De vierde en laatste chemokuur.

Afgelopen dinsdag de laatste chemokuur Docetaxel en Cyclofosfamide gehad. Ik zag er wel tegen op omdat ik de vorige keer zo misselijk was in de nacht. Eerst mijn zoontje naar school gebracht samen met mijn moeder en toen gauw door naar het ziekenhuis. Het infuus werd aangesloten en eerst werd er weer bloed geprikt.  Gelukkig waren de waardes goed genoeg en mocht de kuur door gaan. Bloeddruk werd nog een paar keer gemeten, wat ook steeds goed was. Mijn haar werd weer nat gemaakt en ik kreeg de coldcap op. Omdat ik nog weinig haar heb, was dit wel erg koud. Ik heb het gelukkig volgehouden. Daar ben ik wel trots op want het was wel afzien. Helaas heb ik niet al mijn haar gehouden en bovenop kale plekken gekregen. Toch ben ik ben blij met het beetje wat ik nu nog heb en niet helemaal kaal ben zoals de vorige keer. 

Daarna kreeg ik de zakken met chemokuren na elkaar in het infuus. Tussen door werd het infuus weer doorgespoeld. Ik weet gelijk wanneer de vloeistof door mijn lichaam gaat want ik krijg dan een hele vieze smaak. Ook werd ik weer misselijk en heb ik tijdens het inlopen niets gedronken en gegeten om niet te hoeven overgeven. Het was druk in de zaal, er zaten zes mensen om me heen en aan de andere kan ook nog mensen. Als je dan rond kijkt is het best een triest gezicht, al die mensen met kanker die vast zitten aan een infuus. Het komt helaas zoveel voor. 

Rond twee uur kon ik weer naar huis. Omdat het de laatste kuur was heb ik de verpleegkundigen van de afdeling nog een cadeautje en kaartje gegeven om ze te bedanken voor hun hulp. Zo mooi om te zien hoe ze er kunnen zijn voor de mensen die op dat moment een chemokuur krijgen. Zijn echt top mensen die er werken, je moet het maar kunnen. Het was ook wel heel dubbel want de zelfde mensen werkte er toen ik de eerste keer kanker kreeg. Toen had ik ook mijn laatste chemokuur en zei ik hopelijk kom ik niet meer terug. En toch zat ik nu weer. Toen ik terug liep door het ziekenhuis kwamen de tranen. Ik dacht; zal ik weer in die stoel zitten over een half jaar, over een jaar of misschien pas over heel wat jaren? Dat de kanker weg blijft daar geloof ik niet meer in, twee keer achter elkaar kanker en zo jong als ik ben, dat zijn geen goede vooruitzichten. Maar het enige wat ik kan doen is gezond leven en hopen dat het nog heel lang duurt voordat het zich gaat uitzaaien of weer terug komt.  Met elk jaar dat ik gezond ben en mijn zoontje kan zien opgroeien ben ik blij. Voordat ik kanker kreeg dacht ik daar niet zo bewust over na.  Nu denk ik, wat kunnen mensen ( waaronder ikzelf) zich soms druk maken over zoveel onbelangrijke dingen.  Je bent gezond en je leeft nu, probeer te doen waar je gelukkig van wordt en zoveel mogelijk te genieten.  

Maar goed, ik was aan het vertellen over de dag van de chemokuur. Toen ik thuis kwam  ging het wel redelijk en lukte het mij ook om wat te eten. In de avond heb ik zelfs nog een bijeenkomst vanuit mijn bed gevolgd op de laptop over gezonde voeding. Ik doe mee aan het TOP programma, leefstijl en zelfzorg voor mensen die met of na kanker leven. Echter door de corona is dit helaas alleen online geweest voor mij maar binnenkort ga ik wel starten met sporten.  Het was nou niet zo dat ik zo slecht at of dik was voor de kanker maar het kon wel een stuk beter.  Want helaas maakt vet zoals buikvet ook oestrogeen aan en laat de  tumor die ik die keer had dit nou juist lekker vinden. Inmiddels ben ik al tien kilo afgevallen sinds ik suikerarm en koolhydraatarm eet. Ik krijg veel goede tips van de diëtiste, dat is fijn. Maar het is het best moeilijk om vol te houden, maar tot nu toe gaat het redelijk. Nu hoor ik van veel lotgenoten dat ze veel aan komen door de anti- hormoontherapie, daar ben ik wel bang voor maar hopelijk gaat dat mee vallen. Aan het einde van de maand begin ik met oncologie- fysiotherapie om weer te revalideren en hopelijk weer iets qua conditie op te bouwen. 

In de avond had ik nog wat lichts gegeten en de dexamethason en anti-misselijkheids medicatie genomen. Omdat ik de vorige keer zo moest overgeven kreeg ik er nu ook maagbeschermers en zetpillen bij. Ik ging met goede moed de nacht in maar helaas werd ik in de nacht wakker van de misselijkheid en begon het overgeven weer. Dit bleef weer door gaan tot de ochtend. Ik kreeg het steeds heel koud en daarna weer warm.  De dag erna was ik ook erg beroerd en in de middag nog over gegeven. Ik vond het pittige dagen en voelde me ook wel wat depressief. Omdat ik alleen overeind kon liggen en slapen door de misselijkheid was mijn rug vast komen te zitten. Ik had een filmpje moeten maken voor jullie hoe ik door het huis liep als oude oma, dat heeft er vast grappig uitgezien. Mijn rug doet nog wel pijn maar is al wel weer wat losser. De misselijkheid is over en nu vooral alleen nog moe.  Ik merk dat mijn lichaam per kuur het minder goed trekt en vermoeider is. Morgen ga ik proberen weer even naar buiten te gaan en een stukje te lopen. Gezien het weer zal dit dan gelijk ook een douche zijn dus dat is mooi mee genomen. ;-)

Komende woensdag heb ik een gesprek met de oncoloog over de anti-hormoontherapie. Ik ben benieuwd hoe dit er uit gaat zien en hoeveel last ik ga krijgen van bijwerkingen. Waarschijnlijk moet ik elke dag een pil slikken en om de zoveel tijd een injectie.  En dat tien jaar lang zoals het er nu uit ziet. Donderdag heb ik een afspraak met de verpleegkundige specialist over de amputatie van de rechterborst. Ik ben benieuwd hoelang de wachtlijsten voor de operatie daarvan zijn. Ik hou jullie op de hoogte!