Vrienden

Allereerst kregen we dit weekend hele praktische hulp van onze buren. Zij pakten het achterstallig onderhoud in de tuin aan. Met drie machines tegelijk, het leek wel een plantsoenendienst, is alles wat ik niet meer kan bijhouden gedaan. Dat is nog eens praktische hulp. En bovendien heel gezellig.

Zondagmiddag kwamen drie vrienden over. We kennen elkaar vanaf de eerste klas van de middelbare school. Ze hadden bij zich: Bossche bollen, Zweedse ham met mosterd en knäckebröd, en Belgische quiches. Meer dan genoeg voor de hele middag. Ik had geopperd voor degenen die er 15 mei niet bij konden zijn een aparte, kleine boekpresentatie te doen. Dat hebben we dus gedaan. Daarna kwamen de verhalen en herinneringen. We keken naar de film die van de boekpresentatie is gemaakt. Een persoonlijke voordracht uit Ben’s vriendelijke vogelboekje volgde. De grootste muziekliefhebber selecteerde een aantal van mijn grammofoonplaten (meest uit de middelbareschooltijd) om ze thuis te gaan beluisteren. Tot slot werd gedeeld hoe moeilijk ieder het vond met de situatie om te gaan. Het is de combinatie van praktische hulp en aandacht voor elkaar die het voor mij zo troostrijk maakt en die mij ontroert.

Waar ik niet mee bezig ben is de vraag of er na dit leven een ander leven is. Ik zie het meer zo dat mijn bezieling ergens een beetje aanwezig blijft in de harten en hoofden van een aantal dierbaren. Dat is ook de reden dat ik probeer bij iedereen iets persoonlijks te schrijven in een of twee zinnen. Op die manier geloof ik wel in het voortleven van belevenissen en ervaringen. Met Gevleugeld leiderschap komt dat dichtbij het oud Egyptische geloof dat de ziel na overlijden verder gaat in de gedaante van een vogel.

Vandaag wordt er een scan gemaakt. Vrijdag gaan we de beelden zien en bespreken. Dat kan wederom twee kanten op. Het kan meevallen en het kan tegenvallen. Gezien de ervaringen in dit hele traject tot nu toe moeten we maar beter rekening houden met het laatste. Daarna volgt dan waarschijnlijk een nieuwe palliatieve kuur. Het meest onzeker voel ik me over de bijwerkingen die dat kan geven. Maar het schijnt beter te zijn om iets te doen dan niets. Onvoorspelbaar blijft het.