Hans

Nou, dacht mijn vriend Hans, ik lees dat Ben nog boeken leest dus laat ik hem ook nog even een boek brengen. Zo kwam hij op de fiets vanaf zijn vakantieplekje in Fryslân naar me toe om het boek met de opbeurende titel Nu ik dood zal gaan, te brengen. Typisch Hans, op een gewone fiets, puur op richtingsgevoel over voor hem onbekende paden, stond hij ineens voor me. Met hem heb ik de leukste trainingen gedaan voor adviseurs, altijd vol verrassingen.

Het boek uit 2008 ben ik meteen gaan lezen. Randy Pausch was pas 47, acht jaar getrouwd, drie kinderen, 5, 2 en 1 jaar oud, toen hij de diagnose onbehandelbare alvleeskleerkanker kreeg. Het bevat zijn persoonlijke levensvisie en levenslessen die vooral bedoeld zijn voor zijn kinderen die hun vader niet of nauwelijks hebben meegemaakt. Voor een deel heb ik een gelijke visie, voor een deel ook niet. Een van zijn tips is: ga altijd op zoek naar wat je gemeenschappelijk hebt. Met Randy heb ik de openheid over de eindfase gemeen, het nalaten van je persoonlijke visie op het leven en het gebruiken van humor. Het deel van zijn visie dat ik niet deel is zijn versie van the American dream. Hij vindt dat je altijd je dromen moet najagen en dat je die ook kan realiseren als je maar wil. Maar volgens mij is simpelweg voor heel veel mensen niet weggelegd. Bovendien veronderstelt hij dat iedereen dromen heeft. Zijn verhaal heeft hij voorgedragen in een laatste redevoering die 20 miljoen keer bekeken is op YouTube.

Nog even een update over de huidige stand: ik blijf voornamelijk vrolijk maar merk wel voortschrijdende achteruitgang en verslechtering van conditie. De groei van de kanker neemt geleidelijk meer ruimte in beslag ten koste van spieren.