Kanker en hoe gaan je kinderen daarmee om?

De dag dat je te horen krijgt dat je kanker hebt, is een vreselijk dag (en ook de dagen daarna hoor ;-).

Een van de eerste vragen die bij mij opkwam was: hoe vertel ik het de kinderen? Ik heb twee kinderen, een meid van 12, een jongen van bijna 10. De chirurg adviseerde mij de dingen bij de naam te noemen en dus niet te verhullen (mamma heeft een zieke borst: fout. Mamma heeft borstkanker: goed). Totdat we de uitslag kregen, hadden wij de kinderen nog niets verteld. Omdat we alleen maar wisten dat er slechte cellen waren gevonden in de biopt, wisten we niet goed wat we de kinderen dan eerder hadden moeten vertellen. Dat was nog een te vaag verhaal. Toen we eenmaal bij de chirurg waren geweest, mammografie, echo, en punctie hadden gehad en het verhaal duidelijk was, was ook de tijd rijp om de kinderen in te lichten naar ons gevoel. Overigens bood de chirurg aan de kinderen een volgende keer mee te nemen naar een volgende afspraak met hem. Ze mochten dan alle vragen die ze hadden ook aan hem stellen. Dat vond ik een mooi gebaar, maar ik weet nog niet of we daar gebruik van gaan maken. De eerstvolgende keer krijgen we namelijk nog wat uitslagen van evt uitzaaaiingen te horen, en als dat negatief is, dan lijkt het me geen goed plan om daar de kinderen bij te hebben. In een later stadium, wanneer alles klip en klaar is, dan lijkt mij zo'n bezoek van de kinderen aan de chirurg een beter moment.

En dus hebben wij na thuiskomst van de chirurg de kinderen inderdaad verteld dat ik borstkanker had. Ze hebben gehuild. Flink. En wij ook. Ik denk dat dat goed is geweest. We hebben veel met ze gepraat, en ze op het hard gedrukt dat ze met ons moeten praten als ze hierover verdrietig zijn, boos zijn, of wat dan ook. En niet alleen met ons, ze mogen uiteraard met iedereen hierover praten.

Zeggen en doen zijn twee andere zaken. We hebben in de loop der dagen deze gesprekjes nog een aantal keer gevoerd. De kleinste merkte op dat als hij er niet aan dacht, 'het' er ook niet was. Dat zijn van die signalen die je moet oppakken volgens mij. We hebben toen gezegd dat ook als hij er niet aan dacht, 'het' er nog steeds is en het niet weggaat. Toen moest hij weer huilen, maar huilen vinden wij juist een vorm van uiting die goed is. De oudste komt op onverwachte momenten met vragen als : mam, waarom halen ze niet gelijk je borst weg maar moet je eerst chemo's? Als ze die borst weghalen dat is de kanker toch ook weg? ' Ze denkt er dus wel degelijk over na. En die momenten koester en pak ik om met haar daar verder over te praten zonder al teveel de technische details in te schieten, maar meer over de emoties te praten.

Daarnaast hebben onze kinderen bij ieder kind waarbij ze in de afgelopen week gingen spelen, spontaan zelf het verhaal verteld. En er even bij gehuild. Soms confronterend voor de ouders waar hij/zij dan is, maar ik vind het fijn dat mijn kinderen ook in hun eigen sociale omgeving hiermee terecht kunnen. En dat blijkt wel. Ik heb echt heel veel lieve berichtjes ontvangen van mensen die mij sterkte wensen maar zich daarnaast ook aanbieden om zich over onze kinderen te willen ontfermen wanneer dat straks nodig blijkt te zijn. Hartverwarmend. Maar voor nu hou ik ze het liefst heel dicht bij mij.

Ik vond het moeilijk ze vanochtend naar school te brengen. De respectievelijke juffen had ik van het weekend al per email op de hoogte gebracht. Je verhaal vertellen aan de deur van de klas terwijl net iedereen terug komt van kerstvakantie is nou niet echt optimaal. Gelukkig hadden beide juffen de email van te voren gelezen. Ze beloofden me met de hand op hun hart goed voor onze kiddies te zorgen en ze op te vangen wanneer dat nodig was.

We gaan proberen hier ook een positief verhaal uit te halen: ik was altijd een hardwerkende moeder. Passie voor ontwikkelingssamenwerking. Kon me niet voorstellen dat ik 7 dagen per week thuis zou zitten. En nu zit ik dat. En probeer ik daar een draai aan te geven door een dagindeling te maken (hardlopen ..... jaja ... vandaag voor het eerst gedaan! ,bloggen, boodschappen doen, lekker en gezond koken, etc etc). Maar ook: mijn kinderen hoeven niet meer naar de voorschoolse opvang (dat ging de oudste zoiezo al niet meer), ze mogen 's-middags lekker thuis een boterhammetje komen eten. Daar ga ik van genieten. Ieder nadeel heeft zijn voordeel zou Johan Cruijff zeggen. En zo is het.

Tot zover weer. En oh ja, heb jij goede tips over hoe je met jouw kanker-verhaal omgaat richting je kinderen dan hoor ik het heel graag,

Tot de volgende blog,

Liefs, Helenaatje.