Terugkijken
Wat ik weer opgepakt heb is het document met mijn biografische aantekeningen. Dat ben ik nu aan het aanvullen en corrigeren. Ik gebruik daarbij foto’s, net als bij dit blog. Op deze zwart-wit foto bijvoorbeeld ben ik een typische Nijmeegse student in de jaren ’70. Na het herstel van de ziekte van Hodgkin kreeg ik ander haar terug. (Het was voor de foto net geknipt.) De gebreide trui was geel met rood, de regenjas oranje en ik liep op witte klompen. Zo werkt het geheugen soms. Je onthoudt triviale dingen en als je niet uitkijkt vergeet je dingen die belangrijk zijn. Maar wat weer komt bovendrijven als je er bij stilstaat is meestal toch ook wel een essentie van wie je bent. Ik kijk bedachtzaam in de lens en realiseer me op dat moment dat ik er nog ben. Ik leefde al vroeg van dag tot dag. Dat is wat ik ben blijven doen. En nu in de eindfase meer dan ooit.
5 reacties
Hodgkin. Ik zie de sporen in deze foto toch ook. Ik word altijd wel stil van je bijdragen. En zie verstilling. Hoe is het?
Dat zie je goed. Het gaat relatief goed dwz langzaam achteruit.
Ik vind het zo erg voor u. Ik hoop dat je geen pijn hebt.
Groetjes,
rozeorchidee
Hi Ben,
Wat mij zo opvalt aan jouw verhaal is, dat onzer beider houding t.o.v. het resterende deel van het leven zo overeen komt. Ik denk, dat dit komt, omdat zowel jij als ik ernstig ziek zijn geweest op relatief jonge leeftijd.
Zelf was ik midden 20 toen ik zeer serieus ziek werd. Zware leverproblemen, het gevolg van meerdere leverontstekingen, die op hun beurt weer het gevolg waren van een besmetting, die ik had opgelopen tijdens de oorlog.
Daardoor moest ik mijn totale leven helemaal omzetten. Ik kon mijn toenmalige broodwinning niet meer uitoefenen en moest eigenlijk opnieuw beginnen. Dit is goed uitgepakt en heb er opnieuw iets van kunnen maken.
Naar mijn idee verandert dat je totale instelling. En de houding, die je hebt van het vervolg van je leven. Toen ze me meer dan 30 jaar geleden vertelde, primaire leverkanker een reële optie was als oorzaak van mijn overlijden, heb ik mijn schouders opgehaald. Wat moest ik ermee? Ik had toch al vrij regelmatig problemen en moest één of twee keer per jaar voor controle en bijsturing naar het ziekenhuis.
Ook toen die HCC de kop opstak, 5 jaar geleden , heb ik mijn schouders opgehaald. Ik was er nauwelijks ziek van en een paar kleine aanpassingen in mijn leven, maakte weer een nieuw leven mogelijk. Ik weet, dat ik eraan doodga, maar wat moet ik met die kennis?
Ik denk daarom, dat wanneer je ervaring hebt opgedaan in overleven op een goede manier, betere kansen hebt om er nog wat van te maken. Ik ben zeer geïnteresseerd in jouw mening hierover.
Sterkte.... H
Dankjewel Henri. Ik denk dat het heel persoonlijk is en dat er op heel verschillende manieren mee omgegaan kan worden. Voor mij geldt dat ik er vooral een enorm relativeringsvermogen aan overgehouden heb. Daardoor ben je minder snel uit balans bij tegenslagen.