De tweede chemo
Feit: de kans dat ik dit overleef is groter dan dat ik hieraan dood ga. Waarom is het dan zo dat mijn gedachtegang vaker het negatieve dan het positieve intrekt? Ik worstel nog steeds met dat gevoel. Het duurt ook allemaal zo verdomd lang. Pas na 3 maanden weer een PET scan en dan weten we meer. Weten we of de chemo's tot nu toe zijn werk hebben gedaan. Dat is een lange tijd om na te denken. En mijn gedachten gaan alle kanten op. Soms positief, ben ik ervan overtuigd dat dit goed gaat komen, maar vaker dwaal met mijn gedachten af in allerlei horror scenario's. Verdriet, boos, het komt allemaal tegelijk. Ik wil zo graag overwegend positief blijven, maar het gaat niet altijd. Ik kan het gewoonweg niet sturen. Het is de angst.
De tweede chemo is achter de rug. Op donderdag anderhalve week terug gekregen, de maandag erna was ik weer in het land der levenden. Deze tweede chemo is harder binnen gekomen dan de eerste. Ik voelde op de eerste dag de chemo daadwerkelijk met een hoog tempo door mijn lichaam razen. De tweede dag was dat minder en ben ik in de ochtend zelfs nog naar de markt geweest, 's-middags een uurtje geslapen, daarna nog veel op geweest. Dag 3 's-ochtends de stad in geweest, en 's-midddags ging het mis. Te moe om ook maar iets te doen. Vervolgens 1,5 dag geslapen, geslapen, geslapen. Maandag werd ik weer wakker. En kon ik langzamerhand weer wat doen. Nog een dag of twee nodig gehad om een beetje bij te komen. Vanaf de donderdag (1 week na de chemo dus) weer naar het werk gegaan. Tot en met zaterdag nog last gehad van een weeïg gevoel, geen smaak, maar daarna kwam alles weer langzamerhand terug. Nu nog anderhalve week om 'normaal' door te komen.
De trein van het leven gaat met een razende vaart door. Maar ik sta stil. Kan het soms niet bevatten wat er gebeurd. Het leven is een andere werkelijkheid geworden. Je doet dezelfde dingen, lacht zelfs weer, kan soms genieten. Je doet de normale dingen die je hiervoor ook deed. Hoe combineer je dat met de wetenschap dat je kanker hebt? Dat je toch best ernstig ziek bent. Het past niet bij elkaar. Niet in elkaar. Enorm lastig.
Ben daarom naar een psycholoog geweest. Aardige vent. We hadden een klik. Hij hield mij een spiegel voor. Recht door zee. Gaf aan waar mijn denkfouten zaten. Zei ook een aantal dingen waar ik nog niet aan toe ben. Waar ik nog niets mee kan. Hij vond niet dat ik behandeld moest worden. Wel ondersteund. Over een paar weken weer een gesprek.
Gister gingen mijn man en de kids met vrienden naar een voetbalwedstrijd. En ik met een vriendin en haar hond richting strand. Het was prachtig weer. We hebben een heerlijke wandeling gemaakt. Daarna een paar uurtjes in een strandtent wat gedronken en wat kleine hapjes gegeten, de zon in de zee zien zakken. Het was genieten. 's-Avonds kwam mijn zoon (10 jaar) mij welterusten zeggen. Hij zei:" mam, ik denk dat je er nog niet aan toe bent om naar een voetbalwedstrijd te gaan. Er zaten twee mensen achter ons die 'kanker' riepen. Je moet daar maar even mee wachten. Over een jaartje dus maar." :-) ...................... 1-0 voor hem.
Liefs,
Helenaatje
1 reactie
Wat een verhaal, ja, het is moeilijk te accepteren dat je kanker het, behalve dat je kaal bent, kan niemand wat aan je zien en naar de psycholoog is ook een goed stap, even parten met iemand die er helemaal buiten staat.
