Contrasten
Alles wat je op deze foto van het uitzicht van de dagbehandeling ziet is ooit ontworpen. Wat de architect voor ogen stond weet ik niet maar dat hij daarbij de patiënt centraal had staan acht ik uitgesloten. Laten we zeggen: het is gebouwd in andere tijden.
Gisteren had ik de 2e ronde van de eerste chemokuur. Het werd een lange dag, tot 18 uur aan het infuus. Begonnen werd met het checken van de bloedwaarden en andere basisdingen. Die bleken allemaal goed. Dat is gunstig voor de volgende ronde. Ik leid eruit af dat ik de eerste chemie-aanval goed heb doorstaan. Dat sluit ook aan bij mijn gevoel want ik heb geen noemenswaardige last. Ik ben in 1 week 1 kg aangekomen. De hulpmedicatie maakt hongerig en alles smaakt me prima. Behalve alcohol, ik heb even van wijn geproefd, maar die laat ik staan. Geen behoefte aan.
Wat doe je nou zo'n hele dag op een behandelkamer? Nou, vooral het gezellig houden met de kamergenoot, en de continu druk in de weer zijnde verpleegkundigen die mij de hele dag begeleiden. Dat belletje als er weer wat moet gebeuren komt bijna altijd op het verkeerde moment als ze net met iets anders bezig zijn. Maar ze maken t altijd weer voor elkaar. Knap werk waar wij blij mee zijn.
We volgen het nieuws enigszins en ik zie online een zotte hossende kluwen dikke ikken en later de burgemeester van Oeteldonk die zegt dat hij er ook niks aan kan doen. Niemand te vinden die de mensen eens uitlegt dat individuele vrijheid wordt begrensd door schade aan andermans vrijheid. Ik zie een schrijnend contrast met het ziekenhuis. De verpleegkundige zegt tegen me: "maar afwachten wat ze morgen weer voor ons in petto hebben".
Bij thuiskomst zie ik groepjes kinderen met lampionnetjes en ouders langs de deuren gaan. Onze deur zijn ze al voorbij en ik hoop dat ze niet bij onze buren zijn geweest. Want eerder gisteren is hun ernstig zieke zoon ingeslapen. Niet onverwacht maar niet minder intens verdrietig. Hinne mist zijn lieve baasje, iedereen mist dat baasje nu.
Een wereld vol contrasten.
2 reacties
Beste Ben,
Weer prachtig verwoord... Veel sterkte gewenst!!
Hartelijke groet,
Carolina
Ja Ben,
Zo zie ik het ook al een hele tijd. Wonderlijk hoe mensen vaak alleen aan zichzelf denken, en zelfs zich niet kunnen inleven in een zeer jonge kinderziel.
Nu is het natuurlijk wel zo dat onze generatie een hele andere kijk op het leven heeft dan de patatgeneratie die van kinds af aan geleerd hebben "ikke ikke en de rest kan stikken, een slimme meid is op haar toekomst voorbereid" "Als ik het zelf maar goed heb" Dat was de propaganda in begin jaren 80 toen een stelletje ontevreden dames alles anders wilden. En dat is ze ook gelukt omdat dat de regering goed uit kwam. Kostwinnerstoeslag werd afgeschaft, vrouwen moesten hun eigen kost verdienen en werden gehersenspoeld van "Als jij je goed voelt dan voelen je kinderen zich ook goed". Terwijl dat naar mijn idee juist andersom was.
Het is zo anders geworden, de maatschappij zo verhard, toen kregen we de euro en werd ons salaris ineens gehalveerd maar de kosten bleven doorgaan. Bomen gekapt, vogels en andere wilde dieren weggejaagd, allemaal vanwege het kapitaal. Mensen een kort lontje en iedereen voelt zich wel ergens om gediscrimineerd, of het nou huidskleur, haarkleur, lengte, afkomst, of sexuele voorkeur is, maakt niet uit, er is altijd wel wat, mensen zijn overgevoelig geworden omdat ze super verwend zijn.
Ja, een zooitje is ervan gemaakt. En ik bid voor mijn kleinkinderen dat het goed mag komen.
Lieve groet, Dingolette