Wat te doen....

In het begin (eind 2012) ben ik begonnen met het delen van mijn ervaringen hier op kanker.nl vanuit het gevoel dat mijn kanker dan toch nog van enig nut zou kunnen zijn. Vanuit dat oogpunt daarna verder gegaan met ambassadeurschap kanker.nl, vervolgens Alpe d'HuZes en Inspire2Live. Dat alles bij elkaar maakte dat ik mij geen moment hoefde te vervelen, maar tegelijkertijd was het natuurlijk ook niet echt ontspannend of kon je het een hobby noemen.

Wat te doen...?

Ik besloot terug te gaan naar mijn oude hobby: DX-en DX is in de radiowereld de afkorting voor distance; afstand dus en heeft betrekking op de ontvangst van radio- en tv-stations op grote afstand.

Als 12-jarige vond ik dat geweldig. Vooral TV-DX met een zelfgebouwde op maat gemaakte dipool-antenne (gemaakt van een stuk lintkabel met wat tape bevestigd aan een bamboe hengel aangesloten op een van de sloop geredde tv) waarmee ik Rusland, en nagenoeg alle Europese landen kon ontvangen bij goede condities. Dit tot grote verbijstering van mijn ouders.

Wat radio betreft was dat beperkt tot de middengolf- en de langegolffrequenties bij gebrek aan een goede ontvanger die ook de kortegolf kon ontvangen. Toch kon ik zo af en toe op de middengolf het Amerikaanse radiostation WINS (all news all the time) vanuit New Jersey ontvangen en op de langegolf maakte ik kennis met het decoderen van morsesignalen van door de luchtvaart gebruikte radiobakens.

De aardigheid zat er vooral in om naar de ontvangen stations ontvangstrapporten te sturen die dan beantwoord werden met een officiele bevestiging dat je inderdaad hun station had gehoord. Een zogenaamde QSL-kaart. Vaak vergezeld van stickers, vaantjes, speldjes en zelfs een taalcursus Kantonees met boek en langspeelplaten van radio Peking. Dagelijks rende ik terug naar huis vanuit school met bij binnenkomst als eerste de vraag of de post al geweest was, in afwachting van die lang verwachtte QSL-kaart.

Op 16-jarige leeftijd besloot ik van mijn hobby mijn beroep te maken en ik ging aan de slag als radiotelegrafist en seiner-telexist bij de Koninklijke Marine. Na zes jaar Marine zorgden studie, werk en relaties voor een einde aan de toen al sluimerende hobby.

In 2018, 6 jaar na de eerste diagnose besloot ik die oude hobby weer op te pakken, maar er deze keer een dimensie aan toe te voegen door niet alleen te ontvangen maar ook te zenden, als het ware om de wereld te laten zien dat ik er nog was; nog bestond.

Ik deed daarom het examen voor de Novice licentie zendamateur en slaagde daarvoor en vanwege mijn telegrafistenverleden met de aantekening CW-included (oftewel aangetoond hebbend de morsetelegrafie te beheersen).

En doordat de tijd niet had stilgestaan qua techniek, nu met callsign PD0WAG (Papa Delta nul Whiskey  Alpha Golf, waarbij WAG staat voor Wageningen, mijn huidige woonplaats.) en met de beschikking over apparatuur en antennes waarvan ik in mijn kindertijd alleen maar kon dromen en waarmee ik nu verbindingen kan maken door heel de wereld. Verbindingen met spraak, in morse, per telex of in digitale modes waarin slechts ontvangstgegevens van het tegenstation worden uitgewisseld en gelogd.

En niet alleen wereldwijd, maar zelfs verbindingen met het ruimtestation ISS heb ik inmiddels gemaakt (zie foto).

Voor mij is het een vorm van wereldwijd reizen. Je leert meer over andere landen en maakt wereldwijd vrienden. En Covid-19? Ik heb mijn "reizen" niet hoeven onderbreken, en heb mij geen moment geïsoleerd gevoeld. Radioamateurs doen bij uitstek al aan social distancing.

Natuurlijk blijft er vooral als je niet lekker bent of vlak voor de controles die angst van "het zal toch niet terug zijn...", maar buiten dat blijft mijn wereld, dankzij mijn herontdekte radiohobby, groot. En TUIG van Rob Chrispijn zong het al: "maar de wereld is groot, zo groot als je hoofd. En God zij geloofd ik heb een groot hoofd".