De dag van de opname voor borstamputatie

De reconstructie van de borst (tissue-expander er uit en eigen vet erin) moet nog gaan gebeuren. Ik ben nu in de rustperiode van de met fysiologisch water opgevulde expander. Mijn vel krijgt nu de gelegenheid om aan de nieuwe opgerekte situatie te wennen. Dat duurt zo'n 3 maanden. Helaas is intussen gebleken dat ik hartfalen heb. Dat maakt dat over de opeenvolgende komend3 operaties van lipofilling (3 of 4 keer) en uiteindelijke verwijdering van de expander, nog overleg gepleegd gaat worden. Wat is wijsheid... als ik eraan denk dat ik weer geopereerd moet worden, ...hoe tricky is dat met hartfalen. Nu heb ik kanker én hartfalen. Afgelopen januari wist ik nog van niks en gebruikte ik geen medicijnen.

Weer opereren dus over enige tijd... Mijn gedachten gaan terug naar de dag van de opname in het ziekenhuis, vandaag ruim 3 maanden geleden: Half april 's morgens kom ik op de afspraak in het ziekenhuis voor een borstamputatie en de plaatsing van een expander. Ik heb een reistas bij me met wat kleding en toiletspullen, voor in ieder geval 2 of misschien 3 nachten verblijf. Dat is zo'n beetje de standaard bij een amputatie met tegelijkertijd plaatsen van een tissue-expander. 
Samen met mijn dochter, die speciaal is overgekomen, op weg naar de incheck-zuil. En ook ruim op tijd, want te laat komen daar doe ik niet aan. Ik ben gewoon standaard te vroeg.
Bij de aanmeldzuil voer ik mijn gegevens in en haal het bonnetje uit het apparaat. Route X, wij gaan op weg. Bij balie X geef ik het bonnetje, en ik kan naar kamer nummer Y. van de dagbehandeling. 
-nee, denk ik, geen dagbehandeling, dat is vast een vergissing.
-U bent op de dagbehandeling en gaat vanavond weer naar huis, zei de verpleegkundige op kamer Y.
- Nee, dat klopt niet, ik moest 2 tot 3 nachten blijven. Ineens gaf mijn reistas mij zo'n belachelijk overdreven gevoel... ik ben vanavond weer thuis? Dat kan gewoon niet kloppen.
-"Het staat hier", en de verpleegkundige wijst naar de computer en ze wijst naar de kast waar ik mijn spullen in kwijt kan, naast het bed. Binnenin de kast zit een kluisje, waar ik een code voor moet bedenken. 
    - Het kan daar wel staan, maar het klopt niet, zeg ik, ik zou 2 tot 3 nachten blijven. 
De verpleegkundige zegt vervolgens: U wordt geopereerd door chirurg A. en de operatie wordt niet tepelbesparend. Dat staat hier.
-"Maar dat klopt echt niet: chirurg B. zou opereren, daar heb ik nog bericht van gehad en aansluitend plastisch chirurg C. voor het plaatsen van de expander. Én tepelbesparend...Plastisch chirurg C. had chirurg B. er nog bij geroepen toen ik er de laatste keer was. En samen hadden ze naar mijn borst gekeken en besloten dat tepelbesparend goed kon, en plastisch chirurg C. zei dat ze "er iets moois" van zou maken. Zo was het met mij afgesproken. Er is iets fout gegaan. Ik laat me nu echt niet zomaar op heel andere basis opereren. Dat moet eerst helder zijn, anders ga ik desnoods weg."
Voorafgaand aan de operatiedag had ik mij goed ingelezen op verschillende ziekenhuissites: over het wel of niet tepelbesparend en de risico's, over het ijsje in de uitslaapkamer en of de expander beter vóór of achter de borstspier geplaatst moest worden... Dit laatste had ik in het laatste consult nog gevraagd: waar komt de expander? Hij komt vóór de borstspier. Tepelbesparend en 2 tot 3 nachten verblijf in het ziekenhuis en de namen van beide chirurgen B en C, die ik hierover samen had gesproken...zo zou het gaan.
Chirurg A. komt aangelopen, voor mij een onbekende, en hij hoort  mij aan.. Hij zal mij gaan opereren. Maar vanwege de consternatie die is ontstaan, en ik wil weten wat er gebeurd is, kijkt hij uitgebreid in de computer. Hij komt dan tenslotte naar mij toe om te vertellen waarom hij het niet tepelbesparend doet: de 1 tot 2 procent kans op terugkeer van de kanker, juist bij de tepel...daarom doet hij dat niet. Omdat ik er veel over gelezen had kan ik hem goed volgen. Maar dat het zo niet afgesproken was blijf ik heel vervelend vinden. Maar ik ga tenslotte akkoord...het klinkt vooral eigenlijk extra zorgvuldig. Blijf ik toch achter met de vraag waarom chirurg B voor de tepelbesparende weg koos. Dat kan je toch niet op de laatste dag ineens zomaar wijzigen...zonder overleg met de patiënt? (Nee, dat mag inderdaad niet, ik moet immers toestemming geven, het informed consent. Dat is een patientenrecht.)
   -U blijft inderdaad 2 of 3 dagen op de verpleegafdeling
- Maar waarom een andere chirurg? 
    -Omdat we in een team van chirurgen werken, die elkaar afwisselen...
-Had dat dan liever vooraf even gemeld. Dit overvalt mij.
Blijft nog over: waarom ik op dagbehandeling sta ingepland.         
   -"Kan gebeuren"... fout ingevoerd, storing...ik weet het niet.
Maar dit alles bij elkaar is niet iets waarop je zit te wachten op de dag van de operatie. De verpleegkundige zal er nog naar kijken waarom er dagbehandeling stond, maar "dat komt allemaal goed"...
En daar lig ik dan in het bed te wachten met mijn blauwe operatiehesje aan. Maakt u zich maar geen zorgen, zegt de verpleegkundige heel vriendelijk, u wordt dan op de verpleegafdeling wakker, zegt ze nog ... 
Ik word weggereden naar de operatiekamer, alwaar ik tot het moment dat de narcose wordt toegediend, er zo lang mogelijk wil "bij" blijven. Dat had ik me voorgenomen, om te weten of je dat bewust kan voelen dat onder narcose gaan.... én met mijn ervaring van zojuist "moet het ook wel, want er kan immers van alles fout gaan" blijkt maar weer... 
    - leg uw ene arm maar zo... en uw andere zo.... wij gaan goed voor u zorgen...haalt u maar eens heel diep adem   
De rechte strepen op het plafond boven mij beginnen te kronkelen,ik realiseer me nog net dat de narcose werkt... 
De amputatie en het plaatsen van de tissuexpander zal een feit worden, zonder dat ik het bewust meemaak. Hoe zal het voelen na de operatie?

Het bijkomen uit de narcose en verblijf op de verpleegafdeling beschrijf ik in een volgend blog.