dat het gras elders altijd groener was. Dat haar in vergelijking met de rest van de wereld toch wel groot onrecht aangedaan was. Zelden in staat blij met iets te zijn, overal direct er negatieve kanten bij zoeken en er desnoods bij de haren bij slepen. Mijn moeder had geen kanker. Het was simpelweg hoe zij in het leven stond, fysiek gezond en wel, maar jaloers op alles en iedereen en zich altijd achtergesteld voelend.

En ik moest terugdenken aan Petra Marina die heel wat slechter af was dan menig klagende lotgenoot, maar die tot het laatst toe positief bleef, en uit het leven bleef halen wat er in zat. Van steeds meer dingen afscheid nemend toch elke keer weer anderen bij de hand nemend en de zonzijde opzoekend, wist te relativeren, te lachen, te genieten en dat te delen en daarbij ook zeker in staat haar verdriet te delen. Op die manier heeft zij in de periode van diagnose tot haar overlijden meer uit het leven gehaald dan menig vitale 80 plusser in een heel leven. (Lees haar blog maar eens: https://www.kanker.nl/petra_marina/blog ).

En ik moet dan denken aan collega Alpe d'HuZessers als Wouter, Jennifer, Pety en Thijs die ook dit jaar weer de strijd aangaan omdat ze het verdommen om de kop te laten hangen en het allemaal maar te laten gebeuren. Die er ook dit jaar weer de schouders onder zetten en waar het vertrouwen en de positiviteit van afspat.

En dan moet ik denken aan ons eigen Alpe d'HuZes team, het team waar ik teamcaptain van mag zijn en het team waar ik zo enorm trots op ben: team kanker.nl: Wij zijn 8 (ex- of chronisch) kankerpatiënten, 5 naasten, 1 nabestaande en 4 professionals rond kanker.nl. Aangevuld met vier vrijwilligers, waarvan er twee meegaan naar Frankrijk. Maar wij zijn ook fietser, runner, wandelaar en handbiker in de strijd tegen kanker.

En nee! Bij rijkdom doel ik niet op materiele rijkdom. Ik ben mijn baan en huis met alles erin kwijtgeraakt door kanker. Maar ik voel me elke dag weer rijk. En nee! Ik heb niet alles verloren. Er is namelijk heel veel voor in de plaats gekomen. Mede dankzij kanker.nl, KWF en Alpe d'HuZes. En ja! Ook ik heb mindere dagen. Mindere nachten vooral waarbij de angst en onzekerheid je de strot dichtknijpt. Of verdriet na de zoveelste afwijzing op een sollicitatie. En nee! ik ben geen positiviteitsgoeroe! En ja, ik heb kanker en spreek uit ervaring.

Kanker krijgen of hebben is geen keuze. Dat overkomt je en slaat je gruwelijk hard om de oren en zet je wereld op z'n kop. maar hoe je verder leeft na de diagnose, hoe je ermee omgaat, dat is aan jou. Dat mensen daar verschillend mee omgaan heeft geen moer te maken met de kankervorm of de prognose. Dat heeft niks met ziekte te maken, maar met je levenshouding. De diagnose kanker heeft mij wel uitgenodigd om anders naar het leven te kijken en anders met het leven en met anderen om te gaan. In dat opzicht is het voor mij een andere levenshouding en een verrijking. Maar de grootste verrijking die ik aan kanker te danken heb zijn jullie lieve lezertjes en lotgenootjes. En ook al zijn die anderen niet in staat dat te zien, ik zie het wel en dank jullie voor het mooier maken van mijn wereldje.

Dat ik dat wel zie komt door de levenshouding die ik daartoe uitgenodigd door kanker heb gekozen. Een keuze op basis van heel veel inspirerende voorbeelden bij kanker.nl en Alpe d'HuZes die ik iedereen, ziek en gezond, van harte kan aanraden!

