Als het niet verandert dan blijft het zo

Wat is het toch een stiekeme ziekte. Je weet eigenlijk nooit waar je aan toe bent. In mijn geval komt het erop neer dat we zijn gestopt met chemo omdat het niks uithaalt en alleen maar mijn conditie aantast. Sinds ik ermee gestopt ben is mijn conditie geleidelijk hersteld. Alleen de tumormarker staat diep in het rood. De ziekte gaat dus door ook al heb ik er behalve vermoeidheid (nog) geen klachten van.

Nou, we doen dus verder medisch gezien niets totdat er iets verandert. Dat wil zeggen: tot er iets verslechtert. Wanneer dat gebeurt: geen idee.

Het eerste slechte nieuws dateert van eind augustus 2021 toen op een scan in verband met onderzoek voor een hartklep-operatie, verkleuringen te zien waren. Een ontdekking bij toeval.  We zijn nu een half jaar verder en afgezien van veel ziekenhuisbezoeken in 3 ziekenhuizen, een heleboel medicaties, een spoedopname voor longembolie, luchtweginfecties, talloze fijne bezoeken van vrienden en familie, ontelbare kaarten, een blog over de eindfase, gehoorapparaten, gesprekken met de huisarts, een euthanasieverklaring, een symposium over palliatieve zorg, en het herschrijven van Gevleugeld leiderschap, is er niet veel gebeurd.

Mijn conditie nu is vergelijkbaar met die van eind augustus. Ik denk wel eens, als ik niet een probleem met de aortaklep had gehad, had ik waarschijnlijk nu nog steeds niet geweten dat ik ziek was.