Tijdgeest

Wie viert en nu zijn zesenzestigeneenhalve verjaardag? Nou ik dus. Blij dat we dat gehaald hebben! Als cadeau heb ik een penning gekregen: 'reanimeer mij niet'. Als ik omval hoop ik dat degene die mij vindt eerst even belt met een van de nummers op de achterkant. Van de andere geplande activiteiten (zie vorige blog) is veel niet doorgegaan. Vier van de vijf geplande bezoekers waren ziek. Het ziekenbezoek ging zogezegd niet door wegens ziekte. Ik wens allen beterschap.

Ik ben heel blij met de vele positieve contacten, de warme belangstelling op allerlei manieren en bezoeken. Gisteren hebben we iets gedaan wat we anders nooit doen. We hebben gekeken naar wie we daarbij missen. Sommige mensen laten inderdaad niets horen of lopen zelfs weg en laten je in de steek. Doorgaans besteed ik daar geen energie aan, maar soms wel. Zij zijn in de eerste en ook tweede plaats met zichzelf bezig. Dat past wel in de tijdgeest vind ik. Ik stel dan wel eens de vraag: hoe wil je herinnerd worden?

Vannacht werd ik wakker en moest ik denken aan de boer die gisteren 100 eeuwenoude bomen heeft omgezaagd, onder de knot waardoor de bomen ten dode zijn opgeschreven. Hoe wil die man herinnerd worden? ‘De boer die 100 bomen omzaagde en verdween’? En de man die raketten op een winkelcentrum afstuurt? ‘De ploert die 100 misdaden tegen de mensheid beging en verdween’? 

Kun je je nog druk maken over zulke dingen in de eindfase? Ja, soms wel dus. In het besef dat met de dood, de tijd ook de geest geeft.