En nu weer verder....!?
De eerste operatie, de bestralingen, de chemokuren en de tweede operatie is allemaal achter de rug. En nu moeten we verder maar hoe doe je dat? Ondanks dat dit de tweede keer is en alweer de derde keer dat ik ga revalideren, is het toch elke keer weer anders.
Deze keer is de anti-hormoontherapie een nieuw stuk waar ik mijn weg in moet gaan vinden. Dit krijg ik de komende tien jaar. De tamoxifen was al opgehoogd van 20 naar 40. Deze pil slik ik elke dag. Maar uit bloedonderzoek blijkt dat mijn endoxifen-waarde nog meer omlaag gegaan is, naar 6. In het Erasmus MC zijn ze bezig met een onderzoek waaruit ze denken dat deze 16 moet zijn. Komende maandag heb ik een second-opinie in het Erasmus met de oncoloog die het onderzoekt begeleidt. Daar moet ik helemaal naar Rotterdam voor. Ik ben benieuwd wat ze adviseren. Een mogelijkheid zou kunnen zijn om te stoppen met tamoxifen en over te gaan op letrozol, dit een een aromathaseremmer.
Om mijn eierstokken stil te leggen krijg ik nu elke drie maanden een Lucrin injectie. Hier zit een hormoon in genaamd leuproreline, dit legt de geslachtshormonen stil. Ik had al heel wat gehoord over de injecties en dat waren niet al te leuke verhalen. Qua bijwerkingen merk ik nu vooral nog de vele opvliegers op een dag en de stemmingswisselingen. Dat laatste vind ik het moeilijkst. Je kan je dan opeens zo somber voelen, je weet dat het door de medicatie komt maar je kan er ook niet veel aan doen. Behalve het benoemen naar je omgeving toe zodat ze weten hoe je je voelt. Ik las dat er ook lotgenoten zijn die minder last hebben van bijwerkingen door de injectie elke maand te krijgen in plaats van elke drie maanden. Dus dat zou ook nog een optie kunnen zijn.
Met de genezing van de wond gaat het steeds beter. Ik ben nog twee keer naar het ziekenhuis geweest omdat er steeds meer wondvocht in kwam. Dit is beide keren eruit gehaald, er kwam nog iets van 200 cc uit. Ze prikken dan een gaatje in je litteken en zuigen dan het vocht eruit met een slangetje. Het lukte niet voor mijn lichaam om dit zelf op te lossen. Deze week is er niet meer zoveel wondvocht terug gekomen dus hopelijk blijft dat zo. Het zou fijn zijn als ik dan binnenkort weer kan beginnen met fysiotherapie, dat heb ik wel gemist. Mijn droom is om weer te gaan volleyballen ooit, hier ben ik mee gestopt toen ik de eerste keer kanker kreeg. Dat is altijd wel een groot gemis geweest. Of dit nu nog lukt qua belasting van de armen, borstspieren etc weet ik niet. Maar wie weet.
Het voelt best vreemd om verder te gaan met je leven. Aan de ene kant heb ik een bepaalde drive waarin ik steeds denk; zoveel mogelijk genieten en leuke dingen doen. Voor je het weet is de kanker terug en dan heb je in ieder geval nog genoten van deze tijd. Sint- Maarten, Sinterklaas en kerst allemaal leuke dingen waar ik erg naar uit kijk. Ik geniet volop als ik mijn zoontje hier mee bezig is. Maar daar tegenover is de andere kant die de buitenwereld niet ziet. Het weinige energie hebben, de bijwerkingen van de medicatie, de stemmingswisselingen, de verwerking van alles en de angst in je achterhoofd dat het terug kan komen. De energie-verdeling is best lastig. Ik weet van mijzelf dat ik vaak te veel en te snel wil. In de avond kom ik er dan achter, dat het misschien toch wat te veel van het goede was. ;-)