Maar het is goed om je verhaal ergens even achter te laten, zodat je wat ondersteuning krijgt van anderen, positief of negatief dat maakt niets uit, want het is fijn, dat een ander ook wel eens fijne dagen heeft en soms ook de zware dagen, dan voel je je niet zo alleen, ik heb ook dagen dat ik huil en dan denk ik ophouden met je gezeur, want er zijn duizenden kleine kinderen die kanker hebben en hetzelfde ondergaan en dat helpt mij weer om mijn gedachten weer positief te krijgen.
Ik ben gaan bewegen bij beweeg je fit, vorige week was ik bij de oncologische verpleegster, moest bloed laten prikken, was weer niet goed.
Ik zei tegen haar, ik ga 2 x per week naar Beweeg je fit, daar zijn 6 kankerpatiënten ook aan het trainen, maar als we ons omkleden voor de training of tussentijds begint iedereen over zijn kanker te praten en dat vindt ik dan weer minder van zo'n bijeenkomst, ik wil juist even met mijn lijf bezig zijn en mijn kanker vergeten. Ik denk er zelfs over gewoon naar de sportschool te gaan, dan kan ik wanneer ik wil en even me zelf zijn.
Zaterdagavond nam mijn vriend mij mee uit eten, ik had mijn muts op in het restaurant en naast ons met een tafel er tussen zat een familie, vader, moeder en 2 kinderen van 10 en 12 jaar.
Opeens hoor ik het jongste meisje zeggen, waarom houdt die vrouw haar muts op in een restaurant, dat is toch niet normaal, ze hoest niet dus ze kan niet ziek zijn. Haar moeder zei tegen haar dat ze zich moest gedragen en zich stil moest houden.
De eigenaars van deze zaak doen altijd een presentje als het Valentijnsdag is, soms een roos of iets anders.
Wat hebben we nu gekregen...............een muts, en de eigenaar ging deze heel spontaan aan iedereen uitdelen, dus ik was ineens niet de enige met een muts.
En zo werd mijn avond ineens fijn en leuk.
IK heb maandag mijn derde chemo gekregen, nadat er eerst om 8.00 uur nog geprikt is om te kijken of ik mijn chemo wel kon krijgen en het bloed was in orde.
OP de dagbehandeling in de kamers met 2 stoelen, was ik met een mannelijke patiënt die ook chemo kreeg, we kregen al gauw contact, hij was geboren in 1954 en ik ook, dat vond hij al een leuke bijkomstigheid, we raakten aan de praat zijn vrouw heeft altijd in de verzorging gezeten, toevallig ook bij het zelfde verpleeghuis waar ik werk.
Bij ons allebei lukte het niet in de naald van het infuus in te brengen pas na 4 keer mis prikken, maar al bij al is de chemo niet zo snel gegaan als deze ochtend, met het vrolijke gebabbel over van alles en nog wat.
"s middag om 15.00 uur is mijn zoon even naar huis gegaan en heb ik 2 uurtjes kunnen slapen, samen gekookt, voelde me ook beter dan de tweede chemo was ik hondsberoerd van geweest en 5 dagen niet naar het toilet geweest.
"s avonds wel enorme botpijn van mijn punten van mijn tenen tot in mijn hoofd en hitte aanvallen, duurde 15 minuten en toen was de botpijn weer zoals het dagelijks is. Goed geslapen, vanmorgen samen met mijn zoon gegeten, die was weer een nachtje blijven slapen en dat vind ik wel erg fijn.
Hij is om half 11 naar huis gegaan.
Het gaat prima nu met me, buiten de botpijn, blijf vandaag lekker even binnen, ga morgen er weer op uit.
Volgende 4 de kuur chemo 9-3-2015 wordt voor mij zwaarder, i.p.v. FEC kuur, krijg ik de Docetaxel kuur met Neulasta injecties omdat mijn witte bloedlichaampjes elke keer niet in orde zijn voor de kuur. Ik zie er wel tegenop, ben net aan de FEC kuur gewend.
Maar we gaan het zien.
Ik wens jou heel veel sterkte met de kuren en blijf lekker je verhalen schrijven, ik lees ze graag.
Knuffels Plien