Vakantietijd

Veel mensen gaan of zijn al met vakantie. Wij blijven heerlijk thuis. Ik geniet ervan dat ik nergens naartoe hoef. Ik moet er zelfs niet aan denken. In plaats daarvan kijken we zo nu en dan terug. En er is veel om op terug te kijken want we hebben jarenlang juist veel reizen ondernomen.

Regelmatig zeiden wij tegen elkaar dat het eigenlijk niet kon wat we deden. Voor de lol naar de andere kant van de wereld vliegen om daar dan wat rond te kijken en dingen van dat land te doen. Wij zeiden dan: laten we het nu doen want straks kan dat niet meer. Mede daarom heb ik geen bucketlist voor de eindfase.

De foto is uit 1993. Ik liet een baard groeien omdat we zo licht mogelijk met een rugzak reisden en dus had ik geen scheergerei meegenomen.

Dorine en ik ontmoetten elkaar dat jaar en bleven direct samen. Aangezien ik al een ticket voor Manilla had, ging zij zonder aarzeling vijf weken mee naar de Filipijnen. Het album met foto’s hebben we gisteren nog eens bekeken. Het was een uitzonderlijke ervaring waar we dingen deden die achteraf gezien misschien niet zo verantwoord waren. Zoals een driedaagse voettocht met rugzakken waarvoor we dragers hadden ingehuurd (die ook proviand meetorsten bestaande uit een paar levende kippen) door het noorden van Luzon over glibberige rijstterrassen en een ‘excursie’ op een bromfiets naar een gevangenis op Palawan. We hebben er in een week allebei het duikbrevet gehaald op Panglao dat toen nog praktisch onbebouwd was en geen verharde wegen kende. Wij waren de enige duikers die week. Al die mooie plekken waar we geweest zijn bestaan inmiddels niet meer. Ze zijn veelal verpest door massatoerisme en hoge bebouwing of weggevaagd door een van de vele natuurrampen die het land teisteren. Terugkijken doen we nu met veel plezier. Tegelijkertijd maakt het nog eens duidelijk hoe vergankelijk alles is. Je kan niets overdoen op precies dezelfde manier. Paradoxaal genoeg is dat ook weer troostrijk.

Zo liep ik ook nog tegen een ander soort dilemma op. Onderstaande foto is van een borduurwerk dat mijn lieve moeder in de zestiger jaren maakte. In die tijd zat ik vaak bij haar honderduit te vertellen over van alles en nog wat. Op de achterkant heeft zij mijn naam geschreven en dus heb ik na haar overlijden (2002) dit meegenomen. Geen van mijn familieleden van de jongere generatie wil het hebben. De vraag is: wat doen we daar dan wel mee?

Toen het pas af was showde mijn moeder het schilderij aan de buurman. Hij was vol bewondering, dacht dat mijn moeder het ontworpen had. Ik heb toen uitgelegd dat het origineel in het Rijksmuseum te bekijken is. Het tafereel is gemaakt door Pieter de Hoogh, tijdgenoot van Johannes Vermeer. Zij kenden elkaar en woonden beiden in Delft. Pieter de Hoogh heeft niet kunnen bedenken dat zijn werk in het Rijksmuseum terecht zou komen en eeuwen later nog besproken zou worden. Het borduurwerk van mijn moeder is een korter leven beschoren maar leeft nu ook nog even verder omdat het hier staat.

Ik wens iedereen een hele goed vakantietijd toe, waar dan ook, met waardevolle belevenissen.