8 reacties

Beste Herman,
Wat heb ik een bewondering voor jou, en natuurlijk je familie en dierbaren, en ook je teamgenoten straks bij de Alpe D'Huzes. Hoe Kl*^&%$ het leven ook is met kanker, het is juist daarom zo ontzettend belangrijk om uit de kleinste dingen toch de positiviteit te halen, te genieten van de eerste zonnestraal na een regenachtige dag, van de meneer die de deur voor je openhoudt als je een winkel binnenstapt, van de oprechte belangstelling van de mensen om je heen... Ik weet het, het is vaak gemakkelijker gezegd dan gedaan, maar als je je ervoor openstelt en je best doet (voor jou en mij en velen hier gaat het echter al bijna vanzelf), is er nog zoveel meer dan de kanker alleen met al zijn ellende en angsten. Blijf vooral schrijven, ook daar doe je goed werk mee voor anderen.
Liefs,
Marleen
Laatst bewerkt: 29/06/2017 - 19:51

Ik heb je verhaal met een lach op mijn gezicht gelezen.....heerlijk die recht door zee, hart op de tong, onverbloemd en vooral je pats boem binnenkomen met iets wat ik zeer herken.

Kanker is voor mij een vriend, als ik dat zeg....zie je de mensen nog net niet naar hun voorhoofd wijzen....Maar inderdaad, zoals je zeg....Kanker heeft mij ook zoveel meer gegeven dat ik ongetwijfeld niet had meegemaakt als ik niet ziek was geworden !!!!

Dan had ik nog als een gek in de ronte gedraaid, het zweet op mijn hoofd gewerkt en alles wat  ik nu meegemaakt heb, positief of negatief, never kunnen navertellen of opschrijven. Mensen die oordelen over het feit dat JIJ POSITEF in het leven staat en dat DAT niet gerechtvaardigd is...mogen voor mij 24 uur in onze schoenen komen staan en dan wil ik er nog wel eens een babbeltje aan spenderen.....

Ga vooral door met schrijven over je wel en wee.....Zoveel meerwaarde voor ons als lotgenoten, het heeft mij in ieder geval weer doen lachen, ondanks alles wat er op een dag de revu passeerd !!!!

Dus teamcaptain en maatje keep on going !!!!

Manon x

Laatst bewerkt: 29/06/2017 - 19:51
Wees blij dat je zo kunt zijn Herman, zelf moet ik er met mijn mini-kankertje veel harder voor knokken om de dag te plukken. Depressie grijpt helaas door diverse oorzaken regelmatig naar mijn enkels en heeft me soms flink te pakken. ik begrijp het als mensen klagen en ik bewonder mensen die het niet doen. Iedereen doet het op zijn of haar manier. Ik wens iedereen een houvast toe om zich aan op te trekken... karakter, voorbeeld, partner, kids, boeken, sport, werk of weet ik wat én de steun van warme armen als het allemaal eventjes niet lukt.

Groetjes,

Dorothé
Laatst bewerkt: 29/06/2017 - 19:51

Dank voor je reactie Herman, ik denk niet in 'hokjes', dit is op het moment iets waar ik mee 'worstel' wat de rest ven de wereld doet of denkt mag iedereen zelf weten. Ik wil vooral graag eerlijk naar mezelf zijn, mezelf ook 'gunnen' dat het soms gewoon zwaar kl.... is. Ik wil van het 'juk af' dat ik altijd positief moet zijn, dat is iets dat ik vooral mezelf opleg en mezelf daardoor aanzienlijk tekort doe. Er is tijd nodig en die moet ik mezelf geven. Ook als dat lastiger is voor de omgeving ( en ik me daar weer schuldig over voel) dat is niet de manier om goed voor jezelf te zorgen.... 'Ontmoeten' op vele gebieden....
Je hebt een mooi blog geschreven, maar ik voel het nog niet zo... ( heb door alle behandelingen ook nog geen tijd gehad om ook maar iets te laten landen... )
... en vooral dat ik 'mezelf niet de schuld geef' van alles dat er gebeurd is en gebeurt...zoals het begin waar ik over schreef... het accepteren dat je kanker kan krijgen vanuit iets moois als een zwangerschap... dat ik nooit moeder zal worden...alle dikke buiken op straat, zoals ik nu zelf had rond moeten lopen..... een andere toekomst accepteren...

Laatst bewerkt: 29/06/2017 - 19:51