Angst

Omgaan met angst...
Naast de lichamelijke veranderingen waar je mee moet omgaan is er ook nog de angst voor terugkeer van de kanker.  Voor dat ik de eerste keer borstkanker kreeg dacht ik wanneer ik ergens pijn had, natuurlijk niet gelijk dat het wel kanker zou kunnen zijn. Je denkt, het gaat vanzelf wel weer over. Zelfs bij het knobbeltje in mijn borst dacht ik; het zal wel een cyste zijn. Ik dacht ik ben nog zo jong, het zal vast geen borstkanker zijn.  Maar dat was het wel en van het één op het andere moment was mijn leven opeens veranderd. Ik doorliep alle behandelingen, mijn borst werd geamputeerd en zestien keer ging ik naar het ziekenhuis voor een chemokuur.  En dan ben je 'klaar' en hoef je niet meer naar het ziekenhuis. Op een paar keer een controle van even voelen en 1x een mammografie per jaar van de borst die je nog hebt word je losgelaten. Er wordt geen scan gemaakt van je lichaam om te controleren of je uitzaaiingen hebt. Dit doen ze niet, ze zeggen hierbij letterlijk als je uitzaaiingen hebt dan is je behandeling levensverlengend en niet meer gericht op genezing. Het maakt niet uit of je er wel of niet eerder bij bent. Dit heb ik van meerdere artsen te horen gekregen. Dat is moeilijk te begrijpen, ik denk zelf dat het meer met de kosten te maken heeft. 

en dan verder...
Dan moet je weer verder met je leven. Je krijgt weer wat haar op je hoofd en je krijgt wat meer energie. Maar de angst dat het weer terug komt zit toch in je hoofd, vooral de zin die ik hoorde van de arts bleef in mijn hoofd zitten; bij triple negatieve borstkanker heb je meer kans op snelle terugkeer, vaak binnen drie jaar. Maar toch ga je door, ik probeerde zoveel mogelijk leuke dingen te plannen met ons gezin en begon weer met reïntegreren op mijn werk. Toen plotseling, drie maanden na mijn laatste chemokuur verloor ik mijn man en mijn zoontje verloor zijn vader. Niemand had het zien aankomen en zelfdoding verwacht. Van het een of andere moment sta je er alleen voor. Opeens ben je niet meer bezig met het herstellen van de kanker maar staat alles in het teken van verdriet en rouw. De dagen doorkomen en het er zo goed als mogelijk er zijn voor mijn zoontje. Van te voren kun je het je niet indenken hoe het is om iemand te verliezen die zo dichtbij je staat, waar je al bijna acht jaar samen mee bent en samen een kind mee hebt. Zoiets is niet uit te leggen of je in te denken. Ook kun je, je niet beseffen hoe moeilijk het is om naast je eigen verdriet, het verdriet van anderen en vooral die van je zoontje te zien die opeens geen vader meer heeft. Dan ben opeens enige ouder en dat maakt de angst voor terug keer van kanker niet makkelijker.  Want nu heb je ervaren hoe die pijn is als je kind een ouder verliest en is het je grootste nachtmerrie dat je kind dit nog een keer moet mee maken. 

Terugkeer...
Drie jaar na de eerste diagnose is de kanker weer terug. Net nu ik juist weer iets meer vertrouwen kreeg. De angst was er nog maar de jaren van de grootste kans dat het terug zou kunnen komen waren voorbij. Soms dacht ik; misschien dat ik geluk heb en komt het niet gewoon niet meer terug. Ik ontmoette een hele lieve man waar ik verliefd op werd en die ik inmiddels niet meer weg kan denken uit mijn en ons zoontjes leven. Zo fijn om dat geluk weer te mogen ervaren en te voelen hoe sterk de band is die we met elkaar hebben. Ik genoot van elke dag en probeerde stil te staan bij het hier en nu. Wat echt niet altijd makkelijk is door alle gebeurtenissen uit het verleden, dat zit in je verankerd.  Al een aantal keer in die jaren was ik naar de huisarts geweest of had ik een echo gehad wanneer ik een knobbeltje voelde. Steeds zat ik in angst bij het wachten op de uitslag maar elke keer was het goed. Ook nu voelde ik een verandering in mijn littekenweefsel. Ik e-mailde de verpleegkundige specialist of het kan dat je littekenweefsel veranderd. Ik kreeg een e-mail terug waarin stond dat dat kan, maar als ik het niet vertrouwde ik langs kon komen. Je wilt niet voor elke verandering heen, dus ik twijfelde. Toch maar het zekere voor het onzekere nemen en heen gaan.  Aan het eind van de week een afspraak.  Ze voelt de verandering ook en voor de zekerheid krijg ik een echo. Opeens zegt de radioloog dat het er niet goed uit ziet en ze een tumor ziet.  Opeens staat je leven weer op de kop. Er worden biopten gemaakt en de vreselijke dagen van wachten op de uitslag volgde. 

en nu....
Nu op het moment dat ik dit schrijf zit ik een week voor mijn derde chemokuur. Omdat ik deze keer hormoongevoelige borstkanker heb en niet triple negatieve borstkanker, krijg ik na de chemokuren nog tien jaar hormoontherapie. Wat hopelijk vol te houden is, de bijwerkingen.  Het schijnt best pittig te zijn, dat je lichaam kunstmatig in de overgang wordt gebracht. Ook staat de preventieve amputatie van de andere borst op de planning. Er is geen erfelijke gen vastgesteld die momenteel bekend zijn, maar twee keer verschillende soorten borstkanker op mijn leeftijd is toch wel bijzonder.

de toekomst....
Ik weet dat er straks de tijd weer komt dat ik mijn leven weer moet gaan opbouwen, je niet meer als ziek wordt gezien, je verder moet en je weer gaat reïntegreren op je werk. Vaak hoor ik de woorden; positief blijven en vertrouwen hebben. Dat is precies wat ik heel graag wil maar nou ook net hetgeen wat zo moeilijk is.  Mijn angst is ook realistisch. De kans op uitzaaiingen na twee keer kanker op jonge leeftijd is er gewoon. Dan moet je de balans vinden tussen het omgaan met deze angst en het doorgaan met en genieten van je leven.  Je kunt je angst niet negeren of doen alsof het er niet is maar je wilt ook niet dat het je leven beheerst om te kunnen genieten van de tijd die je wel hebt en gezond bent. Hier een balans in vinden gaat vast een uitdaging worden maar ik hoop dat het lukt. Want alle tijd dat je gezond bent is kostbare tijd. Er is zoveel in het leven waar ik van kan genieten en waar ik dankbaar voor ben. Want dat is dan wel iets goeds wat ik door de kanker meer ben ga realiseren. Het geluk dat ik zo een prachtige zoon heb. Ik kan meer genieten van de kleine dingen in het leven, het hier en nu. Mijn vriend en familie die altijd voor mij klaar staan en waar ik zo ontzettend veel van hou. Ik waardeer het leven meer en zie het niet als iets vanzelfsprekends. Ik heb ervaren welke vrienden er ook voor mij zijn in moeilijke tijden en daar een nog sterkere band mee opgebouwd. Ik heb geleerd mij minder druk te maken over onbelangrijke dingen en meer te kijken naar het grotere geheel wat echt belangrijk is in het leven. Dat zijn dingen die ik heel goed realiseer en waar ik mij aan vasthou op moment dat het even niet zo makkelijk is.