Tussenperiode

Er is de afgelopen dagen weer veel gebeurd. Ik werd iets moeier vanaf dag 4 van de chemo, maar dat was bij dag 7 weer weg. Had het vooral psychisch erg moeilijk de afgelopen tijd. Ben daar ook druk mee in de weer geweest. Van het 'laten gebeuren' tot er 'iets aan doen'. Ik heb een intern gevecht met mezelf gevoerd. En ik besef me dat dat gevecht ook nog niet voorbij is. Leef bij de dag. Dag voor dag. Soms zijn er positieve dagen, soms negatieve.

Die negatieve dagen kunnen in een klein hoekje zitten. Kleine gebeurtenissen kunnen je dag zomaar ineens op z'n kop zetten. Kanker zit psychisch nog niet in mijn systeem. In ben er niet altijd op voorbereid dat ook op momenten dat ik er zelf even niet bij nadenk, anderen dat wel doen. Zo ging ik onbevangen naar het adviesgesprek op school van onze dochter, samen met mijn man. Ze had een prachtig VWO advies gekregen. De juffrouw complimenteerde haar veelvuldig. Tot ineens het hoofdstukje 'thuissituatie' aan de orde kwam. Ik schrok. Had daar geen rekening mee gehouden, niet bedacht dat het (overigens heel logisch) ook dáár onderwerp van gesprek zou zijn. Dat we straks de middelbare school er ook van op de hoogte moeten stellen. Zaken die nog niet bij me waren opgekomen, waar ik opeens mee werd geconfronteerd en die dan toch weer heftig binnenkomen. Ik kan talloze voorbeelden noemen van dit soort kleine, dagelijkse gebeurtenissen die je soms weer uit je positieve evenwicht halen.

Neem bijvoorbeeld de televisie. Wat een ellende is er toch op de wereld. Ik vind het op dit moment heerlijk om naar nietszeggende televisie te kijken. En het journaal, daar keek ik ook in het begin naar. Dus vorige week kwam het politieke debat rondom levenseinde klinieken prominent naar voren. Ik heb snel de TV overgeschakeld. Toen lag ik 's-avonds in bed naar het meest slechte programma ooit te kijken, namelijk Shownieuws. Kan niks gebeuren, zou je zeggen. Maar nee hoor, Annie Schilder kwam met een item in het programma: ze heeft ook borstkanker. Weer de TV overgeschakeld. Ik kan er gewoon niet naar kijken. De volgende dag weer journaal aan, 's-ochtends. Een item over enge plaatjes die op pakjes sigaretten moeten komen. Bah. Weer de TV overgeschakeld. Er zijn momenten geweest dat ik met de vingers in mijn oren en ogen dicht de TV toch aan liet staan omdat dochter of zoonlief er onverstoorbaar naar zaten te kijken en ik ze niet wil vragen om het uit te zetten omdat hun moeder er niet naar kan kijken. In dit geval ging het over All You Need is Love. Een familieprogramma. Je kijkt er met z'n allen naar. Poeh. Ik kan het niet meer zien. De goede verhalen wel, maar niet die van 2 moeders die door hun dochters toegezongen worden omdat pappa overleden is aan een enge ziekte. Ik kan er even niet naar kijken.

Na lang wikken en wegen heb ik besloten toch 's-nachts iets in te gaan nemen om beter te kunnen slapen. Ik kwam in een vicieuze cirkel terecht. Niet goed slapen, betekent 's-nachts malen, betekent slecht wakker worden, betekent zoveel moeite moeten doen om de dag positief in te zetten. En ik had er af en toe paniekaanvallen bij overdag. Dus toch maar een slaappil om wel goed te kunnen slapen. En overdag gebruik ik natuurlijke middelen om mezelf een beetje rustig te houden. En ik moet zeggen, so far so good. Ik voel me een stuk beter, maar heb nog steeds moeilijke momenten, dus de emoties komen nog prima door. Ik wil het namelijk ook niet wegstoppen onder de medicijnen. We moeten hier namelijk ook 'gewoon' doorheen.

Gisteren had ik een positieve dag. Wat raar dat ik dit zo opschrijf. Gisteren is namelijk mijn haar uitgevallen. En ik heb het er direkt rigoureus van af laten halen. Laten milimeteren. Pruik op. Klaar. Geen gezeur.

Het kwam een week eerder dan ik had verwacht. Stond onder de douche mijn haar te wassen en hield plukken in mijn handen. Schrok. Heb mijn man gebeld, mijn ouders gebeld, mijn lieve vriendinnentje die kapster is gebeld. Vond het toen nog niet genoeg en ben naar mijn buurman gerend en heb daar heerlijk keihard zitten uithuilen. En toen was het klaar. Had met mijn vriendin afgesproken dat ik 's-middags zou komen om de boel eraf te laten halen. Spiegel afgedekt, want hoefde niet te zien hoe mijn haar er vanaf geschoren werd. Toen het klaar was naar mezelf gekeken. Nog even twee tellen tranen gelaten. En toen dacht ik: 'het is goed zo'. Mijn vriendin heeft mijn pruik opgezet, me mooi opgemaakt. En ik vond dat ik er prachtig uitzag. Ook de diverse varianten zonder pruik, maar met doeken hebben we op allerlei manieren uitgeprobeerd en vond ik er ook prachtig uitzien.

's-ochtends was Henri op visite geweest. Henri is mijn leidinggevende, maar ook veel meer dan dat. Geknuffeld en prachtig mooi gesprek gevoerd. Dat moment gekoesterd. Samen met alles wat er eerder die ochtend was gebeurd, legde het de basis voor een positieve middag waarin mijn haar eraf ging. S'-avonds nog heerlijk bij een lieve vriendin op de koffie geweest.

5 februari begint mijn tweede chemo. Omdat ik me lichamelijk zo goed voel en opknap van iets nuttigs doen, heb ik besloten in de aankomende week die mij nog rest tot de tweede chemo weer een paar uurtjes te gaan werken. Ter afleiding. Om de drempel niet te hoog te laten worden om weer naar het werk te gaan. Om me nuttig te voelen. Om mijn collega's te zien want die zijn me dierbaar. Mijn werk is nooit een 'must' geweest, maar altijd een passie. Dat zit dus wel goed en ik heb er best zin in, maar vind het een klein beetje spannend.

Liefs,

Helenaatje