Verstild

Stille dagen, nevelig somber weer. Het is de laatste dag van de eerste chemokuur. Vanaf morgen krijgen de andere cellen de kans om weer wat bij te trekken want dan is ook het chemische spul tot stilstand gekomen. Zoals bekend pakt de chemo alles aan wat snel groeit. Over een week zien we dan aan de hand van het bloedbeeld hoe  de tweede ronde zijn beslag kan krijgen.

Wat betreft gevreesde bijwerkingen: die zijn vooralsnog uitgebleven. Wel gebrek aan slaap. Dat is ook een effect van de medicaties. Op een gegeven moment weet je niet meer waardoor je zo vermoeid bent, de ziekte, de medicijnen, te weinig slaap, of iets anders. De verpleegkundige belt me regelmatig om te horen hoe t gaat. Dat is heel prettig moet ik zeggen, even dat contact is belangrijk. Ik kan eventueel slaappillen gebruiken, maar dat doe ik liever niet. De ervaring leert dat je uiteindelijk toch wel omvalt. Dat laat ik gewoon toe. Met slaappillen ga ik weer teveel slapen misschien. Ik blijf liever wat bezig. 

We staan vanmiddag stil bij het afscheid van onze buurjongen die wij zullen missen. Onze gedachten zijn bij onze buren. Het lijkt alsof de tijd stilstaat, een pas op de plaats, de tijd verstild.