De eerste chemo

Vandaag is het de 5e dag na de 1e chemo.
En ik moet zeggen ... het is me reuze meegevallen. Lichamelijk. Ik heb amper bijwerkingen gehad. Geen misselijkheid. Medicijnen tegen misselijkheid minimaal geslikt. Soms voelde ik me een beetje dizzy, alsof je gedronken hebt. Sinds dag 4 ben ik af en toe wat vermoeid overdag. Dan slaap ik twee uurtjes. Maar dat het is het dan ook.

Psychisch krijg ik echter op dit moment de grootste klap te verduren. Ik weet niet goed hoe ermee om te gaan. Voel me soms buiten de werkelijkheid treden. Sta op afstand. Ben geen deelgenoot van wat er om me heen gebeurd. Ben sip. Word 's-ochtends wakker met een hoge ademhaling. En weet niet hoe me daar uit te trekken. Ik heb nagedacht over waar ik nu zo bang voor ben. En dat is de angst om niet te genezen. Het feit dat je die zekerheid niet hebt, daar ben ik heel benauwd voor. Dat heeft ook te maken met mijn verleden. Mijn moeder is met 38 jaar (ik was toen 13) overleden aan keelkanker. Daarnaast is het natuurlijk nog kort geleden dat we dit allemaal te horen kregen, en zal dat ook wel tijd nodig hebben om in de bovenkamer verwerkt te kunnen worden.
Ik probeer wegen te zoeken om uit die angst te komen. Praten. Schrijven. Pilletjes. Een dagbesteding verzinnen. Misschien moet ik toch t.z.t. eens met een psycholoog gaan praten.

Afgelopen zaterdag heb ik een pruik aangeschaft. Prachtig ding. Mijn vriendin is kapster, is heerlijk met me meegegaan naar die pruikenboer en we hebben vreselijk gelachen bij het passen van de pruiken. Ik heb me voorgenomen over een weekje mijn haar eerst kort te laten knippen. Zodat straks er niet ineens hele grote plukken haar van mijn kop af vallen. En zodra mijn haar begint uit te vallen, laat ik het milimeteren en zet ik mijn pruik of doeken op. Naast mijn pruik heb ik ook een haarstuk wat je kan dragen onder doeken of mutsen. Dan lijkt het net alsof er een beetje haar onderuit komt. Ik kan dus straks alle kanten op :-) En toch voelt het raar. Ik kan me er nog niets bij voorstellen. Vind ik het straks erg als mijn haar uitvalt? Ik heb altijd geroepen dat ik dat het minst erge zou vinden, als ik maar genees, dan neem ik die kale kop op de koop toe. Net als die borstamputatie. Stoer gezegd. Ben benieuwd.

Ik ga de aankomende tijd eens kijken hoe het allemaal loopt. Misschien wil ik toch op vrijwillige basis weer af en toe aan het werk. Want kanker hebben is één ding, maar je verder goed voelen en hele dagen thuis zitten is weer een andere.

De afgelopen dagen zijn er veel mensen om mij heen geweest. Dat vond ik heerlijk. Kon gewoonweg even niet alleen zijn. Ik probeer nu weer langzamerhand wat uurtjes alleen door te brengen. Weer op mezelf te kunnen vertrouwen. Want daar gaat het uiteindelijk om.

Liefs, Helenaatje