Operatie

Vorige week maandag heb ik de operatie, borstamputatie rechts gehad. Samen met mijn vriend ben ik naar het ziekenhuis gegaan.  We moesten ons eerst melden bij de afdeling opname. Daarna werden we gebracht naar de nuchtere opname afdeling. We moesten ons om tien uur melden en ik zou om kwart over twaalf geopereerd worden. Ik moest allerlei vragen beantwoorden waaronder natuurlijk of ik wel nuchter was. Daarna zei ze dat de operatie verlaat was en pas om half twee begon. Maar even daarna zei ze opeens dat ik gelijk al heen mocht en we moesten opschieten. Er was vast iets uitgevallen denk ik.
Toen ging het wel heel snel opeens. Vlug naar de wc, omkleden, operatie jasje aan en de beenzakken, mutsje op. Even een pijl zetten waar ze moeten opereren en weg was ik alweer. 

In de ruimte voor de operatiekamer kreeg ik een infuus geprikt. Omdat ik een bloeduitstorting had van de vorige keer bloedprikken kon het niet daar. In de andere arm mocht het niet omdat aan die kant geopereerd werd. Toen zei ze dat ze in mijn voet een infuus gingen prikken. Ik heb al tientallen keren een infuus gehad maar een infuus in mijn voet was voor mij nieuw en leek mij niet zo prettig. Heel erg vond ik het dan ook niet dat het na lang kloppen en zoeken het niet lukte en ze het infuus toch maar in mijn hand prikte. Ook kreeg ik allemaal stickers opgeplakt om mijn hartritme te kunnen controleren. Daarna kwam de chirurg nog langs en de anesthesioloog. Hij keek op een soort echo en zette vervolgens de verdovingsspuiten om de borst heen om de zenuwen uit te schakelen. Na nog even wachten werd ik naar de operatiekamer gebracht. 

In de operatiekamer was het zoals altijd koud wat moet natuurlijk. Ik moest mijzelf van mijn bed naar de operatietafel verplaatsen. Daar noemde ze op wat ze gingen doen en kreeg ik een kapje op mijn mond en moest ik diep ademhalen. Na een paar keer ademhalen was ik in narcose. Daarna doen ze een slangetje in je keel voor de ademhaling, bij de borstamputatie links werd ik even wakker toen ze het slangetje eruit haalde maar nu gelukkig niet. Op de uitslaapkamer werd ik pas wakker. Dat is zo raar wakker worden. Je voelt je intens moe maar je wilt ook wakker worden wat niet lukt. Ik kreeg al heel snel een ijsje in mijn hand, alleen ik was zo moe dat ik hem al snel ergens neer gelegd heb en weer in slaap gevallen ben. Toen ik wakker was werd ik naar de verpleegafdeling gebracht. Dat was wel even pittig. Links een infuus, rechts een drain, in je operatiejasje met geen borst meer maar een dik verband eronder, nog maar half wakker en dan gelijk op een kamer met drie anderen mensen die wakker zijn en praten. Normaal ben ik wel sociaal maar nu dacht ik laat mij maar even wakker worden en was 'hoi' het enige wat ik kon opbrengen. Na een tijdje  wat eten gevraagd want dat nuchter zijn is toch ook niet alles. Wat kan eten dan weer lekker zijn als je het een tijdje niet mag! Zelf geprobeerd andere kleding aan te doen maar toch maar even hulp gevraagd want met een infuus en drain is dat niet erg handig. 

Voor de rest de tijd in het ziekenhuis wel redelijk doorgekomen. Ik was erg blij met de koptelefoon van mijn vriend, deze heeft noise-cancelling. Slapen in een ziekenhuis is, zoals iedereen die weleens in een ziekenhuis gelegen heeft, een uitdaging. Mijn buurvrouw, wat natuurlijk heel sneu is, had veel pijn en dat hoorde ik constant. Alle kamergenoten hadden iets aan hun benen, waardoor ze niet naar de wc konden.  De plas en poep geluiden kwamen dus overal vandaan, je kan begrijpen waarom ik dus blij was met die koptelefoon ;-) 
De bezoekuren waren fijn, even wat afleiding. Ook kwam de fysiotherapie nog langs de laatste dag in het ziekenhuis. Van te voren hadden ze het infuus eruit gehaald. Toen even samen een stukje op de gang gelopen, dat ging gelukkig goed. Ze vertelde welke oefeningen ik moest doen en dat ik niet zwaar mag tillen de komende tijd. Ook kwam de mammacare verpleegkundige nog langs voor de uitwendige borstprothese rechts. Toen werden de hechtingen doorgeknipt en het slangetje van de drain eruit gehaald . Eerst nog bij mijn lieve zorgzame ouders geslapen want zo heel veel kon ik nog niet. Je kan ook alleen maar op je rug slapen door de wond en normaal doe ik dat nooit. Dat is wel even wennen. Na een paar dagen het verband eraf gehaald. Dat is heftig. Zo een groot litteken. Je weet waar je het voor doet, er is minder weefsel waar de kanker in terug kan komen maar toch is het heftig. Ik was er de rest van de week best verdrietig van. Gelukkig was mijn vriend de hele week vrij en heb ik ontzettend veel steun aan hem. Natuurlijk geeft ons zoontje ook veel afleiding. 

In het weekend kwam er steeds meer wondvocht in de wond. Dat voelt vervelend en zwaar. Maandag naar het ziekenhuis geweest toen toch het advies gekregen het even aan te kijken. Als ze het weghalen heb je weer meer kans op infectie. Afgelopen woensdag kreeg ik de uitslag van het weefsel en daar waren gelukkig geen kwaadaardige cellen in te zien. Ook heb ik nog weer de vraag gesteld of ik ook 1x per jaar een scan mag aangezien een mammografie 1x per jaar nu niet meer kan.  Twee keer kanker op mijn  leeftijd met twee verschillende tumoren is toch wel bijzonder. Maar het antwoord was weer nee, geen scan of echo ter controle. De enige controle vanaf nu is even kijken en voelen aan de huid.  Ze zeggen in het ziekenhuis dat als je uitzaaiingen krijgt het niet uitmaakt of je er vroeg of laat achter komt, je overlevingsjaren zijn even lang. Je leeft dan alleen langer in de wetenschap met dat je uitzaaiingen hebt. Ik blijf het een bijzonder verhaal vinden.  Het is toch veel beter stabiel te houden bij een kleine uitzaaiing dan wanneer je er pas achter komt als je hele lichaam al vol zit met uitzaaiingen? Of ben ik nou gek.  Ik denk dat het alleen maar met kosten te maken heeft. Maar goed ik moet mij er maar bij neerleggen, hopen dat het zich niet gaat uitzaaien en weer  vertrouwen krijgen in mijn lichaam.

Vaak hoor je het cliché: ' je moet vechten tegen kanker of je hebt er van gewonnen' wat nergens op slaat aangezien je er  echt zelf niets aan kan doen of een behandeling wel of niet aanslaat. Bij het altijd hebben van angst dat kanker terug komt hoor je soms het cliché: ' waarom heb je daar angst voor, je kan toch ook onder een bus komen' Dat kan, denk ik dan,  maar denk je elke keer als je een bus ziet daar kan ik onder komen? Nee. Dat denk ik wel elke keer als ik iets voel in mijn lichaam een knobbeltje, langdurige hoest of ergens pijn etc. Ik ga daar vast mee leren omgaan, maar dat kost tijd denk ik. 

Iedereen nog bedankt voor de kaartjes, berichtjes en zelfs bloemen. Echt super lief hoe iedereen meeleeft!