Koesterdoek

Zo noemde de collega van Dorine het cadeau dat ze gaf voordat ze vier weken met vakantie ging. De koesterdoek is bedoeld voor als ik er niet meer ben. Ze wilde deze voor de vakantie geven omdat een periode van vier weken in de eindfase een eeuwigheid lijkt. Je slaat de doek over je schouder als een arm. De collega heeft er de afgelopen weken aan gewerkt en goed nagedacht over de kleuren. Het is een vertederend en ontroerend gebaar. Ik noem de koesterdoek een trooststola. Wat een top-idee. En wat fijn dat ik deze mooie vorm van aandacht voor elkaar zie.

Voor wie zoekt naar hoe je iets kan betekenen voor degenen die met een groot verlies te maken hebben heb ik (tot mijn eigen verbazing) nog enkele boeken gelezen waar je wat aan kan hebben. 

Huub Buijssen, De vijf talen van troost, met de passende ondertitel ”Als je niet weet wat je moet zeggen, maar wel graag iemand wil steunen of zelf steun wil krijgen.” Hoe meer liefde, hoe meer verdriet en rouw. Het boek gaat in op vijf verschillende manieren om te troosten: luisteren, er zijn voor de ander, iets geven, helpen en lichamelijke aanraking.

Michael Ignatieff, Troost, als licht in donkere tijden. Voor wie van een meer academische benadering houdt. Het boek behandelt hoe mensen met het einde van het leven omgaan van de oudheid tot nu, aan de hand van uitgebreide verhandelingen en verhalen.

Marli Huijer, De toekomst van het sterven. Dit boek gaat niet in de eerste plaats over troost maar overlapt voor een deel toevallig het boek van Ignatieff, maar wel korter en toegankelijker. Gaat het erom 100 te worden op een gezonde manier (rechthoekig leven), geleidelijk wegsterven van ouderdom of wil je een 'juist moment' zelf kunnen kiezen? Dat is samengevat de bandbreedte waar dit boek over gaat.

Waar je ook voor kiest, de trooststola past ons allemaal.